Rockers vergrijpen zich aan smartlappen

In het kader van museum M, dat op 20 september opent, bracht Het Depot in Leuven zondagavond een ode aan het levenslied, onder de vlag SMART. Stuiterend tussen Ann Christy, Jimmy Frey en Bob Benny tekende de allstarsband van Triggerfinger met Jan Hautekiet en Tom Pintens zelfs voor een krop in de keel.

Niets was makkelijker geweest dan de draak te steken met de karamellenverzen en het schaamteloze sentiment van Jimmy Frey, Bob Benny of Danny De Munk. En hoewel gastzangers Mauro en Stijn effectief hun tong diep in de kaak gedrukt hielden tijdens een kitscherig ‘Zo Mooi, Zo Blond en Zo Alleen’ of ‘Geef Die Rozen aan Sandra’, leek het kluitje topmuzikanten de intrinsieke betovering van een halve eeuw levensliederen toch hoger in het vaandel te dragen. Of wat moest je anders denken van Anton Walgrave, die een hartverscheurende versie van Ann Christy’s ‘Mijn Lijf Doet Zeer’ inzette? Ging de oorspronkelijke versie nog gebukt onder zwaar aangezette dramatiek, dan koos de Leuvense songsmid voor een bitterzoete aanpak, voor stille wanhoop en een intense, beklemmende finale. Wat een stem bovendien! De Nederlandse chanteuse Marike Jager moest niet onderdoen in emoties, tijdens haar intrieste benadering van Willeke Alberti’s ‘Telkens Weer’. Lag het trouwens aan haar verrukkelijke verschijning, of zou het écht kloppen dat een Hollandse smartlap de testosteronspiegel de hoogte injaagt? Minder sensueel, maar des te excentrieker was Stijns ode aan Cowboy Gerard dan weer, met een aan Einstürzende Neubauten verwante renovatie van ‘De Laatste Mens’. En zelfs toen Matthias Sercu met Mauro karaktermoord pleegde op Sanne en Erik Van Neyghen - op zo’n moment loerde beschamende karaoke ineens om de hoek - klonk de schmalz van ‘Veel Te Mooi’ ineens een stuk aantrekkelijker. Geen minne prestatie. Ondanks al die inzet bleek Ruben Block de onbetwiste held van de avond: zo timmerde hij Bob Benny’s ‘Waar en Wanneer’ briljant om tot kniediep in Vlaamse polders wadende blues, waarin een huilende gitaar voor het getormenteerde slotakkoord zorgde. Hallucinant goed, net als Blocks respectvolle ode aan La Esterella of zijn hartverkillende voordracht van ‘Ik Mis Je Zo’ die - respectloos, we weten het wel - Will Tura naar de reservebank verwees. Na zo’n uur superieure smartlapperij hoefde Eddy Wally’s kermistango ‘Chérie’ voor ons dan ook niet meer, al sprak het voor Frank Vander Linden dat zijn versie de hele zaal toch op de hand kreeg.(GVA)