Ook binnen de lgbt+-gemeenschap zijn er vergeten groepen

Fleur Pierets is kunstenaar en schrijver. Deze week verzorgt zij de zomercolumn.

Een van de mensen die het onweerlegbare bewijs leveren dat je in je eentje een systeem kunt veranderen is Alexander Decrans. Sommigen onder jullie kennen hem mogelijk als de mooie, dove dragperformer Lola McQueen. In een prachtige outfit en met haar roze pruik toonde ze tijdens Belgium’s Got Talent aan een ademloos publiek, hoe een dove persoon muziek ervaart. Hij voelt de muziek via vibraties en onthult hoe hij die interpreteert. Stan Van Samang huilde, drukte op de buzzer, en overlaadde haar met gouden glitters.

Wat weinig kijkers weten is dat Lex al vroeg op de barricades stond. Elke dove persoon kreeg in 2016, 18 tolkuren per jaar van de overheid. Hierdoor kon de persoon zonder zware kosten te maken, een gebarentolk meenemen naar de dokter, maar ook naar bijvoorbeeld een lezing. Dat bewuste jaar vroeg Lex aan familie en vrienden om hem een uur te doneren. Met die verzamelde uren huurde hij een doventolk voor het Closing-evenement, de laatste dag van de Pride waar hij voor de eerste keer zelf optrad. Hij vond het namelijk belangrijk dat ook dove mensen de boodschappen van betekenis, gegeven door sprekers op het podium, konden begrijpen. Wanneer ik lezingen geef binnen de lgbt+- gemeenschap staat er dus dankzij Lex een doventolk naast me. Iets waar ik nooit bij heb stilgestaan, maar waar een grote groep mensen veel belang aan hecht.

Ook binnen de lgbt+-gemeenschap zijn er vergeten groepen. Lex vertelt me dat hij als homoseksueel kind geen dove rolmodellen had toen hij nog met zijn identiteit worstelde. Hij kreeg vaak te horen dat sommige dingen buiten zijn bereik lagen door zijn beperking. Ook als dragqueen kreeg hij de opmerking dat hij ook hiervoor niet geschikt was. Door zijn talent als performer te combineren met het bijzonder perspectief op muziek dat hij als dove heeft, tilt hij de kunstvorm naar een hoger niveau en maakt hij een vergeten groep zichtbaar. Ondertussen heeft hij samen met een vriend, drie jaar geleden Doof en LGBT+ opgericht. Omdat hij niet wilt dat jongeren hetzelfde, onwetende traject moeten afleggen. Omdat hij hoopt dat hij hen kan inspireren tot grootse dingen en mogelijk hun pad iets makkelijker kan maken.

De dove schrijver en activist Helen Keller schreef ooit: “Blindness cuts us off from things, but deafness cuts us off from people.” Wat ik leer uit het verhaal van Lex, is dat we mensen die mogelijk onzichtbaar zijn, kunnen leren waarnemen. Dat we aandachtig kunnen zijn voor de ongelooflijke diversiteit die binnen onze community bestaat. Maar nog het meest, dat elk individu tot bijzondere dingen in staat is en grote verandering kan teweegbrengen. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor de mensen die na ons komen.