Rabobankrenner wil in de hel weer hoofdrol spelen

Spanjaard Juan Antonio Flecha is verliefd op kasseien

Ze zijn met weinigen, de Spanjaarden die focussen op het eendagswerk. Koersen in Spanje, dat is klimmen en etappewedstrijden rijden. Maar uitzonderingen bevestigen de regel. Oscar Freire werd al drie keer wereldkampioen en won Milaan-Sanremo, Igor Astarloa mocht in 2003 de regenboogtrui over de schouders trekken en won datzelfde jaar de Waalse Pijl. En dan is er Juan Antonio Flecha. De Spanjaard wil zondag in de Hel de kasseien opnieuw zijn liefde betuigen.

Gent

Eigen berichtgeving

Tony Landuyt

Jan Anton Pijl. Zijn Nederlandse collega's bij Rabobank hebben meteen een vertaling bedacht voor Juan Antonio Flecha. De Spanjaard schiet ook geregeld wel eens een pijl af. Zo won hij in 2003 een rit in de Tour de France en werd hij een jaar later primus in het Kampioenschap van Zürich. Maar Flecha werd vooral bekend door zijn vorig jaar 'gestolen' Gent-Wevelgem en zijn sterke Parijs-Roubaix, drie dagen later. Flecha was niet klein te krijgen in de Hel, en samen met Tom Boonen en George Hincapie stormde hij naar de wielerbaan in Roubaix. "Als ik daar nog aan denk", glimlacht hij. "Het was de hardste wedstrijd uit mijn carrière. Achteraf kreeg ik de vraag waarom ik in de finale niets meer ondernomen had. Het antwoord was eenvoudig: ik had daar de kracht niet meer voor. Van Hincapie hoorde ik hetzelfde verhaal. Ook hij kon niet beter. Tom Boonen was te sterk. Ik verwacht zondag opnieuw een sterk nummer van de wereldkampioen. Boonen is nog sterker geworden."

Juan Antonio Flecha werd geboren in Argentinië. Na de dood van zijn vader trok hij op elfjarige leeftijd met zijn moeder de grote plas over richting Spanje, waar de jonge Flecha besloot om wielrenner te worden. Maar terwijl andere Spaanse renners eendagswedstrijden ongeïnteresseerd aan zich voorbij laten gaan, is Flecha smoorverliefd op de kasseien uit het Noorden.

Bij Banesto, zijn vroegere team, kregen ze er kop noch staart aan. "Mijn Spaanse ploegmaats begrepen er niets van, maar ik heb me nooit laten beïnvloeden. Ik wist wat ik wou."

Na het verdwijnen van Banesto vertrok Flecha naar het Italiaanse Fasso Bortolo. "Ploegleider Ferretti had twee ploegen", vertelt hij in perfect Engels. "Eén voor Petacchi en één voor aanvallers. Ik behoorde tot de tweede." Toen het nieuws bekend raakte dat Fassa niet langer in competitie bleef, was Rabo er als de kippen bij om Flecha in te lijven. Voor de Nederlandse ploeg was de Spanjaard de geknipte pion voor het klassieke werk. Ook Freire sprong een gat in de lucht dat de onderhandelingen met succes werden afgerond. Naast Horillo had de drievoudige wereldkampioen er een ploegmaat bij met wie hij in heet Spa ans kon communiceren. "Of ik al Nederlands spreek? Ja 'poinhop', lacht Flecha. "Geleerd van Marc Wauters die mijn koffer een 'poinhop' (puinhoop TL) vindt."

In 2002 reed Flecha zijn eerste Ronde van Vlaanderen. Een jaar later fietste hij voor het eerst door de Hel. Die twee topkoersen maakten een grote indruk op hem. "Ik voelde me echt thuis op die kinderkoppen. Intussen ben ik nog meer van dit werk gaan houden. Je doet het graag of niet. En je kunt het of je kunt het niet. Het is specialistenwerk. Een klimmer zal nooit Parijs-Roubaix winnen, zoals Boonen nooit op l'Alpe d'Huez zal zegevieren."

Flecha kan intussen al vergelijkingen maken tussen de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. "De Ronde is veel moeilijker", vindt hij. "Vlaanderen kun je verliezen op iedere klim. Het is er constant keren en draaien en achter iedere hoek schuilt gevaar. Het koersbeeld wijzigt constant en je moet van start tot finish geconcentreerd zijn."

"Parijs-Roubaix is hard en pijnlijk en gespaard blijven van pech is een belangrijke factor. Maar de wedstrijd is veel regelmatiger en je hebt er meer overzicht. In de Ronde moet je direct reageren als er gedemarreerd wordt. In de Hel kun je nog even nadenken. Zondag wil ik opnieuw bewijzen dat Parijs-Roubaix helemaal mijn terrein is."