‘Overmorgen komt de wijkagent nog maar eens langs. Ik moet aantonen hoe geïntegreerd ik ben. Wordt weer lachen’

Corona maakt het alles en iedereen moeilijk: De mol heeft hard moeten graven én een koerswijziging via Duitsland moeten plannen om u te kunnen vergasten op een nieuw seizoen. Reisleider Gilles De Coster (40) verzamelde voor ons de twee recentste saboteurs, Alina Churikova (22) en Elisabet Haesevoets (35), om vooruit én terug te blikken, en gewoon – zulke lui hebben lak aan regels – gezellig te verpozen.

Omdat we nu eenmaal in de zweterige oksel van een vervelend tijdsgewricht zitten, is het al even geleden dat Gilles De Coster zijn mollen nog eens mocht zien. En nog sterker: Alina en Elisabet maken vandaag voor het eerst kennis met elkaar.

Haesevoets: “We hadden elkaar nog nooit in levenden lijve gezien, maar we kennen elkaar natuurlijk wel van het scherm.”

Zeg eens: hoe wegen jullie elkaars prestaties af?

Churikova: “Elisabet kun je amper vergelijken met een andere mol, omdat zij haar taak op het moment zelf kreeg: knettergek vind ik dat.”

Haesevoets: “En dat Alina een uitstekende mol is geweest, spreekt voor zich: ik zat het hele seizoen lang nadrukkelijk op Bart te hameren. ‘Alina kan het niet zijn,’ zei ik, ‘haar emoties zijn té echt.’”

Jullie zijn naar Duitsland getrokken. Toen ik vorig jaar enkele makers van De mol interviewde, beweerden zij nochtans: ‘Wij gaan pas op reis als er weer uitgebreid gemuild kan worden.’

De Coster: “Er is niet gemuild, en dat is natuurlijk ontzettend jammer: al zes molreizen aan een stuk niks van dat.”

Haesevoets: “Dat dénk jij! (lacht)”

De Coster: “Dat is buiten Elisabet gerekend, natuurlijk, die de losbandige sfeer erin hield. Nee, die uitspraak kwam er in de naïeve hoop die we vorig jaar nog koesterden dat alles tegen nu wel weer normaal zou zijn. Helaas! Het is deze keer echt lastig geweest om De mol te maken.”

Wat is er zoal fout gelopen?

De Coster: “Er is niet zozeer van alles fout gegaan, maar door corona waren er wel veel belemmeringen. We werkten met strikte bubbels, en dat wilde ook zeggen dat ik de klankman ’s avonds geen lift naar het hotel kon geven als hij niet in mijn bubbel zat. De kandidaten hebben vóór het vertrek in quarantaine gezeten, zodat zij ter plekke wel een bubbel konden vormen. Ik hoorde daar niet bij: stel dat ik was uitgevallen, wat dan? Soms was het hard, bijvoorbeeld als ik iemand naar huis moest sturen, maar die niet eventjes kon vastpakken – dat is niet fijn. Over elk detail moesten we goed nadenken. We hadden zelfs een coronamanager.”

Wat doet zo’n coronamanager?

De Coster: “Véél. Ken je de gorgeltest? Je moet een vloeistof gorgelen en vervolgens in een kokertje uitspuwen, en dat wordt dan naar een laboratorium opgestuurd. Dat moest ’s morgens gebeuren, vóór je had gegeten en het liefst vóór je je tanden had gepoetst. Dan stond onze coronamanager daar, met een tafel vol reageerbuizen, klaar om onze stinkende gorgels op te vangen.”

Haesevoets: “Chinezen doen hun tests via de anus, dus dat valt al bij al nog mee.”

De Coster: “Is dat echt waar? Een gemiste kans. Voorts heeft onze coronamanager alle locaties vooraf bezocht, om ze zo coronaproof mogelijk te maken en volledig te ontsmetten. Overal moesten er ontsmettingsgel en mondmaskers liggen. En tijdens de opnames liep ze rond met instructies – ‘Gilles, afstand!’ – met een handpompje in de aanslag. Een vreemde job, maar ze was wel belangrijk.”

Door corona moest ook de bestemming gewijzigd worden.

De Coster: “En gelukkig maar. We hadden vergevorderde plannen om elders neer te strijken, maar we besloten om realistisch te blijven en een autobestemming uit te kiezen, bij voorkeur eentje waarvoor we niet te veel grenzen over moesten. En wat was een betere keuze dan het best georganiseerde land van Europa? Dat is onze redding gebleken. Toen we aflevering vijf of zes opnamen, hoorden we over een nakende avondklok op één van de volgende bestemmingen van de reis. En in Brussel moesten alle cafés en feestzalen weer dicht. Je vóélde dat er een tweede lockdown zat aan te komen. Als we iets later waren vertrokken of als we om het even welk ander land hadden gekozen, dan hadden we onze biezen moeten pakken. En ook als één kandidaat besmet was geraakt. Dan was er nu geen sprake geweest van De mol.”

Was Duitsland een dankbaar decor? Doorgaans kiezen jullie landen op basis van de interessante folklore en lokale gebruiken, waar jullie proeven aan kunnen ophangen.

De Coster: “(lachje) We hebben heel veel gedaan met de geschiedenis, de cultuur en vooral de Duitsheid van Duitsland, dat zul je nog wel merken. Ook de taal heeft enkele weerhaken waar je proeven aan kunt ophangen.”

Hoe was het met jouw kennis van het Duits?

De Coster: “Ik had het erger verwacht: het hield het midden tussen het Duits uit Mach’s gut, die boekjes uit het middelbaar, en dat van Jean-Marie Pfaff.

“Weet je wat het mooie is? Corona heeft voor een langere, bochtige weg gezorgd, en we hebben ons harder dubbel moeten plooien dan ooit, maar het eindresultaat is wel hetzelfde gebleven. Wie afstemt op De mol, zit niet naar ‘een coronareeks’ te kijken. Het is De mol zoals je het kent. Er zit geen enkel compromis in, en daar ben ik enorm blij mee.”

ROTSLECHT KARAKTER

Alina, jij en je medekandidaten hebben nog altijd geen feest gekregen. En nu is het nieuwe seizoen er al!

Churikova: “Dat feest komt nog wel – toch, Gilles? Wij hebben elkaar maar één keer teruggezien, vorige zomer. Er heeft sindsdien van alles op de planning gestaan: een fietstocht, een weekendje dat nu al zoveel keer is uitgesteld... Gelukkig is er meer nodig om de optimist in mij het zwijgen op te leggen.”

Is het contact nog niet verwaterd?

Churikova: “De periode van de intense WhatsApp-berichten is wel voorbij, ja. Dat hou je moeilijk vol. Of ik toch.”

Hoe hecht is jouw groep nog, Elisabet?

Haesevoets: “Vooral met mijn medefinalisten Axel en Bas voel ik een unieke band. Eva hoor ik ook geregeld. Maar je kunt niet met iederéén beste vriendjes zijn.”

Jij hebt het hele seizoen lang een rolletje gespeeld.

Haesevoets: “Een heel eenzame rol. Ik kon mezelf niet zijn, want van nature ben ik iemand die mensen heel dicht laat komen. Ik ben sociaal en een flapuit. De keerzijde daarvan is dat ik nooit spontaan zou kunnen liegen. Er zat dus niks anders op dan een rol te spelen – en om die rol te kunnen volhouden, moest ik afstand houden.”

Churikova: “Misschien ben ik gewoon rotslecht vanbinnen, maar ik kon goed om met dat bedrog: mijn functioneren werd allerminst gehinderd door al dat liegen.”

De Coster: “Daarom hebben we jou gekozen hebben hè: om jouw door en door slechte karakter.”

Churikova: “Het is wel aartsmoeilijk om het drie weken vol te houden. Daar was ik mentaal niet op voorbereid, moet ik toegeven.”

Je beleeft drie weken lang de gekste dingen, maar je zit in een bubbel. Daarna word je terug in het alledaagse leven gedropt, alsof er niks is gebeurd. Raar.

Haesevoets: “De eerste drie weken na mijn thuiskomst herinner ik me zelfs niet, omdat ik op het werk al mijn uren moest inhalen. Van de glorie van De mol was geen spoor meer, het alledaagse was plots wel héél banaal. Ik weet nog dat ik toen naar de makers heb ge-sms’t: ‘Zeg, ik was toch zeker de mol, hè?’ (lacht)”

Churikova: “Ik vergelijk meedoen aan De mol het liefst met opnieuw kind zijn: drie weken lang mag je je uitleven als een 5-jarige. Daarna kom je terug, en moet je opeens weer volwassen zijn.”

Hebben de reacties op De mol jullie zelfbeeld veranderd?

Churikova: “Ze hadden mij op het hart gedrukt: blijf weg van Twitter en consorten. Ik heb dat ter harte genomen, en ik heb elke avond als een roos geslapen.”

De Coster: “(tegen Elisabet) Kijk, zij heeft geluisterd!”

Haesevoets: “(lacht) Ik dus niet. Toen De mol werd uitgezonden, vond ik al die harde commentaren héél erg. Ik trok me dat enorm aan. Maar tijdens corona heb ik het losgelaten: ‘Fuck it, ik ga nu doen wat ík wil.’ Misschien hebben mensen nog steeds commentaar op mij, maar ik lees het niet meer. Ik ben gelukkig.”

De Coster: “We hebben het daarover gehad toen ik eens bij jou en Michaël (de man van Elisabet, red.) spaghetti kwam eten. Die reacties zijn als torpedo’s, hè. Nu goed, wat op de sociale media de ronde doet, is sowieso niet bevorderlijk voor je mensbeeld. Ik krijg óók giftige commentaar.”

Haesevoets: “Ja, ik heb het opgezocht: zeer grappig.”

De Coster: “Ah, bedankt!”

Haesevoets: “(lacht) Het deed gewoon deugd: ‘Zelfs over Gilles zijn er venijnige commentaren!’ Dan valt niks toch nog serieus te nemen?”

De Coster: “Mensen mogen hun emoties ventileren. Mij stoort dat niet.”

Commentaar op De mol-kandidaten maakt jou toch veelal pisnijdig, denk ik.

De Coster: “Dat is iets anders. Vaak zie ik heel persoonlijke dingen over kandidaten verschijnen, en dan begint mijn bloed wel te koken. Dat iemand denkt met de wereld te moeten delen wat hij of zij allemaal verkeerd vindt aan kandidaat A, B of C – of beter gezegd: kandidate A, B of C, want er wordt altijd op de vrouwen ingehakt – daar word ik inderdaad pissig van. Zeker als die reacties worden opgepikt door nieuwssites, waardoor ze nog meer gewicht krijgen dat ze niet verdienen. Het is niet omdat je meedoet aan De mol, dat je vogelvrij bent verklaard.”

Verlangen jullie weleens terug naar de anonimiteit?

Churikova: “Tuurlijk wel, wanneer je iets wilt mispeuteren, bijvoorbeeld. Als je wilt wildplassen. (lacht) Of als je wilt voorkruipen bij de bakker, ik zeg maar iets.”

Haesevoets: “Wie kruipt nu voor bij de bakker?”

Churikova: “(lacht) Om maar te zeggen: ja, ik mis de anonimiteit!”

Alina heeft een coronajaar achter de rug als studente en Elisabet als arts: wie heeft de grootste rotperiode beleefd?

Churikova: “(meteen) Elisabet. Ik durf het bijna niet te zeggen, omdat het respectloos aanvoelt tegenover mensen die het zwaar hebben, maar ik vond het afgelopen jaar fantástisch. Ik heb veel gelezen en gewandeld, en af en toe dacht ik: hé, ik moet misschien eens beginnen te schilderen! Verveling maakt je creatief.

“Ik zag ook wel de keerzijde, hoor. Mama werkt in de zorg en zij heeft keiveel uren geklopt. Daar zat ik dan met mijn vingers te draaien en machteloos toe te kijken, terwijl zij zich uitsloofde. Dat wrong wel.”

Jij hebt nog één bachelorjaar logopedie te gaan, en daarna twee masterjaren.

Churikova: “Ik wil dat diploma halen, maar ik zou het oké vinden als het vervolgens voor de rest van mijn leven in de lade blijft liggen. Ik wil vooral mijn mama tonen dat ik sowieso op mijn pootjes zal terechtkomen.”

Ik heb vaak medelijden met studenten: die laatste tussenstop richting volwassenheid, waarin je nog even alles uit de kast kunt halen, wordt hun ontzegd. Ze moeten meteen richting het grote sérieux.

De Coster: “Je bedoelt dat ze het zwijn niet kunnen uithangen? Dat vind ik ook tragisch, echt waar. Maar gelukkig heeft Alina op dat vlak geen schade in te halen.”

Churikova: “Ik heb meer medelijden met de pubers: als 15-jarige ergens met je eerste pint in een veld gaan liggen, kattenkwaad uitsteken...”

De Coster: “Elke leeftijdscategorie ziet af: er zit niets anders op dan te wachten en daarna met de hele maatschappij de beest uit te hangen.”

Churikova: “Jáá!”

Wat zijn jullie plannen?

De Coster: “Eerst en vooral moet Alina eens bij ons komen eten, want dat is nu al zeven keer uitgesteld.”

Churikova: “Er heeft voor die gelegenheid lang een heel goeie fles wijn bij ons in de kast gelegen, maar na het zoveelste uitstel heb ik ’m opengetrokken: sorry, Gilles! (lacht)

“Het woord ‘huidhonger’ vind ik supermooi. Helemaal in het begin moet ik een superverspreider geweest zijn, omdat ik echt moest leren van iedereen af te blijven. Ik ga nu braaf wandelen met mijn vriendinnen, maar godverdomme: ik wil hun káákjes vastnemen!”

De Coster: “(tot Elisabet) Wat zou jij willen doen?”

Haesevoets: “Mijn kinderen ergens droppen en weggaan. (lacht) De jongste wordt 3 jaar, de oudste is 5, en zij zijn van februari tot september niet naar school gegaan.”

De Coster: “O, Elisabet...”

Haesevoets: “Ik was ondertussen bezig mijn eigen praktijk op te richten, ik werkte nog op de spoedafdeling en op een bepaald moment dacht ik: dit houd ik niet vol. Ik heb nood aan me-time.”

Het was al lang een droom om een eigen praktijk op te starten, als esthetisch arts nog wel.

Haesevoets: “Eerst wilde ik die combineren met mijn job als spoedarts, maar ik vermoedde dat ik mezelf zou verliezen. En ik vind mijn work-lifebalans te belangrijk, want vroeger heb ik die weleens uit het oog verloren. Dus ik dacht: gewoon springen, Elisabet! En ik ben nog nooit zo blij geweest.”

Wat is jouw filosofie als esthetisch arts?

Haesevoets: “Ik doe alles om het uiterlijk te verbeteren, maar zonder te snijden. En ik ben voorstander van less is more: veel artsen promoten zúlke lippen, maar daar is het mij niet om te doen. Ik probeer de patiënten in sommige gevallen zelfs tegen zichzelf te beschermen. Er zijn vrouwen die met hun vingers aan hun gezicht beginnen te plukken en te duwen: ‘Kijk nu hoe slecht dat eruitziet!’ Niet moeilijk. (lacht) Ik wil dat mensen zich vooral béter voelen.”

Jouw uiterlijk is ook lang een issue geweest.

Haesevoets: “Maar dat is niet waarom ik esthetisch arts ben geworden. Ik kijk gewoon niet meer in de spiegel. Je kunt elk rimpeltje beginnen op te vullen, maar dat is niet mijn mindset.”

Heeft Elisabet twee potentiële klanten aan jullie?

Churikova: “Ik kom wel een keer langs, ik ben vorige zomer namelijk piraat geworden: kijk maar eens naar dit afschuwelijke litteken!”

De Coster: “(zoekt het kleine streepje langs Alina’s linkeroog) Hm...”

Churikova: “Het moet wég!”

Haesevoets: “Wat is er gebeurd?”

Churikova: “Ik ben tegen de hoek van een tafel gevallen.”

Op de avond dat je die fles wijn voor Gilles hebt gekraakt?

Churikova: “Met mijn zatte botten, ja. De dokter zei het in het ziekenhuis, met zo’n typisch strenge doktersblik: ‘Juffrouw, u hebt gedronken.’ Ik antwoordde: ‘Ja, oké, ik beken.’ Die naaien daar ook moordenaars, hè. (lacht) Nog goed dat ik gedronken had, anders was ik wellicht veel harder gevallen.”

De Coster: “Was dat voor of na het wildplassen?”

EINDELIJK BELG

Alina, jij bent vorig jaar naar het vluchtelingenkamp in Duinkerke getrokken, en je hebt de actie #Ikgeefwarmte opgestart. Maakt zo’n bezoek meer indruk op jou omdat je zelf als kind een tijd illegaal in het land was?

Churikova: “Ik denk dat iederéén er niet goed van zou zijn. En ik ben niet door een hel gegaan, zoals veel mensen in dat kamp. Wat ik wel herken, is het ‘niemand zijn’, het feit dat je niet wordt aanvaard door de samenleving. Het gaat om een stukje papier waarop staat dat je wél iemand bent.”

Je zou in 2021 graag een Belgische identiteitskaart krijgen, want dat is je om de één of andere reden nog altijd niet gegund. Komt er schot in de zaak?

Churikova: “De aanvraag is nog maar eens ingediend, en overmorgen komt de wijkagent nog maar eens langs met een vragenlijst: ‘Hoe lang woon je hier? Wat kun je allemaal?’ Ik moet aantonen hoe geïntegreerd ik ben. Wordt weer lachen.”

Een willekeurige manskerel ervan moeten overtuigen dat jij thuishoort in het land waar je bent opgegroeid: fijn is anders.

Churikova: “Ja, maar voor mama was het net hetzelfde. Het goede nieuws is dat ze een paar maanden geleden eindelijk officieel Belg is geworden. Als het ook mij gegund is, hebben we ons doel bereikt.”

Blijf je dan hier voor de rest van je leven, of ga je lustig globetrotten?

Churikova: “Ik leef van dag tot dag. Die nationaliteit krijgen, dat wil ik nu. Dan pas ben ik vrij.”

Elisabet, jij getuigde niet lang geleden over je tweede miskraam, om het taboe mee te doorbreken. Heb je daar veel reacties op gekregen?

Haesevoets: “Héél veel, en ze waren allemaal positief. Een miskraam kan een jonge vrouw erg onzeker maken. Mijn allereerste zwangerschap draaide na tien weken uit op een miskraam: er was al een hartslag, ik had het tegen mijn ouders verteld... Op zo’n moment heb je het gevoel dat je hebt gefaald als vrouw. Je denkt: lag het aan mij? Ik wilde erover babbelen, maar ik merkte vooral veel terughoudendheid. En ik hoorde opeens verhalen van vrienden en kennissen: ‘Wij hebben dat ook meegemaakt.’ Waarom zwijgen we daarover? Je hebt verdriet, je maakt een rouwproces door: natúúrlijk moet je dat bespreken. En het komt zo vaak voor: één op de vier vrouwen krijgt ooit een miskraam.

“Praten helpt. Over mijn eetstoornis heb ik dat ook gedaan. Toen ik door De mol in de media verscheen, dacht ik paniekerig: shit, dat zal allemaal naar boven komen als ze in mijn verleden beginnen te graven! En vervolgens vroeg ik me af waarom het een issue zou moeten zijn. Het is een sterkte, als je het mij vraagt: het toont dat je alles kunt overwinnen.”

Een ingrijpend jaar was het wel.

Haesevoets: “Een jaar dat mijn leven heeft verrijkt. Ik ben nu méér de persoon die ik wil zijn dan vroeger.”

BOER DE COSTER

Gilles, jij hebt nog niet geantwoord: zou jij je ooit als klant aanbieden bij Elisabet?

De Coster: “Als het schip al zoveel water heeft binnengekregen dat het half gezonken is, komt alle hulp te laat. Ik ben 40 geworden, ja, maar is die leeftijd zo belangrijk?”

Volgens de mensen hier aan tafel niet. Elisabet schreef zelfs op Instagram: ‘Ik ben geen 35, ik ben 18 met 17 jaar ervaring.’

De Coster: “(foeterend) Allee, Elisabet, zo’n foute quote. En het origineel was zeker in het Engels? Foei, plus est en vous!

“Weet je, ik verwachtte het klote te vinden om 40 te worden. Maar ik ben nog altijd dezelfde puber die het allemaal niet weet. Wat ik wél aanstootgevend vind: soms hebben mensen het over mij in een zin met de woorden ‘middelbare leeftijd’. Serieus blijven, hè!”

Churikova: “Je nadert toch de halve eeuw?”

De Coster: “Eerlijk, ik word er niet meer ongelukkig van. Ik was vooral bang dat ik opeens goedkope Engelse inspirational quotes zou beginnen te posten op Instagram, maar zover is het nog niet gekomen. (hilariteit)”

Haesevoets: “Mijn man heeft er meer moeite mee dan ik. Bij elke verjaardag zegt hij: ‘We worden oud, hè.’ En dan antwoord ik: ‘Ja, we worden oud.’ Maar ik voel me elk jaar beter en beter!”

De Coster: “Het is een platitude, maar door een jaar thuis te zitten ben ik mijn zegeningen gaan tellen, en ook ik voel mij beter.”

Haesevoets: “(lacht) Ik zou zeggen: snel in het Engels vertalen en op Instagram zetten, Gilles.”

Als jij op tv komt, is dat in de rol van de lichtjes afstandelijke, wijze presentator dan wel interviewer. Zou je ooit als jezelf op het scherm kunnen verschijnen?

De Coster: “Zeg nooit nooit. Maar ik voel die behoefte niet, en ik denk ook niet dat iemand gelukkiger zou worden van dat programma (lachje). Ik heb niet het talent om een programma puur op de kracht van mijn persoonlijkheid te dragen. Dat zit niet in mij, en ik heb daar vrede mee.”

Churikova: “Op tv komt Gilles misschien afstandelijk over, maar dat beeld klopt niet, hoor. Ik schrok ervan hoe warm en open hij is.”

Gilles, hebben ze jou gevraagd voor Over de oceaan?

De Coster: “Vooraf dacht ik dat dat zo ongeveer het enige programma was waaraan ik zou willen meedoen. En toen zag ik de afleveringen en wist ik: néé, ik had vast eenentwintig dagen lang over de reling gehangen. Ik vermoed vooral dat ik er op tv te veel moeite mee zou hebben de boer te tonen die ik in het dagelijkse leven ben. Laat mij maar zo weinig mogelijk mensen daarmee lastigvallen. (lacht)”

Jij zou geen kandidaat in De mol willen zijn?

De Coster: “Neen. De controlefreak in mij – dat is het typetje dat elke voice-over zestien keer inleest om exact de juiste toon te vinden – zou ’s ochtends niet graag opstaan zonder te weten of hij later die dag nog een berg moet beklimmen.”

Churikova: “Ik vind dat wel zalig. Ik heb ook vaak gedacht: dju, als kandidaat zou het ook plezant geweest zijn.”

De Coster: “Alina wás ook een beetje kandidaat. Toen we haar herinnerden aan dé proef van de hele reeks, het moment waarop er op het nachtelijke strand vuurpijlen werden afgeschoten, kwam zij uit de lucht gevallen: ‘Is dat over een uur? Och, ja!’”

Was jijzelf die dag ook niet rijkelijk te laat?

De Coster: “(lacht) «De enige keer dat mij dat is overkomen, in zes seizoenen van De mol! Ik keek op mijn wekker en zag dat het 7 uur was: tijd zat. Even later keek ik nog eens, en wat bleek? Opeens was het al 11 uur. Heel mijn dag was om zeep, ik heb me echt klote gevoeld.”

Hoe essentieel is Gilles voor het succes van De mol?

Churikova: “Héél essentieel! Toch?”

Haesevoets: “Zeker!”

Ik denk, Gilles, dat jij zelf zou zeggen: ‘Neem morgen een andere presentator en er verandert niets aan het spel.’

De Coster: “Dat is de boutade, ja. Want ik zie welk talent er achter de schermen meewerkt aan ons programma, en hun verdienste is véél groter dan de mijne. Dat is geen valse bescheidenheid, het is gewoon zo.”

Het is niet omdat andere mensen ook verdiensten hebben, dat die van jou niet telt.

De Coster: “Dat is waar. Ik merk alleszins dat ik er na zes jaar nog altijd van sta te kijken dat De mol zo’n indrukwekkende machine is. Het is zalig om te weten dat iedereen op het toppunt van zijn kunnen aan het presteren is. Misschien draag ik daar ook iets kleins toe bij.”

Tot slot: in hoeverre heeft De mol jullie leven veranderd?

De Coster: “De mol heeft mijn professionele leven veranderd, en wel redelijk grondig. Een groot deel van mijn arbeidsvreugde en mijn trots haal ik daaruit.”

Alleen je professionele leven?

De Coster: “Ik word er privé ook gelukkiger van. Als je tevreden bent met wat je doet, word je daar in intieme kring ook een aangenamere mens van. Ik heb bij de zender ook donkere periodes gekend – bij de opstart en met ‘De Kruitfabriek’, bijvoorbeeld – dus ik ken de andere kant van de medaille.”

Haesevoets: “Ik ben dankzij mijn passage als mol gelukkiger geworden. Het klinkt misschien cliché, maar mijn deelname heeft me geleerd om voor mezelf op te komen. Ik kan eindelijk, nu pas, trots terugkijken op mijn prestatie.”

Heeft het er ook voor gezorgd dat je met je eigen praktijk bent begonnen?

Haesevoets: “(stellig) Ja. Ik dacht: als ik de mol kan zijn, dan kan ik dát ook.”

Churikova: “Wauw, sterk. Zo groot was die impact bij mij niet. Ik vind het vooral een eer dat ik de mol heb mogen zijn. Ik ben daar zeer dankbaar voor.”

De mol, elke zondag omstreeks 19.55 uur op Play4

© Humo