Proefkonijn: Hungry Henrietta in Antwerpen

"Je weet toch dat Hungry Henrietta een stripfiguur is?", vraagt de stripkenner met wie ik vanmiddag een afspraak heb. Dat wist ik, en ik wist ook dat het aandoenlijk getekende hongerige meisje al heel veel jaren het logo is van het restaurant. Wat ik niet wist, is dat Hungry Henrietta een creatie is van de Amerikaan Winsor McCay, een pionier in de stripwereld, vooral bekend van Little Nemo. Ook de figuur van Little Sammy Sneeze, die niesaanvallen krijgt, is bekend. Kijk, je leert elke dag bij.

Ik had stilletjes gehoopt dat het terras er al zou staan, want het is een zalig rustige plek in het hart van de shoppingbuurt. Maar het was nog net te fris, en dus duwen we de glazen deur open en stappen naar binnen. Het interieur is zwart, met zwarte tafels en stoelen van Eames. Ook de diensters dragen zwart: een T-shirt en lange schort. En de chef-patron, half zichtbaar achter zijn toog, draagt ook zwart. Toch maakt dit restaurant absoluut geen sombere indruk. Daar zorgen de hoge ramen voor, en - ben ik in een zonnige bui? - de opgewekte diensters.

Hoelang Hungry Henrietta precies bestaat, weet ik niet. Maar als ik mag citeren uit eigen werk, dan lees ik in een bespreking uit 1996: "Voor twintigers en dertigers bestaat Hungry Henrietta sinds mensenheugenis. Zeggen dat het een Antwerps instituut is, zou de foute indruk kunnen wekken van een wat ouwelijke, belegen omgeving en een onbeweeglijke kaart. Dat is Hungry Henrietta dus niet." Het restaurant bevond zich toen nog aan de Sint-Jacobskerk, bij alle gerechten kreeg je een gepofte aardappel, en de Zes van Antwerpen bestonden nog en kwamen er - zij het niet in groep - geregeld over de vloer. Er is dus wel wat veranderd. De zoon staat nu aan het fornuis, de aardappels worden gebakken, niet meer gepoft maar het uitgangspunt is nog altijd hetzelfde: werken met goede en verse producten, zonder veel poeha. Maar toch met dat beetje fantasie dat het verschil maakt.

Voor we iets bestellen vraagt de stripkenner aan de dienster of er wel iets vegetarisch op de kaart staat. Ja hoor, verzekert ze hem. "En we kunnen altijd wel iets doen met groente." Als je een echte vegetariër bent en dus ook geen vis eet, blijkt de keuze evenwel beperkt tot een pasta met bospaddenstoelen. "Daar zouden de restaurants stilaan wat creatiever in mogen worden", moppert mijn maat. "Pasta, pasta, pasta, het is blijkbaar het enige waar ze aan denken voor vegetariërs. En dat terwijl steeds meer jonge mensen vis noch vlees eten."

Het is in ieder geval niet mijn probleem, het mijne heet eerder l'embarras du choix. Ik weet dat de salade (klein of groot) met krokant gebakken zwezerik hier heel lekker is, en zwezerik maak ik zelf zelden klaar. Ook de dagsuggestie, gebakken zeetong met witte asperges, klinkt verleidelijk. De dienster heeft er correct bij vermeld dat het gerecht 27 euro kost, iets wat men bij suggesties wel eens durft te vergeten. Maar het wordt een andere vis. Drie stukjes zeebaars, krokant op het vel gebakken, liggen op een smakelijke mengeling van snijbonen, linzen en prinsessenboontjes, en die krijgen pit van een scheutje sojasaus en een vleugje gember. Ook over de pasta wordt niet meer gemopperd, zo lekker dat er geen sliertje deegwaar in het grote bord achterblijft. We sluiten af met koffie en thee, en ik ben oprecht blij dat dit soort ongedwongen eetgelegenheden populair blijft.

The story of Hungry Henrietta dateert van 1905, ik schat dat het gelijknamige restaurant dateert van 1975. Dat het even lang zijn charme moge bewaren.