Paardenvolk

Van het paard van Karin Donckers weet ik het niet, maar het paard van Anky van Grunsven vliegt businessclass. De Nederlandse dressuuramazone grossiert in gouden plakken en dan mag Salimero natuurlijk ook wat hebben. Toch een saunadoekje.

Paardenvolk op de Spelen: een enclave. Dat zijn ze thuis ook, maar daar is de status aparte vanzelfsprekend. Op Olympische Spelen ontstaat iets van een sekte. Denk niet dat amazones en ruiters het peilloze verdriet van Ilse Heylen hebben gezien. Asocialen in Olympia. Soms ruiger en dommer dan gewichtheffers.

Ja, na de geslaagde Kür hangen de Van Grunsvens vertederd rond de nek van het paard. Dan regent het klapjes van vriendschap en liefde. En kreetjes en lieve woorden. Maar dat is een deel van het verhaal. Springruiters zijn sowieso vierkanter van gemoed.

Er is veel paardenleed op Olympische Spelen. Dat weet ik van een internationaal vermaarde hoefsmid die er in Atlanta al bij was. Er wordt op de Spelen enorm gerommeld met de voeten van het paard. Kunststof hier, kunststof daar. "Terwijl juist kunststof als een steen in het oor van een paard blijft liggen." Er zijn paarden met een halve voet eraf die toch aan de wedstrijd moeten beginnen.

Het kan erger: er worden voeten beslaan die niet meer te beslaan zijn. Paarden worden tot een uur voor de wedstrijd veranderd in hun beslag. Daar wordt een paard heel verdrietig van. En de hoefsmid: "Als ik 's nachts door de stallen loop, zie ik paarden die alleen nog staan te treuren."

Nee, hij komt liever niet met naam in de krant. "Het ligt te gevoelig. Sponsors en stalhouders zijn allergisch voor kritiek. En bang: ik word ook weleens door Lloyds gebeld als ze denken dat er met een paard iets verdachts aan de hand is."

Mensenrechten, paardenrechten: het is nooit wat het lijkt.

In de gloed van de Vlam is er nog weinig aandacht voor de medailleknechten. Voor de hoefsmid, de materiaalman, de wasvrouw die zich in grote anonimiteit uitsloven in een illusie van goud. In de Tour komt nog wel eens een soigneur of mecanicien aan het woord. Stotterend, uiteraard. Dat soort types wil het IOC liever niet horen, op televisie. Een mediageile kok alla, die mag het een honderdste keer uitleggen voor de camera. Folie van rituele onzin, tenslotte. Kwadratuur van modieuze onnozelheid. Een appelsapidioot kan nooit kwaad.

In Peking ligt een waterscheiding tussen achterkant en voorkant van medailles. Rang en stand: het blijven kettingen van de olympische gemeenschap. Ik las dat Kim Gevaert een bezoekje had gebracht aan een Kinderdorp. Mooi van Kim. Zo ken ik haar, met dat grote hart. Maar heeft ze ook een Pekingticket kunnen versieren voor de vrouw van haar spikesboer? Zeker niet met de steun van het BOIC. In deze kringen zijn ze te druk met kussentjes op de stoel voor de heer en mevrouw Didier Reynders. En straks voor meneer Leterme. Ook met de zijnen? Ik mag het hopen, voor hem.

Anky van Grunsven is de zachtheid zelve. Karin Donckers zal zeker een zalvende moeder zijn voor haar paard. Maar er is de entourage: zweep voorop, geschreeuw, vloeken en tieren.

Paardenvolk.