Rocklegende Arno Hintjens (72) overleden na strijd tegen kanker: ‘We zullen hem allemaal missen’

“Arno heeft ons op 23 april verlaten”, klinkt het in een persbericht. “We zullen hem allemaal missen, zijn familie, zijn vrienden en muzikanten. Hij zal altijd bij ons blijven dankzij de muziek die hem tot het einde in leven hield.”

De Oostendse zanger streed sinds november 2019 tegen pancreaskanker. Hij hield dat nieuws in eerste instantie voor zich, maar onderging wel meteen een behandeling met chemotherapie. Intussen bleef hij verder optreden om zijn nieuwste cd ‘Santeboutique’ te promoten. Eind januari speelde hij drie keer voor een laaiend enthousiast publiek in een uitverkochte Ancienne Belgique.

Pas na zijn optreden op de MIA’s in februari 2020, waar hij een Lifetime Achievement Award ontving, maakte Arno zijn ziekte bekend. Niet veel later werd hij geopereerd. Het herstel van de operatie verliep daarna vlot, vertelde een opgewekte Arno toen zelf: “Alles gaat oké met me. Ik ben 20 kilo vermagerd en ik heb me ingeschreven als Chippendale, maar ik heb nog geen nieuws gehad”, grapte hij met zijn typische gevoel voor humor.

Plannen

Hij plande een comeback in maart van dat jaar, waar corona een stokje voor stak, maar in juli stond hij toch weer op het podium van de zomerbar van Rock Werchter. “De ziekte en de ingreep hebben de essentie van mezelf niet geraakt. Ik ben nooit bang geweest. Heb geen afscheidsrituelen gedeeld”, vertelde hij toen aan Het Laatste Nieuws. “Ik heb altijd van dag tot dag geleefd. Was niet zo obsessief bezig met mijn lichaam. Had ook geen zin in doodsangst.”

Arno zat tot op het einde vol plannen. “Na mijn operatie heb ik me verdiept in elektronische muziek in relatie tot mijn oude nummers. Ik heb er al negen opgenomen, nog vijf te gaan. In september draai ik een film over een rockster die alzheimer heeft. Dat ben ik zelf, dus. Ik ben met alzheimer geboren. Ik vind het wel een mooie naam, Alzheimer”, klonk het toen. En ook: “Iets met theater en een akoestische plaat met piano, bas en zang. Je moet ook klein willen zijn in ons vak.” Eind mei kwam die plaat ook uit: ‘Vivre’, heette het album. Arno werkte ervoor samen met de jonge Franse pianist Sofiane Pamart.

Minitournee

In april 2021 werd Arno opnieuw opgenomen in het ziekenhuis voor onderzoeken. Daarna laste hij in samenspraak met de artsen, een rustpauze in. De geplande concertreeks, die later in 2021 en in het voorjaar van 2022 zou doorgaan, werd afgelast. In de plaats daarvan kwam een minitournee. Arno stond in februari 2022 drie keer op het podium van de Ancienne Belgique in Brussel - waar Stromae mee het nummer ‘Putain Putain’ kwam zingen -, gevolgd door enkele concerten in het Kursaal van Oostende. Ook speelde hij in januari 2022 een fel gesmaakte sessie voor Radio 1. Daar vertelde hij voor aanvang: “Misschien is dit mijn laatste optreden”, klonk het net voor aanvang. “Maar ik leef vandaag en ben heel blij. Ik wilde dit heel graag doen en wil iedereen hiervoor bedanken.” En voor ‘Les Yeux de ma mère’ liet hij optekenen: “Mijn moeder is boven…. ‘k gon eur’ misschien één van… Ja, ‘k zal eur gaan bezoeken.”

Op Studio Brussel, voor z’n concerten in de AB, vertelde hij dat hij nog lang niet aan stoppen dacht. “Ik leef vandaag, morgen bestaat niet. Als ik daar toch aan denk, is dat alleen voor m’n kinderen. Ik hou niet van afscheid, maar ik heb ook geen angst voor de dood. Ik wil dat ze op m’n begrafenis ‘Like a Rolling Stone’ van Bob Dylan draaien. En m’n as moet in zee verstrooid worden, voor de kust van Oostende. Dat wil ik.”

Zijn concert van 15 maart in de AB moest helaas toch afgelast worden vanwege zijn gezondheidsproblemen.

T.C. Matic

Arno begon zijn muzikale carrière als mondharmonicaspeler in de groep Freckle Face, de band van Paul Decoutere en Paul Vandencasteele. Al snel begon hij ook mee nummers te schrijven, en uiteindelijk richtte hij in 1972 met Decoutere de band Tjens Couter op. In 1974 wonnen ze in Frankrijk een plaatselijke rockrally.

“Ze dachten daar dat we Engelsen waren en wij wonnen dat spel. Ik met mijn raar Frans accent, Paul met zijn sigaret en zijn air van ‘ik ga me hier niet forceren’”, zei Arno daarover. In 1980 kwam de grote doorbraak, met de groep T.C. Matic. Hun ‘Oh la la la’ en ‘Putain, putain’ groeiden uit tot echte klassiekers. Zes jaar later ging Arno solo, met ‘Les Filles du bord de Mer’ en ‘Les Yeux de ma Mère’ als enkele van z’n bekendste hits. Ook op het witte doek was hij te zien. Arno acteerde in onder meer ‘Skin’ (1987), ‘Camping Cosmos’ (1996), ‘Alors Voilà’ (1997) en ‘Préjudice’ (2015).

Over het privéleven van Arno, die in 2002 de Franse onderscheiding van Ridder in de Kunsten en Letteren ontving, is weinig geweten. Hij heeft twee zonen, waarvan de jongste zoon ook in de muziekbusiness zit, en is al enkele jaren gelukkig met z’n partner Sophie Dewulf. “Ik dacht: wie is die vent?”, vertelde Sophie over hun eerste ontmoeting in HUMO. “Hij leek wel van de maan te komen: iemand zoals hij had ik nog nooit ontmoet. Hij gebruikt woorden die niemand kent, en toch begrijpt iedereen hem. De taal die hij hanteert, is een soort ruwe poëzie. Maar hij liet me vooral ook lachen: drie grappen en ik was verkocht.”

Zelf omschreef Arno zich als eeuwig jong. “Ik ben oud geboren, maar ik zal jong sterven”, zei hij daarover ooit in De Standaard.” Hoe hij herinnerd wilde worden? “Als iemand die gelééfd heeft.”