'Natuurlijk zing ik zelf!'

Parijzenaar Clément Le Guern (rol van Loïc Corbery) is een jonge leraar filosofie, die voor een lesopdracht naar de provinciestad Arras wordt gestuurd. Flink tegen zijn zin. Maar eenmaal in Arras maakt de stijve intello kennis met het levenslustige kapstertje Jennifer (rol van Emilie Dequenne). Het blijkt te klikken. Ze worden minnaars. Ze zijn gelukkig. Maar hun achtergrond, hun professionele omgeving en hun interesses blijven natuurlijk wel heel erg verschillend. Ze zijn immers, zoals de titel reeds aangeeft, niet elkaars type.

Het verhaal wordt in gang gezet via Clément, maar nadien wordt de film meer en meer overgenomen door Jennifer.

Emilie Dequenne: "Het is inderdaad zo dat mijn personage een centrale en zeer belangrijke rol speelt, maar uiteindelijk draait het toch om het verhaal van een relatie. En daarbij is een evenwicht tussen beide personages dus belangrijk. Ik begrijp uw opmerking wel, maar ik zou Pas son genre zeker niet 'mijn' film willen noemen. Het boek van Philippe Vilain is wel voornamelijk vanuit het perspectief van Clément is geschreven: hij is de schrijver, de filosoof die het mooi kan verwoorden. Maar Lucas Belvaux wou de twee personages echt op gelijke voet behandelen, zonder daarbij een oordeel over één van hen uit te spreken."

Als kijker mogen we toch meer sympathie voelen voor Jennifer?

"Clément is wel degelijk verliefd, maar hij blijft meer afstandelijk. Hij geeft zich niet helemaal. Hij analyseert alles. 'Je ne crois pas au couple', zegt hij in het begin. Van haar kant reageert Jennifer later met 'Je ne crois plus aux aventures.' Zij geeft zich veel meer. Dus het is inderdaad begrijpelijk dat het publiek zich meer met haar identificeert en meer empathie voelt."

Hoe zou u zelf het personage van Jennifer omschrijven?

"Toen ik het scenario van Lucas las, besefte ik meteen dat het hier om een magnifieke rol ging. Een rol zoals ik die nooit eerder aangeboden kreeg: bruisend en koket. Een echte vechtster ook. Met beide voeten in het leven. Ja, ze heeft haar portie problemen gehad, maar ze blijft niet stilstaan. Jennifer is niet getormenteerd. Ze wentelt zich niet in zelfbeklag. Ik vond haar meteen een rijk personage, waarmee ik me graag wou identificeren. Een sterk personage hoeft voor mij niet altijd tragisch of depressief te zijn. En sterke personages kunnen dus óók in een film als Pas son genre, die eerder tegen de komedie aanschuurt dan tegen het drama. Het is een film die deugd doet. Ik weet wel dat Pas son genre als une comédie dramatique zal omschreven worden, omdat men nu eenmaal graag etiketten gebruikt. Zoals een appellation bij de wijn. Maar een film is geen wijn. Le cinéma c'est la vie."

De titel Pas son genre is gepast dubbelzinnig. Het kan zowel 'niet zijn type' als 'niet haar type' betekenen.

"Ja, maar het is geen uitspraak die de personages zélf doen. Het verwijst naar de reactie van hun omgeving."

Op karaokeavonden zingt Jennifer met haar meidengroepje enkele liedjes, zoals 'You Can't Hurry Love' en 'I Will Survive'. Het is toch uw eigen stem die we daarbij horen?

"Maar natuurlijk zing ik zelf! Zeg, ik heb daar hard op gewerkt hoor. (lacht) Maar ik vond het zalig om te doen. Ik was wel bang. Ik ben actrice, geen zangeres. Voor de opnames zei ik tegen Lucas: 'Ik moet mij voorbereiden, ik moet zanglessen nemen!' Maar hij zei: 'Rustig, rustig! Jennifer is kapster, ze doet karaoke met haar vriendinnen, ze is geen echte zangeres. Je zingt toch niet vals? Wel, dat moet volstaan.' De liedjes hebben we vooraf opgenomen in een studio, dus tijdens het draaien konden we playbacken op onze eigen stemmen en ons meer op het acteren concentreren. Maar toch heb ik altijd luidkeels meegezongen. Ik vind trouwens dat die liedjes erg goed werken in de film. Ik kan mij voorstellen dat de kijker zin heeft om op te staan en mee te zingen of te dansen met Jennifer."

De film is grotendeels gedraaid op locatie in Arras.

"Vóór Pas son genre had ik enkele films in Luxemburg gedraaid. Ik heb helemaal niets tegen Luxemburg, maar voor de ene film werden de locaties gebruikt voor de streek rond Bordeaux, voor een andere film moesten we dan alsof we in België waren, enzovoort. Toen ik het scenario las, hoopte ik al dat we echt in de stad van Robespierre zouden draaien. En dat hebben we dus gedaan. Al mijn scènes zijn daar opgenomen, want Jennifer is een echte Arrageoise. En zij is heel fier op haar stad, die ze enthousiast aanprijst bij Clément, de typische Parijzenaar die in het begin nochtans beweert dat hij zich overal elders verveelt en altijd het gevoel heeft iets te missen."

Herkent u het hautaine, snobistische parisianisme zoals dat in de film geschetst wordt?

"Ik ben nu zelf al een tiental jaar une Parisienne. Dat is geen kwestie van nationaliteit, want eigenlijk vormen de geboren Parijzenaars slechts een minderheid. Parijs is een soort Babylon. Maar het parisianisme zoals dat hier getoond wordt, is juist weergegeven. Héél juist. Maar dat soort Parisienne ben ik dus niet. (lacht) Ik woon in Parijs omdat ik van die stad hou en omdat ik er mijn leven heb opgebouwd. De wijk waar ik woon zie ik als een soort dorp, waar ik alles binnen handbereik heb. Alles is dichtbij, onmiddellijk, snel, en er hangt een soort energie waar ik mij goed bij voel. Maar ik zou evengoed elders kunnen wonen. Wat voor mij telt, dat zijn mijn kinderen, mijn man en mijn familie. Basta! Ja, natuurlijk is er ook het werk, maar als actrice kan men overal wonen. En het milieu van les soirées parisiennes heb ik in feite nooit zo vaak gefrequenteerd. Toen ik een jaar of achttien was en nog veel uitging, ja. Maar ik had snel door dat het allemaal niet zoveel voorstelde."

Pas son genre draait vanaf woensdag 7 mei in de bioscopen

---

Emilie wie?

Wordt geboren in 1981 in het Waalse stadje Beloeil.

Wordt op haar dertiende lid van de toneelworkshop Théâtre de la Relève in Ladeuze.

Breekt door met haar debuutfilm Rosetta: Gouden Palm voor de gebroeders Dardenne én voor Dequenne ook nog eens de prijs voor beste actrice in Cannes.

Draait in Frankrijk de ene film na de andere, zoals Le pacte des loups (naast Vincent Cassel en Monica Bellucci) en La fille du RER (naast Catherine Deneuve).

Werkt in 2007 weer met de broers Dardenne voor de kortfilm Dans l'obscurité, deel van de compilatiefilm Chacun son cinéma.

Triomfeert in 2012 opnieuw in Cannes, dit keer als beste actrice in de sectie Un Certain Regard, voor haar fenomenale vertolking in A perdre la raison van de Belgische regisseur Joachim Lafosse, over een moeder die haar vier kinderen vermoordt.