Oude bekenden boven in Cannes
Geen echte uitschieters op de 69ste editie van Cannes, maar wel veel goede films. En dat maakte de spanning bij de prijsuitreiking er alleen maar groter op.
Er mocht al wel eens gelachen worden tijdens dit festival. Bij de opening, met Café Society van Woody Allen, maar ook tijdens Toni Erdmann van de vrouwelijke Duitse regisseur Maren Ade. Als er één film was die het verdiende om een revelatie genoemd te worden, dan wel deze komedie van de Duitse regisseuse. Een pleidooi om wat zorgelozer door het leven te gaan. We zien daarin een vader die eigenijk best deel had kunnen uitmaken van The Idiots van Lars Von Trier. Met allerlei fratsen tracht hij weer dichter bij zijn dochter te komen, die voor een leven als carrièrevrouw heeft gekozen en bijgevolg niet meer aan leven toekomt. Tot haar vader haar ertoe dwingt. Op een geestige manier.
Festivaldirecteur Thierry Frémaux toeterde vooraf rond dat hij en zijn ploeg meer dan 1.800 films hadden bekeken voor zijn selectie, maar de films die in aanmerking kwamen voor de Gouden Palm waren hoofdzakelijk gemaakt door mensen wier werk bij de doorsnee cinefiel door en door gekend is. De meeste van die toppers ontgoochelden niet. Asghar Farhadi, Jim Jarmusch, Pedro Almodóvar en Ken Loach, om er maar enkele te noemen, leverden topfilms af.
Aangerand
Ook Cristian Mungiu was weer op de afspraak. De eerdere winnaar van een Gouden Palm voor 4 months, 3 weeks and 2 days toonde zich met zijn Baccalaureat heel scherp in het ontleden van de menselijkheid. Zijn verhaal gaat over een dokter die tegen de vijftig aanloopt en toegeeft aan corruptie om zijn dochter betere toekomst te kunnen geven. Een universeel verhaal dat heel veel zegt over Roemenië en over de mens waar ook ter wereld. Corruptie is misschien wel het thema dat het vaakst aan bod kwam tijdens de competitie. In Roemenië, maar ook in Brazilië en in de Filipijnen. Overal kan er wel iets geregeld worden.
Paul Verhoeven mocht de competitie afsluiten met Elle, een film waarmee hij zich als het ware opnieuw heeft uitgevonden. Na in Nederland, de VS en weer Nederland aan de slag te zijn geweest, is hij op zijn 77ste in Frankrijk neergestreken en misschien wel thuisgekomen. Want de ambiguïteit die al zijn hele carrière zijn handelsmerk is, lijkt wel gemaakt voor de Franse taal en sfeer en zeker voor een actrice als Isabelle Huppert, die ronduit schittert in deze bewerking van Oh, de roman van Philip Djian, een man die je ook kunt kennen als de auteur van 37° le matin. Huppert speelt een een vrouw die bij een inbraak wordt aangerand. Maar in plaats van bij de politie aan te kloppen, gaat ze zelf op zoek naar de dader.
Opgevreten
Ook in het ontroerende The Salesman van Asghar Farhadi, maker van A Separation en Le passé, wordt een vrouw aangerand. Farhadi toont dat zelfs onberispelijke figuren morele zwaktes kunnen vertonen en levert daarmee nog maar eens een heel universele prent af die moeiteloos voorbij de Iraanse grenzen gaat. Er zijn dan weinig vrouwelijke regisseurs, de actrices kregen ruimschoots de kans om te schitteren. Bij Farhadi, bij de Dardennes, bij Dolan en bij Dumont. Sonia Braga is heel sterk in het Braziliaanse Aquarius, Jaclyn José in Ma' Rosa, en misschien was het wel de bedoeling van Sean Penn om met The Last Face een liefdevolle ode aan Charlize Theron te serveren. Maar zijn relaas over een liefdesrelatie tussen twee hulpverleners, een film die vol hondsbrutaal oorlogsgeweld zit, werd op boegeroep en fluitconcerten onthaald. Tegenstanders zagen hoe een blanke romantische prent de ellende van zwart Afrika als decor misbruikte. Een te simpele conclusie. Door te veel te willen vertellen, vertelt hij uiteindelijk niets.
Ook voor Nicolas Winding Refn waren er fluitconcerten, net als voor zijn vorige, Only God Forgives. Zijn horrorthriller, die de obsessie met schoonheid wil doorlichten, is vooral een vormelijk experiment. Verdienstelijk omwille van de durf en mooi om naar te kijken. Maar een lege doos. Toch heeft The Neon Demon even goed heel fervente voorstanders, die de film als een meesterwerk durven te bestempelen. Het was de derde film van het festival waarin mensen werden opgevreten. Dat kannibalisme zal ook wel iets zeggen over de tijd waarin we leven.
