Op schilderachtige wegen in machtige landschappen is het duel tussen de drie nieuwe koningskinderen van de koers adembenemend

Mark Coenen is columnist.

Omdat Canvas zijn tijd altijd een beetje vooruit is zond het vorig jaar al de Belga Sport over Jean-Pierre Monseré opnieuw uit. Het was toen 50 jaar geleden dat het piepjonge koningskind wereldkampioen werd in Leicester en aan de ochtend stond van een grote carrière. Die in de knop gebroken werd een jaar later: het verhaal is bekend.

Hij stierf in een tijd dat het wielrennen nog hard leek op het Wilde Westen, maar dan met meer cowboys en met meer doping. Zo heeft hij zijn enige klassieke zege in de Ronde Van Lombardije te danken aan de chauffeur van Gerben Karstens. Karstens, die als eerste over de meet was gebold, werd later gediskwalificeerd omdat hij amfetamines had gebruikt. Hij had bij de dopingcontrole zijn urine gewisseld met die van zijn chauffeur, maar de arme man had, wegens vermoeidheid, zelf aan het spul gezeten om niet in slaap te vallen tijdens de lange autoritten. Alleen had hij dat niet verteld aan Karstens.

Omdat ik altijd een beetje achteroploop bekeek ik de documentaire gisteren zelf nog maar eens op YouTube. Ik trap hier met zware voet een open deur in, maar Belga Sport was zonder twijfel de beste reeks over sport die ooit gemaakt is in Vlaanderen en misschien wel daarbuiten. En de aflevering over de betreurde Jempi was de treurigste.

Tegenwoordig zit ik als een vroeggepensioneerde al in de namiddag voor de televisie, op zoek naar beelden van Tirreno-Adriatico, een koers die voor een deel in mijn tweede achtertuin in Le Marche wordt georganiseerd. Ze eindigt vandaag met de traditionele tijdrit in San Benedetto del Tronto aan de paradijselijke maar nu spookachtig verlaten Adriatische kust.

Ik kijk eerlijk gezegd ook om te checken of het land überhaupt nog bestaat, en gelukkig: dat doet het nog. Een mens zou na een jaar corona aan alles gaan twijfelen. Ondanks het feit dat Italië weer potdicht zit wegens het virus glooien de schilderachtige wegen in die machtige groene landschappen als vanouds. Het duel tussen de drie nieuwe koningskinderen van de koers is adembenemend. Ik zit op het puntje van mijn sofa.

Het is een beetje thuiskomen, zij het via Eurosport, terwijl ik – ik spreek voor velen – de koers liever bekijk met Michel Wuyts en José De Cauwer in de cabine. Zij doen aan een soort van cyclo-brevieren: met een constante stroom van woord en geluid en mopjes en weetjes zorgen zij voor een hypnotische trance voor onderweg en een adrenalinestoot van heb-ik-jou-daar tijdens de finale: ideaal voor een vroeggepensioneerde dus. Hopelijk is Tirreno-Adriatico een hors d’oeuvre voor fantastische voorjaarsklassiekers.

In 2013 organiseerde Canvas een publiekswedstrijd voor de beste aflevering van de reeks. Jacky Ickx won, net voor Frank Vandenbroucke. De aflevering met Monseré stond zelfs niet op de fotofinish.