Politiek talent Alexandria Ocasio-Cortez toont wat er voor de gewone Amerikaan op het spel staat

Het moment dat voorzichtig tot Alexandria Ocasio-Cortez doordringt dat ze kan winnen, vindt plaats op een achterbank. Ze rijdt in het donker door The Bronx, op weg naar het poolcafé waar haar achterban wacht op de verkiezingsuitslag. Tot dat moment wil ze geen voorlopige uitslagen zien of horen.

“Oh my God! Oh my God!”, gilt ze opeens. “Wat is er?”, vraagt de chauffeur verbaasd. “Sorry, het is niks”, zegt Ocasio-Cortez. En dan, fluisterend, bang om het zelf te geloven: “Het is niks. Ik zag de pers naar ons feestje rennen.”

Vreemd is het niet dat ‘AOC’, het inmiddels veelbesproken Congreslid uit het volksere deel van New York, tijdens de Democratische voorverkiezingen in juni 2018 niet durfde te rekenen op een daverende overwinning op haar tegenkandidaat Joe Crowley. Crowley was de gevestigde orde, Crowley had het Grote Geld achter zich. Ocasio-Cortez was slechts een onervaren buitenstaander, die met bijeengesprokkelde dollars van kiezers maar wel een enorme dosis energie en idealisme een aanval deed op de zittende macht.

Weinigen voorzagen haar winst, de zelfingenomen Crowley al helemaal niet. Maar de makers van Knock Down the House (Rachel Lears en Robin Blotnick) waren er vanaf het begin af aan bij. Hun Netflix-documentaire gaat over de poging een omwenteling teweeg te brengen in het Amerikaanse Congres, tijdens de verkiezingen van 2018. Organisaties als Justice Democrats en Brand New Congress rekruteren kersverse kandidaten die het op willen nemen tegen het establishment: de beroepspolitici (“voor 81 procent man, veelal blank, meestal miljonair, en vaak advocaat”, rekent een activist voor) die aan het pluche blijven kleven dankzij de gulle dollars van belanghebbende industriëlen.

Doel is de “corrumperende invloed van geld in de Amerikaanse politiek” te beëindigen. En volksvertegenwoordigers in het Congres te krijgen die werkelijk de belangen van het volk behartigen: verplegers, leraren, ingenieurs, arbeiders. Uit deze ‘beweging’ volgt Knock Down The House vier vrouwen zonder politiek verleden die zich verkiesbaar stellen.

Ocasio-Cortez, die door haar broer werd opgegeven bij Justice Democrats, krijgt de meeste aandacht. Logisch: ze is de bekendste, verreweg het talentvolst en magnetisch charismatisch. Maar voor het begrip van de crisis in de Amerikaanse democratie zijn de andere drie minstens zo instructief.

Paula Jean Swearengin bijvoorbeeld, dochter van een mijnwerker, zien we door West-Virginia rijden terwijl ze op huizen wijst waar mensen lijden aan kanker; haar woonplaats Coal City kampt met vergiftigd drinkwater. Zij neemt het op tegen de zittende senator Joe Manchin, die miljoenen dollars aan de kolenmijnen heeft verdiend. We lopen mee met de Afro-Amerikaanse Cori Bush, die politiek actief werd na de politiedoden in Ferguson. In haar district (St. Louis, Missouri) gaat de Democratische zetel al vijftig jaar van vader op zoon naar een lid van de familie Clay. En we volgen Amy Vilela, die haar dochter verloor omdat ze het ziekenhuis niet kon betalen, en die nu strijdt voor een algemene zorgverzekering.

Hen had je best wat uitgebreider willen volgen. Deze drie winnen uiteindelijk niet, maar laten zien dat de beweging breder is dan de mediagenieke AOC en tonen wat er op het spel staat.

Behalve een blik op de krakende democratie biedt Knock Down The House ook inzicht in een vermolmd Democratisch establishment, belichaamd door Joe Crowley, op dat moment de op drie na machtigste Democraat van de partij, die niet voor een debat met kiezers komt opdagen. Meewarig bekijkt AOC de glossy flyer (“een Victoria’s Secret-catalogus”, oordeelt ze) die Crowley bij kiezers door de brievenbus heeft gestopt. Ze vat de inhoud samen: “Over Trump: drie keer. Over oplossingen voor mensen: nul keer.”

AOC stelt retorisch de vraag die dan al een tijdje boven documentaire hangt: gaan we met dit soort Democraten de presidentsverkiezingen van 2020 winnen?