Oscar zal ook wel van 'Gravity' houden
De lezers van De Morgen hebben Gravity verkozen tot beste film van het jaar. En ze zijn duidelijk niet alleen. Deze even epische als intimistische ruimtethriller werd een wereldwijd succes, viel al meer dan vijftig keer in de prijzen en wordt nu al als een van de grote Oscarfavorieten beschouwd. Helemaal terecht.
stronaut worden. Het was een jongensdroom van de in Mexico geboren filmmaker Alfonso Cuarón (°1961). Misschien zal hij ooit nog wel een ruimtereis maken, maar met de hulp van de werkelijk adembenemende speciale effecten van Gravity heeft hij alvast een virtuele trip gemaakt. En minstens even belangrijk is dat hij met deze innoverende sf-extravaganza in 3D miljoenen kijkers dezelfde kans biedt.
Het is bijna ironisch dat Cuarón, ook bekend van Y tu mamá también en Children of Men, met dit hoogtechnologisch meesterwerk als het ware terugkeert naar de oorsprong van het filmmedium als kermisattractie. Denk maar aan de stadslegende dat het publiek indertijd, bij de projectie van L'arrivée d'un train en gare de La Ciotat (1895) van de gebroeders Lumière, in paniek de zaal zou buitengestormd zijn omdat ze dachten dat er een echte trein op hen af kwam. Zo levensecht vond men toen die eerste bewegende beelden.
Hoe adembenemend Gravity ook is, toch is de film veel meer dan een extravagante attractie. Het verhaal kan makkelijk samengevat worden: twee astronauten, Dr. Ryan Stone (rol van Sandra Bullock), voor wie dit haar eerste ruimtemissie is, en veteraan Matt Kowalski (George Clooney) zijn bezig met herstellingen aan de Hubble-telescoop, wanneer ze verwittigd worden dat brokstukken van een ontplofte satelliet hun richting uitkomen. De impact blijkt bijzonder destructief, niet alleen voor de telescoop, maar ook voor hun eigen ruimtestation. Hebben astronauten Stone en Kowalski nog een kans om levend naar de aarde terug te keren?
Bijrol voor Clooney
Dat maakt van Gravity, dat omwille van het rampscenario niet op de medewerking van NASA moest rekenen, zowel een epische als intimistische thriller. Episch door de gigantische, even wondermooie als angstaanjagende locatie. Intimistisch door de overlevingsstrijd van de twee protagonisten. Want inderdaad: de film telt slechts twee personages, wat op zich al ongebruikelijk is voor een dergelijke, grootschalige blockbuster. Even ongewoon is dat deze actiefilm zich ook nog eens concentreert op het vrouwelijke personage van Sandra Bullock, waardoor George Clooney zich eigenlijk met een bijrol moet tevreden stellen. Niet toevallig dus dat de meeste Oscarprognoses een nominatie als beste actrice voorspellen voor Bullock. Haar doorleefde vertolking is des te merkwaardig omdat zij gedurende het grootste deel van Gravity in een ruimtepak gewrongen zit, zodat de camera zich vooral op haar gelaat, en meer bepaald haar ogen, moet concentreren. Ook haar stem is van primordiaal belang, wat bij uitbreiding ook geldt voor de hele sounddesign, inclusief de momenten van ijzingwekkende stiltes.
In marmer gebeiteld
Met het oog op het awards season wachten de meeste Hollywoodstudio's op het einde van het jaar om hun kwaliteitsfilms in roulatie te brengen. Toch kwam Gravity al begin oktober in de zalen. Dat bleek echter geen enkel probleem. De film werd, met een recordbrekend openingsweekend van meer dan 55 miljoen dollar, een instant hit en werd tegelijk bedolven onder een lawine van laaiend enthousiaste recensies. De combinatie van publiek én kritisch succes, van een commerciële blockbuster en een artistieke triomf, is op zich niet evident, maar in het geval van Gravity werd zelfs meteen gesproken van een echte frontrunner in de Oscarrace, waarbij onder meer de nominaties in de categorieën van beste film, regie en actrice alvast in marmer gebeiteld werden.
De Oscarbuzz breidde zich ook uit naar de fotografie van Emmanuel Lubezki en de visuele effecten van Tim Webber, waarbij stelselmatig de term groundbreaking gehanteerd werd. Gravity toont duidelijk aan dat er met digitale effecten en zelfs met 3D prachtige, spannende en aangrijpende verhalen kunnen verteld worden - als ze maar verteld worden door een geïnspireerd en getalenteerd filmmaker. De cameravoering en de visuele effecten zijn fenomenaal, zowel op technologisch als esthetisch vlak. Ze zijn zo oogstrelend, zo complex, zo meeslepend dat je, zeker bij een eerste visie, alleen maar wil genieten en bewonderen, zonder je te laten afleiden door de vraag hoe ze dit allemaal voor elkaar hebben gekregen. Natuurlijk werd Gravity niet in de ruimte gedraaid, maar zo ziet het er wel uit. En het voelt ook nog eens aan alsof we er zelf bij waren.
Kortom: pure, onversneden filmmagie.
