Ontslag omwille van politieke overtuigingen is absoluut schandalig. Duidelijk en luid genoeg?

Mijn naam is Joost Vandecasteele, sinds enkele jaren behoor ik tot de literaire wereld. Wel nog geen lidkaart ontvangen. Wat jammer is, want dan krijg ik korting in Plopsaqua en kan ik kijken hoe jobstudenten in die grote pluchen kabouterpakken langzaam verdrinken. Maar als officieel lid met nummer 54264756 kan ik wel in naam van de hele literaire wereld spreken en het verwijt stil te blijven over het ontslag van Karl Drabbe bij uitgeverij Pelckmans ontkrachten.

Denk ik.

undefined

Ik ben nog nooit geweest naar de jaarlijkse vergadering van schrijvers in de Nekkerhal, waar een debutant wordt geofferd op het altaar van Hugo Claus, brandend op een vuur van bankbiljetten afkomstig van onze exuberante subsidies.

Als een grote liefhebber van ironie bonkte mijn hartje zoveel harder de afgelopen dagen. Niet enkel omdat de Vlaamsgezinde website Doorbraak altijd .be achter haar naam moet zetten, maar voornamelijk omdat voor de zoveelste keer uitgeverijen die prat gaan op verzorgde publicaties zo belabberd zijn in persberichten publiceren.

undefined

Nadat maanden geleden De Bezige Bij Amsterdam zo onkundig communiceerde over het opdoeken van de Antwerpse afdeling en uitgever Harold Polis zwijgplicht opgelegd kreeg, stamelt nu Pelckmans van 'ja maar nee' en krijgt nu de voorganger van Harold Polis zwijgplicht. Maar nog erger dan iemand het zwijgen opleggen na ontslag, is iemand beschuldigen van imagoschade. Dat is kennelijk de formele reden dat Karl Drabbe weg moest, hoewel besparingen de ware reden lijken.

En daarom zeg ik nu formeel, als lid van de zogenaamd stille, politiek correcte linkse kerk, dat een ontslag omwille van politieke overtuigingen absoluut schandalig is. Duidelijk en luid genoeg?

undefined

Ondertussen is het een symbooldossier geworden en worden de meest uitzinnige uitspraken geopperd. Niet enkel op Doorbraak.be zelf, waar het ontslag van Drabbe wordt omschreven als de '11 september van de Vlaamse uitgeverswereld' en wordt Vlaanderen zelf uitgeroepen tot 'het Noord-Korea van de politieke correctheid'. Maar ook wordt cultureel links ervan beschuldigd zich opnieuw lafhartig op te stellen en enkel het principe van het Vrije Woord te verdedigen wanneer het hen uitkomt. Eenzelfde beschuldiging als na Charlie Hebdo. En ik wens nu even formeel te stellen dat deze beschuldiging een grond van waarheid bezit, met een grote 'maar'.

In tegenstelling tot politieke organisaties, religies of media bezit literatuur of ander artistiek gedoe geen spreekbuis van zichzelf. Er bestaat een afhankelijkheid van voornamelijk kranten en telkens is er ook enkel een individuele mening, dus nooit in naam van. Natuurlijk zijn er ook kanalen als Twitter en Facebook, maar daarop zullen alleen de luidsten en de bekendsten worden gehoord. Los van deze beperkte toegang blijft het sowieso te stil en is er te veel hoop gevestigd op iets als Hart boven Hard.

Dus dit fluister ik niet, dit roep ik nu uit: als wij niet bereid zijn om extreme meningen te aanvaarden, als wij ons beledigd voelen als volwaardig argument voor censuur aanvaarden, als wij uitzonderingen toelaten voor welke politieke of religieuze strekking ook, als wij de overgevoeligen laten beslissen, dan geloven wij niet in de veerkracht van democratie.

Dus laten we ons iets meer ongemakkelijk voelen, dan wordt het pas interessant.