Oude garage wordt exotische en ecologische binnentuin: ‘We kunnen 5.000 liter regenwater opvangen’

Meubelmaker en interieurarchitect Peter Strik toverde de oude Skoda-garage achter zijn woning in Schaarbeek om tot zijn eigen stadsoase.

Rust, buitenruimte en groen, het zijn eisen die vaak ­bovenaan op de lijst staan ­wanneer je op zoek gaat naar een huis, maar die ook moeilijk te rijmen vallen met wonen in de stad. Toch hoeft genieten van een tuin niet altijd gelijk te staan aan perfect gemaaid gras, zo bewijst meubelmaker en ­interieurarchitect Peter Strik.

Twintig jaar geleden kocht hij met zijn vrouw Willemien in Schaarbeek een herenhuis zonder tuin, maar wel met een oude Skoda-garage achteraan. “We waren vooral op zoek naar een huis met atelier”, zegt Peter. “Toen we het hele pand voor het eerst bezochten, was er geen sprietje groen te bespeuren, alleen maar beton. Het was best een depressieve plek: donker doordat de hele garage overdekt was, vol autowrakken. En overal lag ­hondenstront. Het huis zelf was er ook slecht aan toe en hing vol porno­prenten, alsof de familie Flodder hier gewoond had.

“Willemien zag onmiddellijk dat er potentieel in zat. Ik was meer bezig met het ontwijken van de drollen dan met het bekijken van de ruimtes. Bij mij kwam de klik pas later.”

De renovaties mondden uit in een meerjarenplan waarvan de binnenplaats het meest recente project is. “De ideeën waren al een tiental jaar in mijn hoofd aan het broeden, maar pas veel later zijn we er echt ingevlogen. Sinds een jaar of twee jaar is de tuin min of meer af.

“Omdat ik een aannemersbedrijf en schrijnwerkerij heb, was het niet meer dan logisch dat ik alles zelf deed. Dat wilde ik ook, ik moet toegeven dat ik moeilijk zulke zaken uit handen kan geven. (lacht) Zeker als het over ­esthetiek gaat, omdat ik puur mijn buikgevoel volg. Dat is moeilijk te ­vertalen in richtlijnen en instructies voor anderen.”

Dat Peter en Willemien al twee zomers lang van hun urban jungle kunnen genieten, hebben ze voor een stukje ook aan hun dochter Parel te danken. “Zij stond op een kruispunt in haar leven en wist even niet meer goed welke richting ze uit moest gaan. Ik had met haar een gesprek over hoe je soms gewoon moet ­springen. Hoe je soms voluit ‘ja’ moet schreeuwen tegen bepaalde ­keuzes in het leven, ook al boezemen die angst in en doen ze je twijfelen. Maar terwijl ik probeerde om haar die goede raad te geven, hield ik ook mezelf een spiegel voor. Ik was al zo lang de werken aan de binnenplaats aan het uitstellen – het werd tijd dat ik zelf ook maar eens sprong.”

Niet dat Peter bang was om eraan te beginnen, de plannen hadden lang genoeg gerijpt. Soms ontbreekt het gewoon ook even aan tijd, of aan financiële ­middelen. “Het is geen klusje dat je even op een zondag­middag klaarspeelt. Je moet je agenda leeg durven maken. Dat gold voor het hele huis: we wilden in de ­tussentijd ook nog gewoon leven. Soms deden we jaren niets en dan een aantal maanden weer heel veel.”

Voor Peter en Willemien was het belangrijk dat het industriële karakter bewaard bleef. “Een deel van het ­originele dak van de garage hebben we behouden. Het biedt privacy, ­schaduw en gezelligheid. Dat er her en der wat gaten in zitten, vinden we juist charmant. Net als de muren, die een patchwork aan stenen vormen. Er zit zo veel schoonheid in de ruwheid van deze plek.”

Die lijn trok Peter ook door naar de nieuwere elementen die hij zelf toevoegde. Zo komen de grove texturen ook terug in details als de stenen die gebruikt werden voor de rand van het zwembad, de gestileerde boerentafel van gebrand accoyahout die Peter zelf maakte en de stam van de 45 jaar oude kurkeik die ze vonden bij een boomkwekerij in Nederland.

Maar de tuin mocht voor Peter en Willemien niet alleen een mooi plaatje wezen, er moest ook sprake zijn van een ecologische aanpak, allereerst door te kiezen voor een natuurlijk zwembad met plantenfilter. Zonnepanelen op het dak leveren de elektriciteit voor de pomp.

“We hebben tanks geplaatst om 5.000 liter regenwater op te vangen. Hiermee besproeien we de planten en vullen we het zwembad aan. De tanks staan in de put van waaruit ze vroeger aan de onderkant van auto’s sleutelden. De zwemvijver hebben we eigenhandig uitgegraven.”

In de zeteltjes naast het zwembad tussen de oleanders en olijfbomen ­vertoeft Peter misschien wel het liefst, vooral in de ochtendzon terwijl hij zijn krant leest met een kop koffie.

“’s Middags voor de lunch ­verplaatsen we ons naar de grote tafel onder de druivelaar. In de namiddag is het heerlijk om een dutje te doen in de hoek bij de kruiden. En voor het aperitief met het laatste streepje zon moet je dan weer helemaal aan de andere kant van de binnentuin zijn, op het bankje naast de Japanse esdoorn. We bewegen hier met de zon mee. Elke dag voelt dan als vakantie.”