Roodkapje met een drankprobleem
nieuw
bridget HHHII
Regie: Amos Kollek
Brussel
Van onze medewerker
Ludo Wijnen
Scenarist-regisseur Amos Kollek plaatste opnieuw zijn vrouwelijke alter ego Anna Thomson in een drama dat zich afspeelt in de grootstad. Sinds Sue is er wel wat veranderd. Bridget geeft de voorkeur aan een plek met een strand, 'een plaats die menselijk is'. Zij lijkt zelfs een kans te maken om gelukkig te worden. Een sprookjesachtig einde dat volgens sommigen haaks staat op het urbane drama dat er opnieuw aan voorafgaat.
Dat de vertrouwde nachtmerrie van de eenzame vrouw in de grootstad mag omslaan in een mooie droom, maakt Bridget in ieder geval een stuk draaglijker. Het menselijke tekort dat gapende wonden slaat in de hoofdpersonages van Kollek, mag eindelijk eens aangevuld worden. De sprookjesachtige manier waarop dat gebeurt, hoeft niet eens te verwonderen. Al van bij het begin wordt de persoonlijke ellende van Bridget in de richting van een plot geduwd die buiten normale proporties valt.
Ze heeft een kind dat haar vanwege vroegere misstappen werd ontnomen. Haar verleden blijft haar achtervolgen, terwijl ze manieren zoekt om haar zoontje terug te krijgen. Een daarvan is een rijkelijk betaald nephuwelijk met een mentaal gehandicapte. Een andere mogelijkheid om aan voldoende geld te raken om haar kind los te kopen is het smokkelen van drugs. Haar eigengereidheid wordt gecompenseerd door de moederlijke overgave en ogenschijnlijke onschuld waarmee ze zich in die avonturen stort. Wanneer ze voor een jonge drugsbaron inkopen moet gaan doen in Beiroet, vraagt ze of dat in Texas ligt. De informatie dat de stad iets meer naar het oosten ligt, onthaalt ze met opgehaalde schouders. Omdat ze niets meer te verliezen heeft, blijkt ze zelfs in de Israëlische conflictzone onaanraakbaar. Bridget is een modern Roodkapje met een drankprobleem dat de wolven in de grootstad en daarbuiten achteloos in de muil kijkt. Een houding die op zich al een happy end verdient.
Anna Thomson verklaarde te willen stoppen met acteren (pagina 36). Dat zou het einde betekenen van een artistieke tandem die een patent had genomen op het verweesd en verworpen zijn in de grootstad. Geen beelden meer van kleurrijke aberraties en eenzaamheid in de drukte. De laatste onderkoelde dialogen van de benige en breekbare Thomson. Misschien is het maar best zo. De herhaling die dreigde, werd hier afgezworen door het geluk toe te laten in hun somber universum. Bridget breekt uit de nachtmerrie van contactarmoede, communicatieproblemen en cynisme die hun wereld kenmerkte. Een vervolg lijkt dan ook niet meer mogelijk. Geluk laat zich moeilijker verfilmen en is meestal ook niet zo boeiend als de zoektocht ernaar.
