Pontonbrug-exageritis: "Het was ook máár een wandeling over een brug"

Oké, ik heb makkelijk praten. Ik ben wél over de brug gewandeld. Zaterdagavond, na een uurtje in de rij staan en met een half uur vertraging, stapten we via Gate B tegen drie kilometer per uur over de aaneengeregen pontons richting Linkeroever. Wie nog maar aanstalten maakte om te vertragen, om een mijmerende blik over de zwarte Schelde en haar lichtjes te laten glijden, of laat staan om een 'schelfie' te maken, werd kordaat op andere gedachten gebracht door de spiedende militairen. "Dooooooorlopeeeuun!"

Maar hey, we zijn er geraakt, het was plezant, en we willen wedden dat de omstandigheden honderd jaar geleden nog net ietsje minder idyllisch waren. Begin oktober 1914 vluchtten enkele honderdduizenden in totale chaos over de pontonbrug voor de oprukkende Duitse bezetter. Wie de twaalfduizend bruglustigen die aan de kant gehouden werden de afgelopen dagen te keer zag en hoorde gaan, zou bijna gaan geloven dat de stad opnieuw brandend op capituleren stond.

De pins met stralende A zullen onverbiddelijk in de vuilnisbak gegooid worden, de gebroken dromen zijn gedoemd om voor altijd trauma's blijven, de stad zal in de toekomst gemeden worden als de pest. "Dit was belangrijk voor mij. Nu staan we hier. Alsof de brug door onze eigen mensen voor onze ogen werd opgeblazen. Wat in 1914 ook gebeurd is. De geschiedenis herhaalt zich", liet een bezoekster optekenen. Oud-politicus Hugo Coveliers is zelfs van plan een proces aan te spannen tegen de stad Antwerpen. Zijn kleinkinderen waren voor niets vanuit Nederland overgekomen.

Een proces.

Ja, ergens is duidelijk iets niet helemaal gelopen zoals gepland. Heel jammer voor wie zo lang had uitgekeken naar een close encounter met de geschiedenis. Heel jammer ook voor de organisatoren, die zich hun feestweekend wellicht anders voorgesteld hadden.

Maar het was ook máár een wandeling over een brug. Een brug die rond deze tijd alweer verdwenen is. Als ik de brug was, ik liet me daar niet meer zien.