Nathalie Vleeschouwer en dochter Felix: ‘Alles wat zij mooi vond, wou ik absolúút niet dragen’

De oudste is 52 en de drijvende kracht achter de Belgische mode­labels Nathalie Vleeschouwer en Fragile. De jongste is 27 en werkt sinds twee jaar als grafisch vormgever onder het toeziend oog van haar moeder in datzelfde bedrijf. Nathalie Vleeschouwer en Felix Bevernage, moeder en dochter.

NATHALIE

“Een maand na de geboorte van Felix stierf de vader van mijn man in een vliegtuigcrash. Dat was een erg traumatische periode; mijn man sliep tijdens de eerste maanden van Felix’ leven met zijn hand in de wieg om te voelen of ze nog leefde. Hij is nog steeds ontzettend beschermend, ik heb dat veel minder.

“Als puber was Felix vrij gesloten en op zichzelf. Er waren weleens kleine opstandigheden, maar al bij al viel dat mee. Door mijn jongste dochter heb ik in elk geval gemerkt dat het wel degelijk heel wat erger kan. (lacht) Eén keer heb ik eens een stretcher uit Felix’ oor laten halen. Toen ze daarmee thuiskwam, heb ik meteen gezegd: dit vind ik zonde.

“Het vervelende aan mij als moeder hebben, is dat ik enorm perfectionistisch ben en daardoor ook snel commentaar geef. Ik denk dat ik het haar soms wel moeilijk heb gemaakt door mijn opmerkingen over haar kledingstijl of haar gewicht.

“Als ouder vond ik dat een erg moeilijke balans. Moest ik haar vertellen dat ze beter wat op haar voeding zou letten, of zei ik beter niets? Het laatste wat ik wilde, was haar in de richting van een eetstoornis duwen. Maar je wilt natuurlijk ook dat je kind gezond is. Ik weet nog steeds niet of ik aan die opmerkingen altijd goed heb gedaan.

“Felix is niet zo’n open boek als ik, maar ik heb een man die ook zo is, dus ik weet ondertussen wel hoe ik de dingen uit haar moet sleuren. Felix zegt me soms dat ze die extra push nodig heeft. Als ze iets wat op haar lever ligt uiteindelijk heeft kunnen vertellen, is ze vaak opgelucht. In haar vriendenkring merk ik ook dat ze zich omringt met uitbundige mensen.

“Onlangs reisden we naar het Italiaanse Como om er samen prints te creëren voor de nieuwe collectie. Ik vind haar op zulke momenten soms wat asociaal in het contact met onze fabrikanten. Dan denk ik: ‘Komaan, wees toch wat aanweziger.’ Maar ’s avonds zie ik op Instagram de ene post na de andere van de machines, van onze lunch en van het Comomeer. Dan denk ik: ah, dáár was ze mee bezig. Felix onderhoudt de sociale media van het bedrijf, dus maar goed dat de reflex om dingen online te zetten zo natuurlijk is voor haar.

“In de zaak botsen we niet echt, al geven we wel allebei onze ongezouten mening. Waar andere mensen zich misschien wat meer inhouden, gaat zij juist voluit zeggen wat ze vindt. Soms zorgt dat voor harde communicatie, maar dat kunnen we allebei wel verdragen. Ik vind dat interessanter dan iemand die je naar de mond praat.

“Ik wist voordien dat Felix heel creatief was, maar sinds we samenwerken heb ik ontdekt dat ze ook een heel praktische kant heeft. Dat heb je nodig in dit vak. Ondertussen werkt ze hier twee jaar. Vroeger zei ze stellig dat ze nooit zou willen ontwerpen, maar daar is ze toch ook al wat van teruggekomen.

“Samenwerken heeft onze band alleen maar hechter gemaakt. Toen Felix tijdens haar studies in Gent woonde, was er altijd die afstand. Nu ze weer in Antwerpen woont, spreken we sneller af om met zijn tweeën iets te gaan eten of drinken. Dat vind ik zo mooi aan oudere kinderen hebben: na een tijd ga je elkaar als vrienden zien.”

FELIX

“Ik ben opgegroeid tussen de mode, maar mijn persoonlijke stijl is allesbehalve trendgevoelig of modieus. Daar had mama het vroeger moeilijk mee. Ze zei vaak: ‘Jij bent echt anti­fashion. Ik droeg winterkleren in de zomer, of omgekeerd. Ik denk dat ik wat tegenwind wilde geven aan de modieuze mama. Alles wat zij mooi vond, wilde ik absolúút niet dragen. Ik vond mezelf mooi toen ik mijn haar blond had gekleurd, zij vond dat verschrikkelijk. (lacht)

“Toen we nog samen thuis woonden, durfde dat weleens te botsen, ja. Dan zagen we elkaar wat te veel. Kleine irritaties ga je dan bijna automatisch op elkaar uitwerken. Of mama ergerde zich aan mijn rommelkamer.

“Toen ik mijn studie grafische vormgeving stopzette, heb ik een tijdje als verkoopster in de retail gewerkt. Ik werd daar niet gelukkig van, dus heeft mama voorgesteld om bij haar in het bedrijf te komen werken. Zes maanden lang heb ik daar stage gelopen; eerst als administratief medewerker, maar nu als fotografe en grafisch vormgeefster. En ik onderhoud de sociale media.

“Nu we samenwerken, begin ik wat sneller met mama te praten over wat er op mijn lever ligt. Vroeger zou ik al die persoonlijke zaken minder snel vertellen, maar nu we hier toch elke dag samen staan, komt het er gemakkelijker uit. Dan zeg ik wat ik in het weekend heb gedaan, of wat me op dat moment bezighoudt. We gaan ook regelmatig samen op vakantie. Elk jaar gaan we in Italië skiën met vrienden van mijn ouders. En tegenwoordig reizen we ook samen voor het werk.

“Samenwerken loopt over het algemeen heel vlot. Enkel tijdens een moeilijke fotoshoot botsten we even op elkaars grenzen. Ik was erg moe en er gebeurde veel tegelijkertijd. Toen mama wilde bijsturen, heb ik wat te hard van me afgebeten. Toen heeft ze me wel gezegd: ‘Ik ben hier nog steeds uw baas, niet uw mama.’ Dan voel ik zelf ook wel aan dat ik verkeerd zat.

“Ik ben normaal vrij gevoelig voor commentaar, maar als ik met mama samenwerk, lukt het me wel om dat te plaatsen. Thuis zijn we ook altijd heel eerlijk tegen elkaar. Als ik vind dat mama er niet uitziet, zal ze het geweten hebben. (lacht) En zij doet dat bij mij ook. Ergens vind ik dat wel verfrissend, iemand die zegt waar het op staat.

“Maar toen ik nog onder haar dak woonde, heb ik het met dat perfectionisme van mama soms wel moeilijk gehad. Ik ben vrij onzeker, dus ik ben in mijn hoofd al veel bezig met wat ik doe of hoe ik eruitzie. Ik was heel zelfbewust over mijn gewicht en vond al van mezelf dat ik wat te dik was. Als mama daar dan commentaar op gaf, kwam dat hard aan.

“Of ze die commentaar ondertussen afgeleerd heeft? Hah! Nee, ik denk dat ze altijd wel haar mening zal blijven geven. Op andere vlakken is mama dan weer heel wat losser dan mijn beschermende papa. Als we in Italië met vrienden op vakantie zijn, is ze de eerste om op de dansvloer te staan. Dat we allemaal graag feesten, hebben we van haar. En papa leerde ons de verantwoordelijkheid aan om toch nog op tijd thuis te geraken.” (lacht)