Saint Amour op bezoek in Franse hoofdstad
De auteurs die het meeste succes oogstten, waren zij die gewoon in hun moedertaal lazen, zoals Connie Palmen
Claus en Adamo pakken opera van Parijs in
In de Parijse Opéra Bastille lazen donderdagavond Nederlandstalige schrijvers voor uit eigen werk. Top of the bill van die speciale editie van het literaire programma Saint Amour was Hugo Claus, die tot zijn groot genoegen mocht vaststellen dat de naar schatting driehonderd Vlaamse, Nederlandse en, jawel, Franse toeschouwers hem een even warm hart toedragen als die andere ster van de avond, Salvatore Adamo. 'Het mooiste was dat ik meer applaus kreeg dan Adamo', aldus Claus.
Parijs
Van onze verslaggever ter plaatse
Jeroen de Preter
Wij hebben er geen groot onderzoek naar gedaan, maar iets zegt ons dat Parijs niet wakker ligt van literatuur uit Vlaanderen of Nederland. De speciale editie van Saint Amour in de Opéra Bastille van Gerard Mortier moest daar verandering in brengen. Een nobel doel, maar met nobele doelen alleen vul je natuurlijk geen middelgrote zaal.
Om naast Vlaamse en Nederlandse expats ook Franse literatuurliefhebbers naar de Opéra te lokken, had organisator Behoud de Begeerte een paar stemmen uitgenodigd wier roem wat verder dan de lage landen reikt. Zo mocht de in Frankrijk kennelijk nog altijd razend populaire Salvatore Adamo een paar liedjes komen zingen en kregen internationaal gerenommeerde schrijvers als Esther Freud en Alan Hollinghurst een plaats op de affiche. Om aan de voorstelling enige ruchtbaarheid te geven werd een Parijs bureau ingehuurd.
Helaas, het resultaat van die inspanningen was aan de magere kant. In de Opéra Bastille was de voertaal donderdag zowel op het podium als in de foyer het Nederlands. De zeldzame Fransen die er waren, hadden in deze literaire avond alleen maar een unieke gelegenheid gezien om hun grote idool Adamo voor een prikje te kunnen aanschouwen. De meer dan twee uur durende voorleessessies namen er ze er zonder morren bij, ook al was daar soms wel aanleiding toe.
De bijdrage van de Nederlandse schrijfster Margriet De Moor bijvoorbeeld. Anders dan het merendeel van haar collega's las ze haar tekst voor in het Frans, of toch in iets dat daar voor moest doorgaan. Waarom iemand die de taal duidelijk onvoldoende kent de vertaling niet overlaat aan de overigens verbluffende projectietechnieken is ons een raadsel. Die vraag rees trouwens ook bij de voordracht van Dimitri Verhulst, een schrijver die het Frans wel beheerste. Die enkele tientallen in de zaal die geen Nederlands verstonden, hadden het allicht aardiger gevonden om te horen hoe het Nederlands klinkt.
Toeval of niet, de auteurs die het meeste succes oogstten, waren zij die gewoon in hun moedertaal lazen. Zo deed de Nederlandse schrijver Frans Thomése naar de zakdoekjes grijpen met een fragment uit zijn roman Schaduwkind, het relaas van de dood van zijn baby, en zorgde Connie Palmen met een goed gekozen fragment uit IM voor enige broodnodige luchtigheid.
De grote publiekslievelingen waren echter Salvatore Adamo en Hugo Claus. Adamo slaagde erin om het wat stijfdeftige publiek uit volle borst te laten meezingen met zijn klassiekers. Zijn meezingers waren een geschenk voor de toeschouwers, maar niet voor de dichter die net na hem het toneel op moest. De dichter Hugo Claus niet te na gesproken. Onder luid applaus verscheen hij op het toneel, om vervolgens stamelend maar met brio zijn onsterfelijk mooie gedichtencyclus Nu nog te vertolken. Zichtbaar genietend van het succes en dankbaar kushandjes werpend verdween hij ten slotte achter de coulissen.
Wie zich, zoals bovengetekende, wel eens afvraagt waarom de oude, niet meer zo gezonde dichter nog zo vaak het podium op moet, kreeg een duidelijk antwoord. Claus treedt nog op omdat hij het graag doet. "Het mooiste was dat ik meer applaus kreeg dan Adamo", sprak hij 's anderendaags. Dat moest een dichterlijke overdrijving zijn, al haasten we ons om eraan toe te voegen dat hij dat applaus wat ons betreft absoluut had verdiend.
