'Ooit ga ik in de politiek'

"Over Hugo Broos las ik in jullie reeks dat hij twintig minuten te laat arriveerde. En over Linda De Win dat ze nogal ijdel is. Benieuwd wat jullie over mij gaan schrijven."

Wel, dit bijvoorbeeld: bij Tom De Cock komen de woorden uit zijn mond zoals confetti uit een confettikanon. Na tweeënhalf uur zegt hij: "Anders moeten jullie even wat praten." Dat doen we. Twee minuten duurt het ongeveer. Dan neemt hij zelf weer over. Beledigd voelen we ons niet.

De afgelopen weken had de MNM-presentator vakantie, en die heeft hij besteed aan opruimen. Er staat namelijk een verhuizing voor de deur. "Het huis van zolder tot kelder onder handen nemen, keukenkasten uitladen, de messen bij de messen en de vorken bij de vorken leggen: heerlijk vind ik het."

Hij lacht. "Klink ik nu als een maniak?"

Nog even en dan laten De Cock en zijn echtgenoot hun herenhuis in hartje Antwerpen achter hen, om het in te ruilen voor een huis met tuin in Kessel-Lo. Ja, ze zullen de stad missen, zegt De Cock. "We zullen ons altijd Antwerpenaar blijven voelen. Het is een fantastische plek. Maar er kan ook heel veel beter. Zeker in onze buurt, Antwerpen-Noord. We wonen nu acht jaar in de Seefhoek, en er is geen enkele vooruitgang in het samenleven van verschillende bevolkingsgroepen. Er heerst rauwe, bittere armoede die resulteert in ongestraft gedrag. Sluikstorten, bijvoorbeeld. Meermaals heeft er 's morgens dwars voor mijn voordeur een koelkast gelegen. Omdat er weer iemand uit zijn huis gezet was door de deurwaarder. Dat soort toestanden wordt niet aangepakt. Noch door het vorige stadsbestuur, noch door het huidige."

Mals voor Antwerpen is De Cock niet. Hij vertelt over zijn driejarige dochter die in de Seefhoek nu een half jaar naar school geweest is. "In de instapklas was zij zowat de enige in een klas van twintig kleuters die thuis Nederlands spreekt. Mijn dochter kan zeggen: 'Juf Els, krijg ik nog een koekje, want ik ben flink geweest', de andere kinderen van haar klas raken niet verder dan: 'Koek?' Ik heb het zelf gehoord als ik meeging op uitstap of als ik voorlas in de klas. Dit gaat over generaties die wij voor onze ogen zo zien opgroeien. Verschrikkelijk vind ik het."

Maakt het een mens ook nederig? Doet het je beseffen: count your blessings?

Tom De Cock: "Zeker. Amper dertig kilometer hiervandaan kamperen vluchtelingen in Duinkerken. In het vluchtelingenkamp van Calais ben ik vorig jaar gaan meehelpen. Ik besef maar al te goed dat niet elk kind krijgt wat mijn dochter bij ons krijgt. Wij leven in een elitaire zeepbel."

Maar je bent niet gedesillusioneerd? Je vindt vluchtelingen helpen of voorlezen bij je kind in de klas geen druppel op een hete plaat?

"De voorbije jaren heb ik hier en daar misschien wel iets relevants gedaan, maar mijn bijdrage is beperkt. De echt relevante dingen gebeuren door mensen zoals juf Els. Al twintig jaar lang neemt ze elke dag de trein van Geel naar Antwerpen, loopt ze vervolgens naar haar werk - eerst door mijn buurt, waar je tien jaar geleden als vrouw niet door wilde wandelen, daarna over het De Coninckplein, waar vroeger alle drugsverslaafden zaten - om les te gaan geven in een concentratieschool, in een kleuterklas waar de helft van de kinderen nog niet eens droog is. En zij doet dat niet voor het loon dat wij krijgen. Dat zijn de mensen bij wie ik me nederig voel. Ik ben heel blij dat ik hiervoor ben uitgenodigd, maar eigenlijk zou juf Els aan deze tafel moeten zitten."

Chef Willem Hiele komt de Purple Rain aan tafel presenteren, zijn signatuurbereiding die een ode is aan Prince. Fantastisch, zegt De Cock.

"Mag ik er een foto van nemen voor Instagram? Met u erbij?" Hiele glimlacht. "Het zou een eer zijn." Fantastisch, zegt De Cock nog eens.

Je vertelde daarnet over de klasgenoten van je dochter die geen Nederlands spreken. Wat is daarvan de oorzaak volgens jou?

"Taal is problematisch in dit land. Als we zelf niet kunnen beslissen welke taal we spreken, hoe kunnen we dan verwachten dat anderen dat doen? Mijn vader - nogal een stevige flamingant - vindt het schandalig dat er in Vlaanderen eethuizen bestaan met de naam Le Pain Quotidien. 'Noem het toch gewoon Dagelijks Brood', roept hij dan, 'daar zijn we godverdomme voor gaan betogen in de jaren 60!' Ik denk dat hij een punt heeft. In Nederland zijn er vast andere issues wat integratie en migratie betreft, maar de taaldrempel bestaat er toch veel minder. In Nederland spreek je Nederlands, punt.

"Mijn ouders hebben al 35 jaar een bakkerij in Antwerpen, en al 35 jaar komt er een Franstalige mevrouw une baguette bestellen bij mijn moeder aan de toonbank. In België kom je daar mee weg. En mijn moeder bedient haar in het Frans omdat ze een klant is. Terwijl mijn vader staat te briesen in de keuken." (lacht)

Wat is er zo erg aan een vrouw die une baguette bestelt in plaats van een stokbrood?

"Het houdt een systeem in stand. Het zorgt ervoor dat ook de ouders van de kinderen in de klas van mijn dochter zich niet gemotiveerd voelen om Nederlands te spreken.

"Wat mij de voorbije jaren ook is opgevallen, is dat juf Els maar de helft van de tijd met de kinderen bezig kan zijn, omdat de ouders de andere helft in beslag hebben genomen. Onlangs hoorde ik haar tegen de Aziatische moeder van een kind zeggen: 'Yes, in Belgium, when we meet each other, we give each other the right hand, like this, let me show you.' Ik vond dat een hallucinant tafereel. Hoe komt het dat die vrouw nooit geleerd heeft dat je hier een hand moet geven? Heeft niemand haar dat ooit uitgelegd? En moeten we er niet voor zorgen dat iemand dat doet als hij of zij hier komt wonen? Net zoals we ook moeten uitleggen dat je je pmd hier niet zomaar in de gracht gooit, maar op het juiste uur moet buitenzetten in de juiste plastic zak."

Nu hou je een pleidooi voor verplichte inburgering.

"Nee, dat wil ik niet gezegd hebben. Die term is een verkrachting van het concept. We zouden evengoed een buddysysteem uit de grond kunnen stampen waarin iedereen zich sociaal gedraagt ten opzichte van nieuwkomers in de wijk. We stoten andere culturen af in plaats van ze te absorberen.

"Maar ik wil niet vervallen in geitenwollensokkenpraat, want ik ben rechtser van hart dan je zou denken. Ik heb aan Antwerpen een vertwijfeling overgehouden aan multicultureel Vlaanderen. Ik denk dat we eerder op weg moeten gaan naar een monocultuur die heel rijk is aan diverse invloeden.

"Maar goed, nu ben ik in de achtertuin van Theo Francken beland, en dat hoeft niet. We hebben op dezelfde school gezeten (het Montfortcollege in Rotselaar, red.) en ik ga al dichter bij hem wonen, dat zal volstaan." (lacht)

Ben je blij voor je dochter dat je verhuist?

"Voor ik mijn dochter heb ingeschreven in de kleuterschool in Leuven, heb ik gecheckt of die niet uitsluitend blank is. Dan zou ik direct een andere school gezocht hebben. Een derde van de namen boven de kapstokjes waren gelukkig namen als Youssef en Romelu en Meyrem. Mijn dochter heeft zelf trouwens ook een kleurtje.

"Zij is eigenlijk de belangrijkste reden waarom we uit Antwerpen vertrekken. Twee pediaters en onze huisarts hebben gezegd dat de peuterastma van Jasmijn wel zal overgaan als we weggaan uit de stad. Dat is toch hallucinant? Dat we onze kinderen gewoon laten verstikken? Daar komt bij dat pendelen van Antwerpen naar Brussel de laatste jaren echt de hel is geworden. (De Cock en zijn partner Maarten Janssen werken allebei voor de VRT, Janssen is manager van Ketnet, red.)

"Samengevat: tien jaar geleden waren wij twee stadse hipsters die het leuk vonden om in Zurenborg op het terras van café Zeezicht te gaan zitten, nu zijn we een modaal gezin met kind. Nu is het voor ons dus belangrijker dat we een tuin en een oprit hebben en dat ons kind veilig over straat kan fietsen. Bovendien ben ik opgegroeid in het Leuvense en hebben we er een netwerk: mijn beste vrienden wonen er, mijn zus, mijn ouders en enkele vrienden die zelf ook kinderen hebben."

Is het voor iemand die maatschappelijke analyses maakt en geëngageerd is, niet raar om elke dag de nieuwe plaat van Milo Meskens op de radio aan te kondigen?

"Daar vergissen jullie je schromelijk. Wat wij doen op MNM is veel meer dan entertainment. En ja, we draaien Milo Meskens, net als Radio 1 en StuBru, maar wij draaien ook Foo Fighters en hiphop en r&b. We hebben op donderdagavond zelfs een gespecialiseerd hiphopprogramma, verdorie."

Blijkbaar moet je je zender toch weer verdedigen?

"Tegenover journalisten van De Morgen wel, ja. Maar de tijd is voorbij dat instituten als De Morgen, Humo en StuBru dicteren wat cultuur is en wat niet. Ondertussen is het perfect geloofwaardig om eerst naar het schlagerfestival te gaan met vrienden en daarna naar een concert van Metallica. (sarcastisch) Maar kom, all is forgiven, mannen.

"Weet je wat heel veelzeggend is? De afgelopen tien jaar zijn er honderden foto's van mij bij MNM gemaakt, maar in het rijtje kopjes dat jullie elke zaterdag boven deze reeks afdrukken, hebben jullie toch voor een foto van mij gekozen die bij StuBru gemaakt is, voor een editie van Music For Life.

"We kunnen daar nu smakelijk om lachen, maar het zegt veel, vind ik. Elk gezicht van StuBru heeft ooit al in jullie weekendkrant gestaan of in De slimste mens ter wereld gezeten. Mij hebben ze daar nog nooit voor gebeld. Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik voor het verkeerde merk werkte. Dat sommige dingen die wij deden niet goed genoeg waren, louter omdat er geen rode ovaal met witte letters boven hing (De Cock verwijst naar het logo van StuBru, red.). Maar vandaag is dat niet meer het geval. Vandaag hebben we onszelf echt bewezen en doen we goeie dingen."

Het wringt precies toch nog wat.

"Onze zender bestaat nu negen jaar. De eerste vijf daarvan zijn we uitgespuwd door de gehele pers. Zelfs in de wandelgangen van de VRT werd neergekeken op wat wij deden. We hebben de laatste jaren hard gezocht en gewerkt, en nu luistert een op de drie jongeren op de speelplaats naar ons. (fijntjes) Een bereik waar de meeste bedrijven alleen maar van kunnen dromen."

Heb je nooit zin gehad om bij Radio 1 aan te

kloppen?

"Vrienden en kennissen van mij die bij Radio 1 werken, zijn mensen die op hun zestiende al De Tijd lazen. Ik ben daar een hele tijd niet rijp en klaar genoeg voor geweest. Nu ik 34 ben, begin ik eindelijk de maturiteit te bereiken die ik associeer met dat soort jobs."

Dat staat in tegenstelling tot wat mensen van jou zeggen. In je omgeving sta je bekend als een intellectueel.

"Zou het niet erg zijn als elke intellectueel voor Radio 1 ging werken? En geen enkele voor MNM? Zou je niet graag hebben dat je 16-jarige dochter ook degelijke informatie meekrijgt van de presentator terwijl ze naar MNM luistert? Die haar ook zegt dat ze voor een condoom moet zorgen als ze seks heeft?

"Radio 1 is prediken voor eigen kerk. Mijn collega's verstaan hun vak, maar ten eerste kunnen ze een politicus tien minuten interviewen en ten tweede mogen ze voorkennis veronderstellen van de luisteraar. Ik moet een politicus eerst overtuigen om in mijn programma te spreken, en mijn luisteraars ook om te luisteren. Als ik het met Rudi Vranckx over vluchtelingen wil hebben, zeg ik letterlijk: eerst vier minuten naar Vranckx luisteren, daarna krijg je een beloning en draai ik 'Kind van de duivel'."

Is dat een bewuste strategie: de pil vergulden?

"Elke dag verpak ik een rijstkorreltje als een gigantische vergulde pil voor de luisteraar. Niet alleen voor de veertienjarigen, ook voor trucker Franky of voor Fatima die nauwelijks Nederlands spreekt. Aan Vranckx vraag ik dan: 'Rudi, die Tempelberg, wat is dat nu eigenlijk, en Israël en Palestina, leg dat nog eens uit van in het begin'. Wanneer heeft Martine Tanghe nog eens aan jullie uitgelegd hoe die ruzie eigenlijk ooit begonnen is? Dat hoor of lees je nergens meer. En weet je wat? De 500.000 tot 800.000 luisteraars die wij elke dag bereiken hebben die voorkennis niet."

Haal je daar zelf intellectuele bevrediging uit?

"Zeer zeker. Het is niet makkelijk om de kwestie Israël-Palestina in drie minuten uit te leggen. En ik haal elders ook genoeg voldoening. Als ik na het avondblok op MNM naar huis rij, luister ik onderweg een uur lang naar BBC World Service. (lacht) Nee, dan hoef ik niet nog eens Harry Styles te horen."

Ervaar je soms politieke druk? 'De Cock, even dimmen over die vluchtelingen?'

"Vragen of klachten komen van luisteraars. Ons publiek is niet per se links. Toen die Limburgse jongen van vijftien vorig jaar in Marokko stierf na een ongeval met een quad, publiceerde De Morgen een zwarte voorpagina met racistische reacties en met de kop: 'Racisme zonder schaamte'. Ik dacht toen: mannen, dit is toch niks nieuws? Sms'en als 'We moesten al die Syrische vluchtelingen in de Schelde gooien en zien wie er terug naar huis kan zwemmen en van de rest zijn we dan al af' krijg ik elke dag binnen.

"Overigens lees ik die sms'en ook voor op de radio. Als een van de weinigen, denk ik. En als ik op de radio een gesprek heb gevoerd met een correspondent die in Duinkerken verslag doet van de ellende daar, vermeld ik op het einde van dat gesprek enkele organisaties waaraan je geld kunt geven, zoals Vluchtelingenwerk, Rode Kruis of Dokters van de Wereld. Dan komen er dus weleens schriftelijke klachten binnen van mensen die vinden dat ik propaganda maak voor de welkomstcultuur. Ik probeer neutraal te zijn. Maar door enkel met een correspondent te praten bereik je niets."

Als je iets wilt bereiken, ben je niet neutraal.

"Goed, maar dan zou ik die correspondent evengoed niet aan het woord kunnen laten en gewoon een plaat draaien. Ik zeg toch niet dat de mensen geld móéten geven? Ik suggereer het."

Word je daar soms voor op de vingers getikt?

(ontwijkend) "Daar zijn gesprekken over. Goeie, open gesprekken. Ik ben het ermee eens dat ik moet proberen om een goede stem te zijn van de openbare omroep. Alleen zijn wij ook een radio die rond personality's draait. En als ik die lijst met organisaties niet zou voorlezen, zou ik mezelf een slecht mens vinden."

Een slecht mens zijn, dat kan De Cock zich niet meer permitteren sinds hij drie jaar geleden vader is geworden. Jasmijn heet zijn dochter en hij adopteerde haar samen met zijn echtgenoot toen ze tien weken oud was. Over de lange adoptieprocedure - zes jaar hebben ze gewacht - schreef De Cock het boek En toen kwam jij.

Heeft het vaderschap je veranderd?

"Keihard. Er is geen twijfel meer over wat het belangrijkste in mijn leven is. Mijn dochter komt voor alles en iedereen. En mijn man op een gezonde gedeelde eerste plaats. (lacht) Er heeft me nog nooit iemand zo hard doen lachen als mijn kind. Ik heb mezelf nog nooit zo diep vanuit de buik horen schateren. Het klinkt onnozel, maar ik ben de laatste jaren ook echt op zoek naar hoe ik een zo goed mogelijk mens kan zijn."

Heeft het je milder gemaakt? Je staat bekend als iemand die heel veeleisend is, niet alleen voor zichzelf, ook voor anderen.

"Ik ben niet altijd de prettigste mens om mee samen te werken, dat klopt. Tijdens mijn radioprogramma ben ik echt een Gordon Ramsay. Als je in mijn ploeg zit en ik zeg 'spring', dan moet jij enkel zeggen: 'hoe hoog' en verder wordt er niet gediscussieerd. Wij zijn op antenne voor een half miljoen mensen, mijn kop en naam plakken op het programma dat ik presenteer, dus moet het zijn zoals ik het in mijn hoofd heb."

Op je werk zijn er mensen die letterlijk hebben gezegd dat ze niet meer met jou willen werken omdat het te moeilijk is.

(stil) "Dat is gebeurd, ja. En dat heeft me veel pijn gedaan. Het kwam van mensen die ik erg respecteer. Ik dacht dat ik hen ook respectvol behandelde, maar blijkbaar was dat niet het geval. Toen mijn toenmalige producer me erover aansprak, heeft me dat maanden uit mijn lood geslagen. Als je te horen krijgt dat enkele redacteurs met wie je de Marathonradio hebt gemaakt niet meer met je willen samenwerken, dan... (stokt) Ik word er nog altijd stil van.

"Het is het begin geweest van een lang proces dat misschien nog altijd bezig is. Ik ben op zoek naar een betere vorm om met mensen om te gaan. Minder kwaad, minder veroordelend, minder perfectionistisch, minder veeleisend. Zo leg ik me nu wel neer bij wat er tijdens de redactievergadering voor de uitzending wordt beslist. In het verleden is dat ook niet altijd zo geweest. (slikt iets weg) Ik heb autoritaire trekken vertoond. Ik probeer heel hard om dat niet meer te doen. Nu is de afspraak: laat me Gordon Ramsay zijn tijdens de show, maar de minuut voor en de minuut nadat we op antenne zijn, moet het verdwenen zijn. Ik word er steeds beter in."

Daarstraks zei je: 'Ik ben rechtser dan je denkt.' Wat bedoel je daarmee?

"Ik vind dat iedereen in de hele wereld het recht heeft om naar Europa te vluchten om welke reden dan ook. Voor oorlog, om geld te verdienen of zelfs omdat je goesting hebt om in een land te gaan wonen waar het altijd regent. Maar ik vind wel dat je je moet aanpassen aan hoe wij hier leven. En dat je hier niet de discussie moet komen voeren over scheiding van kerk en staat of over het feit dat homo's mogen trouwen. Die discussie hebben we hier gehad. Er zijn wetten over gemaakt. Klaar. Ik vind ook niet dat de politiek van Turkije in de Vlaamse straten moet worden beslecht. Als je de Turkse politiek zo belangrijk vindt, moet je in Turkije gaan wonen. Zo rechts ben ik wel, ja."

Vind je dat je rechten als homo op dit moment

op het spel staan?

"Ik heb mij in Vlaanderen nog nooit bedreigd gevoeld. Maar in Rusland wordt elke holebi-bijeenkomst uit elkaar geranseld met de wapenstok. In Tsjetsjenië bestaan op dit moment concentratiekampen voor mensen zoals ik. Dat is hier niet ver vandaan, en wij staan daar gewoon op te kijken.

"Mijn ouders hebben een huis in Ethiopië en een van de beste maten van mijn pa ginder heeft tegen hem gezegd: als uw zoon ooit van het vliegtuig stapt in Addis Abeba, rij ik naar de luchthaven en schiet ik hem ter plekke dood. Mijn schoonzus trouwt volgend jaar in Ghana, met een Ghanees, en ik ga er niet naartoe. Er staat daar drie jaar gevangenisstraf op homo zijn.

"In de VS hebben we een president die gezegd heeft dat transgenders geen plaats moeten krijgen in het leger. Fuck, waarom eigenlijk? Stel drie keer de vraag 'waarom' en je bent door die discussie heen. En dan hebben we het nog niet over het Midden-Oosten gehad.

"Veel van die dingen zijn goed op weg om zich een weg te zoeken naar de leuke smeltkroes die wij hier in Vlaanderen aan het bouwen zijn. Ik ben daar dus waakzaam over, ja."

Je besef van je homoseksualiteit was een fait divers in je leven, zei een vriend van je, en zeker geen keerpunt.

"Dat klopt. Ik heb vooral geworsteld met de afwijzing van mijn beste vriend toen ik zestien was. Daar heb ik jarenlang liefdesverdriet over gehad. Het feit dat het om een jongen ging, was voor mij inderdaad een fait divers.

"Ik vind het concept van coming-out ook compleet achterhaald. Het veronderstelt dat je eerst iets moet geheimhouden en dan met grote trom moet bekendmaken bij vrienden en familie. Kunnen we dat eens in vraag stellen? Waarom moet er een soort bar mitswa zijn voor homo's? Dat slaat toch nergens op? En het houdt gewoon de uitzondering in stand.

"Toen ik in opstand kwam omdat ik geen bloed mag geven voor het Rode Kruis, heeft çavaria (de Vlaamse koepel van holebi- en transgenderverenigingen, red.) mij niet gesteund. 'We volgen de statistieken waaruit blijkt dat acht op de tien homo's zich regelmatig in seksueel getinte horeca begeven', klonk het. Over wie hebben zij het eigenlijk? Ik ben nog nooit in dat soort horeca geweest. Moet ik mij dan vertegenwoordigd voelen?

"In Nederland vroeg een journalist mij ooit: hoe is het voor je dochter om op te groeien in de holebigemeenschap? Pardon? Er bestaat geen holebigemeenschap. Zijn jullie lid van de heterogemeenschap? Wanneer zijn jullie laatst nog eens naar een heterocongres geweest? Of een heterofuif?"

Hoe weet je zo zeker dat wij hetero zijn?

(kijkt betrapt) "Ja. Juist. Van Bart weet ik het nu wel, hij schrijft over zijn kinderen en zijn vrouw. Maar jullie hebben gelijk, het is heel normerend wat ik daarnet deed. Fout van me. (lacht)

"Mijn punt is: ik kan er gewoon niet bij dat iemand mijn levensstijl zou afkeuren. En dat mensen gaan betogen tegen het homohuwelijk, zoals in Parijs enkele jaren geleden. Is er een gezin minder omdat homo's mogen trouwen? Heb je er minder seks door? Minder kans om een vrouw te versieren? Gaan homo's in je huis komen wonen en je buiten drijven?

"We houden ons bezig met futiliteiten als het homohuwelijk in plaats van met de essentie.

Ik vind het onbegrijpelijk dat wij nog altijd niet voorbij het geloof geëvolueerd zijn, en nog aandacht schenken aan wat de paus zegt over het gezin en voorbehoedsmiddelen. Laten we dat toch overstijgen. Laten we proberen om op Mars te landen, kanker te genezen, Afrika ervan te overtuigen dat het niet wenselijk is om acht kinderen te krijgen."

Je gelooft heel hard in de nieuwe generatie

als het over maatschappelijke vooruitgang gaat. Is dat niet wat naïef? Kijk bijvoorbeeld naar de campingweide van Werchter als het festival is afgelopen.

"Ik denk dat het verrekt moeilijk is om vandaag jong te zijn. Je wordt bedolven onder zoveel keuzes dat je geen keuzes meer kunt maken. Er zijn torenhoge verwachtingen, maar amper kansen in deze maatschappij die gedomineerd wordt door vijftigplussers.

"Maar ja, ik heb hoop. Via ons programma De strafste school ben ik heel wat slimme jongeren met frisse ideeën tegengekomen. Of hoe Hanan Challouki en Taha Riani, de oprichters van muslim.com, bijvoorbeeld kijken naar diversiteit in de maatschappij en het negatieve beeld van de moslim proberen bij te stellen, daar teken ik direct voor. Hanan draagt een hoofddoek en ik mag haar geen kus geven als ik haar begroet, maar dat maakt niet uit."

Het is moeilijk om te begrijpen dat je zo tekeergaat tegen religie maar geen punt maakt van een moslimmeisje dat jou geen kus wil geven.

"Ik vind Hanan slim en ik respecteer haar enorm. Ik vind het jammer dat ze elke man als een soort bedreiging ziet, maar dat zijn futiliteiten. Ze kent mijn man en mijn dochter, en er is geen denken aan dat ze adoptie door homo's zal terugfluiten als ze ooit parlementslid wordt. Ze kijkt verder dan dat. Ze heeft een maatschappijvisie, daar gaat het om."

Zou je zelf ooit in de politiek gaan?

(denkt lang na) "Je kunt niet blijven roepen dat er van alles moet veranderen terwijl je zelf niks doet. Maar zolang ik deze job heb, mag ik niet aan politiek doen. Dat staat in mijn contract. Logisch ook. En misschien kan ik in mijn radiostudio wel nuttiger werk doen dan in een parlement. Maar kijk, het antwoord is eigenlijk ja. Ooit ga ik in de politiek."

Op je zestiende dacht je al na over politiek en maatschappij, hebben we ons laten vertellen. Je was een mijmerende, sigaretten rokende, eerder afgezonderde tiener.

"Op mijn zestiende schreef ik mijn eerste boek. Een sf-roman over een rijke Vlaamse familie die op vakantie gaat naar Frankrijk en in een huis terechtkomt dat bezeten is van de duivel. De wereld vergaat, het kwaad komt terug op aarde, en op het einde van het boek - spoiler - gaat iedereen dood. Het eindigt met het hoofdpersonage dat vlak voor hij zelf sterft zijn dode vader achter zich aansleept. Dat was waar ik mee bezig was, ja." (lacht)

Dat is wel een heftig beeld voor een zestienjarige. Toch opmerkelijk, voor de persoon die twintig jaar later elke dag vrolijk is op de radio.

"Ik leef nu veel dichter bij wie ik ben. Als puber was ik ouder dan mijn leeftijd. Als mijn ouders mij in de kleuterschool naar een verjaardagsfeestje brachten en mij vier uur later kwamen halen, had ik de hele middag aan de keukentafel bij de moeder van de jarige kleuter gezeten en als ze mij vroegen wat ik had gedaan, zei ik: 'Gepraat over het leven.'

"Niet altijd een voordeel, hoor. Ik was soms ook graag het jongetje geweest dat eerst gekozen werd bij voetbal. Het heeft lang geduurd voor ik vrienden had. Mijn beste vrienden van nu zijn de mensen die ik in het vijfde, zesde middelbaar heb leren kennen.

"Maar als jullie bedoelen dat ik ben geëvolueerd van donker naar licht, dan moet ik nog eens zeggen dat jullie perceptie van MNM niet klopt. (lacht) Je moet echt eens een dag bij mij in de studio komen zitten."

MNM staat toch voor optimisme? Moet jij je niet forceren om optimistisch te zijn?

"Ik doe werkelijk niks in mijn leven dat geforceerd of gespeeld is. Eén keer heb ik dat misschien gedaan. Een paar jaar geleden zijn in korte tijd mijn grootouders aan moeders kant gestorven. Zij hebben mij mee opgevoed, en waren dus eigenlijk mijn tweede ouders. Op hun beide sterfdagen heb ik vrijaf genomen, maar na de begrafenis ben ik naar de VRT gereden en riep ik enkele uren later enthousiast 'Hey, welkom op de radio!' tegen de luisteraars.

"Mijn moeder staat al veertig jaar op dezelfde tegel in haar bakkerij in Antwerpen brood te verkopen aan klanten die niet altijd even vriendelijk zijn, in een buurt die niet altijd even evident is. Mijn ouders mogen klinkende ruzie hebben gehad, als de bel gaat, neemt mijn moeder haar zakdoek, dept ze haar ogen droog, en niemand in de winkel zal iets merken. Zo ben ik opgevoed. Is dat fake? Ik vind het eerder professioneel."

En stap je nooit de studio uit het met gevoel dat je engagement geen enkele zin heeft?

"We hebben ooit uitgezonden vanuit een studiowagen in het Maximiliaanpark, tussen de vluchtelingen. Een hele uitzending lang hebben we toen moeten roeien tegen de negatieve stroom reacties van onze luisteraars. Hoe je dat volhoudt? Door op het einde van de uitzending een potje te huilen met de ploeg en naar huis te rijden met het idee: we hebben het geprobeerd.

"Die negatieve reacties zijn niet het ergste. Want de 300 scheld-sms'en zijn maar een fractie van de honderdduizenden luisteraars. Nee, het ergste vind ik dat we moeten blijven vechten tegen het idee dat een populaire hitradio geen maatschappelijke impact kan hebben. Een idee dat vooral heerst bij mensen die van zichzelf vinden dat ze geen oogkleppen op hebben en heel ruimdenkend zijn.

"Weet je, ik vind dat het Echt Antwaarps Teater evenveel subsidies mag krijgen als het Toneelhuis. Het is gemakkelijk om zo'n deurenkomedie minderwaardig te vinden, maar de zaal zit wel vol en de mensen amuseren zich kostelijk. (slaat met zijn hand op tafel) Daar kan ik me echt zo kwaad over maken. Kijk, nu ben ik weer vertrokken. (lacht) Doen jullie me nu zwijgen? Anders zitten we hier morgenvroeg nog."

Volgende zaterdag: Hans Rieder
Alle stukken in Zomeruur van 19 augustus zijn al op 18 augustus te lezen op DM+, de digitale vip-omgeving voor abonnees.
Lees alle voorgaande afleveringen op demorgen.be/huisvanhiele.