Nieuw debuut voor Zweegers
Laat ons voor één keer met de conclusie beginnen: zes jaar na Almost Bangor heeft Joost Zeegers met Inside Outside net de beste plaat van zijn carrière gemaakt.
Eerlijk: na die eerste paar draaibeurten was ik niet meteen overtuigd. Waar waren de magistrale refreinen? En de grote vocale uithalen waar Zweegers een patent op had? In mijn herinnering was Novastar een hitmachine. De band achter onverslijtbare belpopclassics als 'Wrong', 'The Best Is Yet to Come', 'Lost & Blown Away' en 'Never Back Down'. Rechttoe, rechtaan. Niet vies van een groot gebaar, als dat de emotionele spanningskracht van het nummer vooruit kon helpen.
Maar dat was toen, en toen is inmiddels tien jaar geleden. Almost Bangor liet achteraf al een subtieler geluid horen. Maar ook die plaat staat mijlenver af van wat Joost Zweegers - de zanger is nog steeds een groep - nu op Inside Outside laat horen. Over de moeilijke periode die aan deze vierde cd vooraf ging bent u, na het interview eerder deze week (DM 25/3), helemaal bijgepraat. Dat John Leckie, verantwoordelijk voor klassieke platen als The Bends van Radiohead, Origin of Symmetry van Muse en de eerste van The Stone Roses, als producer bij de plaat betrokken was, is intussen ook bekend. Maar de songs zélf, daar valt nog wel wat over te melden.
Topniveau
Openingsnummer 'Closer to You' is het sleutelnummer van de plaat, en intussen al een radiohit. Het eerste wat eraan opvalt is dat Zweegers' stemmen (meervoud, inderdaad) er in laagjes werden opgelegd. Zo lijkt het net alsof hij met een aantal van zijn imaginaire tweelingsbroers achter de microfoon staat. Dat klinkt in eerste instantie wat bevreemdend, maar het draagt wél bij tot de weemoedige, wat pastorale sfeer van de song. Een groeinummer, ook. De perstekst meldt referentiepunten als Fleetwood Mac en Pink Floyd, maar in een ijzingwekkende 'In Love with Another' - op een of andere manier zelfs een beetje jazzy - en het eveneens in akoestische gitaren gewikkelde 'Kabul' schemeren toch vooral raakpunten met Nick Drake en de jonge John Martyn door. Geen enkele gepassioneerde muziekliefhebber die dat als een minpunt zal beschouwen, vooral omdat Zweegers als songschrijver echt wel op topniveau werkt.
'Tumulus Man', met Steve Berlin van Los Lobos op sax, klinkt als een warm bad waarin je langzaam kopje onder gaat. En 'Silvery Rain' - waarop zowel Starsailor-voorman James Walsh als voormalig Razorlight-drummer Andy Burrows als co-auteur vermeld staan - lijkt nu al een nakende herfst in te luiden. 'End to End' - een song die eigenlijk voor Almost Bangor was bedoeld, maar moest wachten tot het zijn definitieve versie gevonden had - doet deze vierde cd na veertig minuten tenslotte op een ingetogen manier uitgeleide.
Is Inside Outside een moeilijke plaat? Nee, dat lijkt alleen maar zo omdat je ze een verkeerd verwachtingspatroon oplegt. Omdat je nog met het geluid van de oude Novastar in je hoofd zit. Maar leef een tijdje met de nummers samen, en ze bloeien stuk voor stuk open tot het beste dat Joost Zweegers tot nog toe gedaan heeft.
Zes jaar blijft lang. Maar, in tegenstelling tot wat hij wellicht zélf vaak gedacht moet hebben, is het geen verspilde tijd geweest.
