Niemand wint iedere wedstrijd, maar jij hebt er veel gewonnen, Rode Duivel

Ik wed dat je soms terug wil. Naar het pleintje achter je vroegere school. Die groene poort met heel veel beton erachter. Verroeste goaltjes op heuphoogte, een paar schilfers verf en geen net te bespeuren, enkel draadgaas, over de hele lengte van de achterlijn, met het gat waarin je je jas hing en dat uitgaf op de speeltuin waarvan de glijbaan gloeiend heet was als de zon scheen. Een veld dat afhelde naar één kant.

Ik mis het ook.

Dat was mijn pleintje. Met een trap erlangs die leidde naar de oude turnzaal met het steile dak waarnaar we zo vaak bang opkeken, hopend dat de bal niet in de goot zou blijven liggen. Het was simpel. Het was slecht. Het was zo mooi.

Had je soms niet gewild dat het daarbij was gebleven? Dat je nooit op gras was gaan spelen, nooit een tenue met zo’n achterlijke lokale sponsor erop over je hoofd had getrokken? Of toch was gestopt toen dat weer eens, maar deze keer langer dan in andere jaren, door je hoofd had gespookt? Het zoveelste toertje langs de lijn, in de kou, in de regen, en de pijn die maar bleef zeuren. Die ene coach die zo’n klootzak was. Met zijn vette pens.

Dat voetbal iets was geworden voor gasten die niet konden voetballen. Iets voor een woensdagavond, na het werk. Aan de deur zitten wachten op de ploegmaat met de sleutel van de zaal, negen man met elk een wit en een donker shirt in de tas. Een uur later natte haren tegen de hoofdsteun van een oude Opel Corsa, en al uitkijken naar volgende week.

In plaats daarvan ontsier je voorpagina’s van kranten in landen die je moet googelen. In plaats van een held voor negen man ben je een blamage, heb je een heel land iets misdaan, mensen die je van haar noch pluim kent. Word je vergeleken met Japanners en Costa Ricanen. Terwijl jij gewoon wou voetballen.

Trek het je niet aan. Je stond er toch maar. Wie kan zeggen dat hij een WK heeft meegemaakt? Wie van die elf miljoen toptrainers heeft ooit voor een camera gespeeld? Weet zo’n lul in een krant veel. Die trekt enkel sprintjes naar het frietkot, ooit ligt hij dood tegen de toonbank aan.

Vergeet het affront, de foto’s van handen in heupen, van lege blikken en gebogen hoofden. Laat Twitter een paar dagen voor de beerput die het is. Hele cafés hebben voor je gejuicht, kinderen hebben naar je opgekeken, ze droegen je naam op hun ruggen, ze kibbelden over wie jou mocht zijn in de tuin. Onthoud dat. Jij bent tot het eind van je dagen Rode Duivel. Jij zal tot de gouden generatie hebben behoord, altijd, hoezeer ze ook van brons leek in Rusland en van peperkoek in Qatar.

Niemand wint iedere wedstrijd, maar jij hebt er veel gewonnen. Dat telt. Ze vreesden niet ‘ons’, ‘wij’, wij stonden nooit op het veld. Ze vreesden jullie. Ze vreesden jou.

Rode Duivel.