Niks nieuws

Toen het eerste seizoen van The Newsroom enkele afleveringen oud was, schreef Rolling Stone een recensie onder de titel 'Is dit de beste slechte serie ooit?'. Teneur: de reeks is eigenlijk te belerend, te pompeus en te pedant om draaglijk te zijn, maar bedenker Aaron Sorkin (na The West Wing in kringen van Wetstraatjournalisten en andere liefhebbers van politiek geïnspireerde tv-series nét niet heilig verklaard) heeft natuurlijk wel genoeg metier om ervoor te zorgen dat je toch blijft kijken.

Daar valt iets voor te zeggen, ook in jaargang twee. Want inderdaad: het centrale thema is nog steeds de toestand van de Amerikaanse media (ACN, de fictieve zender waar McAvoy voor werkt, dient nogmaals als tamelijk vernietigende case study, maar ook de krantenjournalistiek krijgt via een nevenplot van hetzelfde laken een pak), en via allerlei mono- en dialogen wordt de verloren eer en dito onschuld van de vierde macht onder uw neus gewreven.

Niet dat er over deze niet altijd even edele sector niets verkeerd mag worden gezegd, maar Sorkin staat via zijn personages bijwijlen op een dusdanig uit de kluiten gewassen zeepkist dat The Newsroom een redelijk vermoeiende zit wordt. De gevierde scenarioschrijver neemt zijn toevlucht dan maar tot een zeperige love story links en rechts om de boel verteerbaar te houden, maar dat genre heeft hij beduidend minder goed in de vingers.

Egotripper

Waarom dan toch nog drie sterren boven dit stukje gezet? Omdat Jeff Daniels opnieuw briljant is als de cynische egotripper McAvoy, omdat er toch weer een paar scènes in zitten waarin meeslepend het haalt van pretentieus, omdat de echte nieuwsfeiten in het scenario de boel een authenticiteit verlenen die andere series weleens moeten missen en omdat Sorkin zoals gezegd slim en kundig genoeg is om te doen verlangen naar het vervolg.