Pinkpop op dag één: roze balletten, smeerkezen en makke poesjes

Jezusmina. Z o v e e l koppen om over te lopen. Die ongeziene toeloop op vrijdag verklaarde meteen het fileleed op de baan én aan de drankstandjes, waaraan Pinkpopgangers zich een hele dag blauw ergerden via allerhande sociale kanalen. De processie om je dorst te laven verliep 's middags inderdaad soms erg moeizaam. 

Nog een geluk dat je in de vroege uren niet zoveel miste. Of je had The Academics in een halflege tent moeten willen zien bewijzen dat je niets van de hype diende te geloven. De 'Bear Claws' waarmee ze een indiehit scoorden, klauwden alleszins als een makke poes naar je. 

Fanfare van begeerte

Jess Glynne legde het dan weer lusteloos aan met een gladgelikt orkest, dat het publiek pas echt op dreef kreeg tijdens 'Don't Be So Hard On Yourself'. Lag het aan de loden hitte? Heel wat artiesten verschenen versuft en afgesloofd aan de meet, maar aan het enthousiaste publiek viel geen spatje van diezelfde vermoeidheid te merken. De moshpit bij patser-rapper Lil Kleine was alleszins spannender om zien dan zijn set.

Pas écht opwindend werd het bij Blaudzun, dat verrassend genoeg véél minder morose klonk dan op plaat. Met zijn fanfare van begeerte, bombast en bezieling denderde de Nederlandse groep door een afgeladen tent. Live kreeg de melancholische herfstpop zelfs een feestelijk karakter: hemelhoog juichend in plaats van ten dode bedroefd. Het publiek reageerde navenant, wat  'Promises of No Man's Land' tot een eerste apotheose van de dag promoveerde. Tot 's nachts hoorden we het aanhoudende publiekskoor aan het eind van die song in onze oren galmen. Eindelijk! Tegen half acht was het festival finaal uit de startblokken geschoten. 

Laat op de avond zou Eddie Vedder alle “Trumps en mini-Trumps giftige mushrooms” toewensen, maar bijna had de frontman van Pearl Jam écht een dood op zijn geweten. In een vlaag van euforie slingerde hij zijn lege wijnfles in de ruimte, maar de stratosfeer raakte hij net niet. Wél een fan op de eerste rijen, die de verdwaalde vaas tegen zijn kanis kreeg. De arme knul ging even roemloos neer, maar leek de buil na die onbedoelde aanslag als een ereteken te dragen. 

Zwijgen is goud 

Even wilden we schrijven hoe ontstellend dreinerig Snow Patrol klonk op het hoofdpodium. Op één grap na ("That’s right! I wasn’t born yesterday,” zei Gary Lightbody, wijzend naar de verjaardagswensen op een pancarte in het publiek) en één bloedmooie versie van 'Run' had je het al gauw gehad met de beleefde en proper achter de oren gewassen popliedjes van de Noord-Ierse groep.  
Maar na onderstaande tweet beseften we weer dat we er soms beter gewoon het zwijgen toedoen.  

Smeerkezen

Je kent het gevoel wel: op een maagdelijke wei is je eerste biertje net in je keelgat geslopen, en je kijkt bedremmeld om je heen. Geen vuilnisbak te bespeuren. Met enige schroom plaats je het lege bekertje bier voor je voeten. Waar het blijft liggen. In Landgraaf bestond die terughoudendheid niet. Zonder veel scrupules gaven de tijdelijke inwoners zich over aan collectieve vetzakkerij. 

Na het vallen van de avond waande je je ter hoogte van Pinkpop op een vuilnisbelt in Bangladesh. Nochtans kon je de lege bekertjes inruilen tegen een drankjeton. Maar het cliché van de zuinige Hollander gaat anno 2018 niet meer op. Smeerkezen! Na het vallen van de avond waande je je ter hoogte van Pinkpop op een vuilnisbelt in Bangladesh. Smeerkezen! 

Seismische activiteit

Opmerkelijk natuurverschijnsel in Landgraaf: aan beide zijden van het terrein kon je rond acht uur ’s avonds ongewone seismische activiteit verwachten. Het rommelen van onze maag na een broodje “werrem sjink” - een Limburgse antieken specialiteit - laten we daarbij nog buiten beschouwing. 

Aan de linkerflank speelde The Offspring op veilig met een strakke hitset die de puber in duizenden dertigers en veertigers liet ontwaken, waarbij de security handen en opgewonden standjes te kort kwam. Aan de rechterzijde speelde Oliver Heldens dan weer ten dans. De dj moest het hebben van een set waarmee hij zichzelf leek klaar te stomen voor Tomorrowland. 

Met dreunende EDM-beats, schreeuwerige kreten en drums die uit een mitraillette leken te ratelen, was je getuige van een show die "bigger and boulder and rougher and tougher" klonk dan de versie van Human Resource's 'Dominator' die hij door de boxen dramde. Heldens dwong het publiek daarna ook tot vuistpompen terwijl vuurspuwende installaties achter hem het grote werk verrichtten. 

Grootste manco in zijn opzichtige extravaganza met roze balletten (was dat nu écht een travestiet in indianentooi?): dit was een dj-set voor de adhd-generatie, waarbij hij geen énkele track kans gaf om de dansvloer in te nemen. Flarden  van niets gebruikt–ie de kracht. Flarden muziek passeerden de revue, in een rücksichtlose mix. Als je niet schuimbekkend buiten waggelde, dan zette je het wel carrément op een lopen.  Al bleek lang niet iedereen die mening toegedaan:

Het meest verwarde ogenblik van de dag? We vroegen onderstaand Nederlands koppel ogenschijnlijk overbodig of ze al lang uitkeken naar het concert van Pearl Jam. Om het met een lijntje clickbait te stellen: wat ze toen antwoordden, gelooft u nooit. Eigenlijk kwamen de twee vrijdag gewoon voor... The Offspring. Waarom ze zich dan verkleed hadden als de Storm Troopers van Eddie Vedder?  "Nou, onlangs gingen we naar een verkleedfeestje, en dat had een grunge-thema. En ja, als we die kleren dan toch al in de kast hadden hangen, konden we ze vandaag toch net zo goed aantrekken?"  

Goed nieuws trouwens voor de jaarlijkse Landgravers. Pinkpop blijft nog zeker tot en met 2040 op zijn huidige locatie. Dat maakte een vergulde festivaldirecteur Jan Smeets vrijdagmiddag bekend. “Ons huidige contract met de gemeente loopt tot en met 2020, maar ook na die tijd willen we het festival graag in Landgraaf blijven houden”, zei hij. “Het huidige contract is opnieuw bekeken en dat heeft uiteindelijk geleid tot dit mooie resultaat. Pinkpop hoort bij Landgraaf en Landgraaf hoort bij Pinkpop.”