Op een rally in een hangar in Florida oogst Donald Trump veel bijval met zijn vaste thema’s: recht, orde en gesjoemel bij de komende verkiezingen. Want de Democraten zijn niet te vertrouwen, vinden de Trump-fans. ‘Ze maken er een puinhoop van.’
De lucht kleurt al purper als er twee gele lichtjes aan de hemel verschijnen en Phil Collins uit de luidsprekers klinkt, die staan opgesteld voor een hangar op een vliegveld in Jacksonville, Florida. ‘I can feel it coming in the air tonight, oh Lord.’ Boven duizenden hoofden met honkbalpetjes, in het bekende MAGA-rood maar tegenwoordig ook verkrijgbaar in camouflagekleuren, gaan de telefoons de lucht in om de terugkeer van de langverwachte te filmen, in zijn glijvlucht terug naar aarde. Als de Air Force One het asfalt raakt, wordt er gejuicht en gezwaaid, onder een enorme Amerikaanse vlag, opgehangen tussen twee hoogwerkers. Als je verdrinkt, kom ik je niet redden, zingt Collins. ‘It’s all been a pack of lies.’
“USA! USA! USA!”, scanderen de mensen op het platform, als het regeringstoestel langzaam terugrolt. Het volgende nummer is ‘Fortunate Son’, over een rijkeluiszoon die de belastingdienst en de oorlog in Vietnam ontwijkt. “It ain’t me”, zingt John Fogerty van Creedence Clearwater Revival.
Spektakelstuk
Een Trump-verkiezingsrally is, meer nog dan vier jaar geleden, een goed geproduceerd spektakelstuk – hoe ironisch de teksten ook zijn. Door corona in de buitenlucht gedwongen heeft de campagne-organisatie van de nood een deugd gemaakt. De bijeenkomsten worden gehouden op vliegvelden die groot genoeg zijn om de presidentiële 747 te ontvangen, maar klein genoeg voor een compacte concertsfeer. De duizenden bezoekers (30.000, schat Trump) drommen samen rond een klein podium waarop zich eerst een voorprogramma met plaatselijke politici afspeelt, waarna om zeven uur Trump zijn politieke improvisatietheater opvoert, een mix van tirades en terzijdes over vrienden en vijanden, in innige interactie met het publiek, dat hij op de juiste momenten de gelegenheid geeft om te scanderen of boe te roepen, met de presidentiële Boeing als decor.
“Dit is toch allemaal heel vreedzaam”, zegt Lee Odom. “Zie jij rellen? Zie jij problemen? Nee, zo zijn wij niet.”
Odom en zijn halfbroer Sly Caccioppoli, beiden uit Jacksonville, komen hier niet alleen voor de president – ze komen hier ook om onder de mensen te zijn, gelijkgestemden die bijzonder tevreden zijn met de afgelopen vier jaar en nog minimaal vier jaar Trump willen. De behoefte aan Trump is nog groter dan in 2016: het schrikbeeld van een Democratische overwinning is alleen nog maar ondraaglijker geworden
“Je ziet wat er gebeurt in Democratische steden”, zegt Sly. “Ze maken er een puinhoop van. Rellen, schietpartijen. De burgemeesters kunnen het niet aan. Zo’n president willen we niet.”
“Ik zeg: laat ze maar in hun eigen shit zitten”, zegt Lee. “Laat ze maar in de ruïnes. Maar wat daar gebeurt, moet niet hier gaan gebeuren. Ze moeten niet denken dat ze hier hetzelfde kunnen flikken.”
“Laat ze maar komen”, zegt Sly. “Het tweede amendement is gemáákt voor dit soort momenten.”
Wapens
Het tweede amendement: het recht om wapens te dragen. Het is niet voor niets dat munitie op veel plekken in het land nog steeds lastig verkrijgbaar is. Mensen bereiden zich voor.
Dat het wel meevalt met de chaos in de Democratische steden, is voor de halfbroers geen geruststelling. Ze zien de beelden van de rellen, in Seattle en Portland en nu weer in Louisville, waar twee agenten werden neergeschoten. Ze hebben beelden gezien van demonstranten die door woonwijken of langs restaurants trekken, en daar gewone burgers lastigvallen. Het is misschien klein, maar dan kan het overal gebeuren.
“Heb je de verkiezingsslogan van de Democraten gezien?”, vraagt Lee. “Dood aan Amerika, staat erin.”
Hij laat het logo van de Democratische Conventie zien. D20, staat er – Democraten ’20. In de D staat een ster, in de 0 staat een kaart van Amerika.
Ze leggen het uit: de D staat voor Death, de 2 is natuurlijk To, en de kaart van Amerika spreekt voor zich.
“Het is een onderbewuste boodschap”, zegt Sly.
“En heb je gehoord dat ze God uit de loyaliteitseed willen halen?”, vraagt Lee. “Dat is onze godsdienst!”
God
Dat is een misverstand. Trump heeft in augustus gezegd dat de Democraten tijdens hun Conventie de toevoeging ‘onder God’ uit de eed van vaderlandsliefde hadden weggehaald – dat is niet zo. Het is wel zo dat twee Democratische groeperingen (moslims en lhbti’s) tijdens een overleg in de week voor de conventie God niet noemden.
“De Democraten zijn het kwaad”, zegt Sly. Hij vertelt dat hij, een enorme filmliefhebber, geen films meer kijkt – want Hollywood is een bastion van progressieve propaganda. Hij gaat zelfs niet meer naar Nascar-races, sinds ook dat politiek correct is geworden – je mag bij dit icoon van de zuidelijke cultuur geen zuidelijke vlaggen meer ophangen. En die strop dan, die in de garage van een zwarte coureur hing? “Dat was een touwtje om de deur mee omlaag te trekken.”
Het zijn aardige gasten. Ze delen hun spareribs en sigaretten. Op hun T-shirts staan teksten van de Outlaws, de verzamelnaam van eigengereide motorclubs, met tekeningen van piraten, zuigers en pistolen. “Als je stomme spelletjes speelt, win je stomme prijzen”, heeft Sly op zijn rug boven een tekening van een boksbeugel staan, met daaronder #altright. Maar ze zijn geen vechters. “We zullen ons alleen verdedigen als dat nodig is”, zegt Sly.
Trump praat intussen over Recht en Orde. Het is een klassiek republikeins thema, toch weet hij er iets dwarsigs van te maken. “Ze zeggen tegen me: praat niet te hard over recht en orde, praat er zachtjes over. En voeg er dan veiligheid en vrijheid aan toe. Maar ik zeg: nee, dit gaat over RECHT en ORDE!”
Baldadige dronkenschap
Sly en Lee vinden recht en orde ook belangrijk. Ze hebben zo hun aanvaringen met de politie gehad, zullen ze later die avond vertellen, in de pick-up op weg naar huis – ze zijn een keer met nog een derde broer in de cel beland wegens baldadige dronkenschap, terwijl ze niet eens drinken. Een agent trapte tijdens de rit naar het politiebureau zo hard op de rem dat Lee met zijn hoofd tegen het tussenschot knalde. “Er zijn rotte appelen bij. Dat zijn ook de mannen die die zwarten doden. Maar ze doen het ook met ons.”
Trump somt alle politiebonden op die hun steun aan hem hebben betuigd, zelfs die van New York, voor het eerst, en zegt dat Biden op de politie wil bezuinigen, wat niet waar is. Verlekkerd bespreekt hij de uitrusting van de eenheden van de Nationale Garde in Minneapolis, in “uniformen van 250.000 dollar per stuk”, met hun computers en nachtkijkers en traangasgeweren en pepperspray, om dan te arriveren bij een terugkerend puntje van de laatste weken, namelijk hoe een journalist van NBC door een traangasgranaat werd geraakt (het was een rubberkogel). “Ja, hij ging neer. Hij zei dat het een vreedzaam protest was, terwijl achter hem de hele stad afbrandde. Maar toen werd hij geraakt, op zijn knie. Ze zeggen dat dat pijn doet, echt pijn doet.”
Hij noemt de agenten die donderdag tijdens demonstraties in Louisville werden neergeschoten, en het publiek scandeert: “Steun de blauwen! Steun de blauwen!”
‘Het is nu al niet eerlijk’
Trump heeft eerder deze week weer gezegd dat hij niet vanzelfsprekend uit het Witte Huis zal vertrekken. Daar heeft hij het vanavond niet over, maar de mensen hier wel. “Natuurlijk zullen de verkiezingen niet eerlijk verlopen”, zegt Connie, een stewardess die liever niet traceerbaar in de krant wil. “Het is nu al niet eerlijk, met die stembiljetten per post.” Zij vindt dat de verkiezingen op de dag van de verkiezingen voorbij zijn – wie dan voorstaat, heeft gewonnen. “Wees volwassen. Als je het stembiljet niet op tijd kunt terugsturen, dan ben je gewoon te laat.” En de problemen bij de postdienst dan? “Dat zijn reorganisaties. Die waren hoognodig. Trump doet dat geweldig.”
“Als Biden wint, hebben ze de boel opgelicht”, zegt Sly. “Dat is de enige manier.”
De spanningen in het land: iedereen hier maakt zich zorgen over wat de anderen gaan doen. En tegelijkertijd kennen ze die anderen. Connie heeft een dochter die haar niet meer begrijpt (“komt door haar man”), Sly en Lee hebben een neef op Long Island die Democratisch is. “Aardige gozer”, zegt Sly. “Je moet eens bij hem gaan eten, en dan over Trump beginnen.”
Intussen druppelt er, tijdens de toespraak, al een gestage stroom richting uitgang. Op een gegeven moment is het wel duidelijk, wat Trump te zeggen heeft. Sly en Lee zien het vliegtuig opstijgen vanaf de parkeerplaats, waar ze nog even wat hasj in hun pick-uptruck roken. Ze moeten het pijpje verstoppen als de politie komt.
