Natalie Van Lijsebettens (42), de vrouw van acteur Manou Kersting (58): ‘Manou had vroeger een open huwelijk, maar mij lijkt vreemdgaan vooral vermoeiend’

Van Lijsebettens: “Manou heeft nooit een geheim gemaakt van zijn verleden. Iedereen weet dat hij verslaafd was aan drank en drugs. Het zit in zijn genen: zijn moeder is gestorven aan een alcoholverslaving op haar 48ste, zijn zus op haar 49ste. Dat waren goeie mensen – zijn zus heeft vier jaar lang geprobeerd om te stoppen – maar ze waren al te ver heen.

“Manou heeft zich wel op tijd herpakt. Hij is elf jaar geleden, nog voor wij elkaar kenden, met alles gestopt. Er zijn nu nog steeds mensen die hem proberen te overtuigen: ‘Allee, ééntje maar.’ Maar hij is sterk. Hij weet: eentje bestaat niet. Eén glas en de poort staat weer wagenwijd open.”

Schrok dat verleden je af toen je hem leerde kennen?

“Helemaal niet. Ik heb zelf ook met drugs geëxperimenteerd. Het is allang voorbij, en ik kan het niemand aanraden: het brengt veel onheil in je leven. Er kan ook van alles gebeuren als je niet helder bent, zeker in het uitgaansleven: niet iedereen heeft goede bedoelingen. Maar het zorgt er nu wel voor dat Manou en ik elkaar begrijpen.

“Ik drink trouwens amper alcohol. Ik ben gevoelig voor verslavingen. Eén glas drinken is voor mij moeilijk, het worden er altijd twee of drie. Daarom leg ik mezelf een beperking op.”

Hoe heb je Manou leren kennen?

“We hebben een gemeenschappelijke vriendin, Viv. Toen ze kwam zingen bij de opening van mijn zaak, had ze Manou meegebracht – ze speelde samen met hem in de show Manollo Manouche et les filles de minuit. We raakten aan de praat en Manou vertelde dat hij een voorstelling ging maken over zigeuners. Ik bood aan om zijn schoenen te ontwerpen, waardoor we elkaar snel terugzagen. Het klikte opmerkelijk goed, ook al was de timing niet evident: we gingen allebei net door een breuk.”

Wat trok je in hem aan?

“Zijn geweldige gevoel voor humor. Het feit ook dat we matchen op creatief vlak, ook al is onze job zo verschillend. We respecteren elkaars ideeën en meningen. En we laten elkaar vrij. We denken niet: is die nu nog niet thuis?

“Manou kan bovendien iets dat weinig mannen kunnen: zijn eigen ego opzijzetten.”

Hij is 16 jaar ouder dan jij.

“Daar merk ik niks van. Hij is jong van geest. Hij is ruimdenkender dan veel van mijn leeftijdsgenoten. Ik vind ook niet dat hij er ouder uitziet.”

Kende je hem van tv?

“Ja, vooral van Matroesjka’s. Een geweldige reeks. Voor zijn W.A.C.K.O.-tijd ben ik te jong (onder die naam vormde Manou een komisch duo met theateracteur Chiel van Berkel, red.). Jammer, want ik denk dat die periode belangrijk voor hem is geweest. Ik heb er wel filmpjes van gezien op YouTube.”

In zijn eerste huwelijk was Manou niet monogaam. Zijn ex-vrouw en hij hielden er extra bedpartners op na.

“Wij niet. We houden van elkaar, en daar stopt het.

“Ik denk dat het in zijn eerste huwelijk vooral zijn ex was die nood had aan een open relatie, en hij was ruimdenkend genoeg om daarin mee te gaan. Ik vind dat sterk van hem: dat hij haar vrij kon laten.”

Hebben jullie er ooit over gepraat, of jullie al dan niet voor een open relatie zouden gaan?

“Nee. Soms moet je de dingen aanzien, kijken hoe het evolueert. En zeg nooit nooit, maar op dit moment is het goed zoals het is.”

Wat als hij toch een scheve schaats zou rijden?

“Met één foute nacht zou ik wel kunnen leven. Het zou mij moeilijker vallen mocht blijken dat het al langer aan de gang is. Omdat er dan een hele hoop leugens bij komt kijken. Daar kan ik niet tegen. Je moet elkaar altijd de waarheid vertellen. Vertrouwen is zo belangrijk.

“Ik kan trouwens ook niets voor hem verzwijgen, hij ziet het meteen aan mij als er iets is.”

En omgekeerd? Zou hij ermee om kunnen mocht jij een uitschuiver begaan?

“Hij zou toch eens moeten slikken, denk ik. Omdat we dat soort relatie gewoon niet hebben. Maar hij hoeft zich geen zorgen te maken: vreemdgaan lijkt me vooral vermoeiend. Ik ga helemaal op in mijn werk en mijn gezin, stel je voor dat ik daar nog buitenechtelijke dingen moet bijnemen. Ik zou er de tijd noch de energie voor hebben.”

Jullie vormen een samengesteld gezin met drie kinderen.

“(knikt) Drie jongens. De oudste van Manou, Lowie, is 19. Hij woont en werkt in Nederland. Billy-Bob, Manous tweede zoon, woont bij zijn mama, dat zijn ze zo overeengekomen. Hij is 16. En mijn zoon Theo – met zijn 14 de jongste van de drie – woont beurtelings hier en bij zijn papa. Tot een paar jaar geleden woonden ze allemaal hier: dat was gezellig druk. Wij zijn allemaal nogal luid en aanwezig.”

Manou heeft ADHD.

“Wij allemaal een beetje, denk ik. Bij Manou is het getest en vastgesteld. Bij Theo ook. Bij mij niet, maar ik heb wel al van kinds af aan alle symptomen. Vroeger was ADHD niet gekend, hè. Dan kreeg je gewoon de stempel van ‘moeilijk kind’. En nu vind ik het niet meer nodig om me te laten testen: ik heb er geen hinder van, ik kan me volledig uitleven in mijn werk.”

Je bent schoenontwerpster en -maakster. Dan moet je toch net veel stilzitten?

“Onderschat het niet: het is fysiek zwaar, je moet veel rechtstaan en je armspieren gebruiken. Plus: je moet altijd nadenken. Bij elke stap kan er iets misgaan. Je moet met veel geduld te werk gaan. Dat is zo mooi aan dit beroep: je bent er mentaal én lichamelijk mee bezig. Ik kan er al mijn energie in kwijt.”

Ik noteer: je bent geduldig.

“In mijn atelier wel, ja. Daarbuiten is dat helaas niet altijd het geval. Ik ben bijvoorbeeld een slechte shopper. Ik hou er niet van om van de ene naar de andere winkel te slenteren. Ik ga heel doelgericht winkelen en bij voorkeur als het niet te druk is.

“Ik ben ook niet zo goed met huiswerk. Ik vond het een ramp toen de scholen de deuren sloten. Theo zat hier bij mij in het atelier met zijn laptop, maar daar kwamen telkens weer discussies van. Hij vond dat hij nog tijd genoeg had, ik vond dat hij moest beginnen. Door zijn ADHD heeft hij moeite om te focussen. Bovendien was hij zijn uitlaatklep kwijt: zijn sport. Hij is intensief bezig met jiujitsu, een Japanse zelfverdedigingssport. Hij traint elke dag twee tot vier uur. Volgend jaar wil hij naar de topsportschool.”

De aanleg voor verslavingen kan in de genen zitten, zoals je net ook zei over Manou. Zijn jullie bang dat de kinderen straks ook gaan experimenteren?

“We zijn daar realistisch in: het zijn tieners, de kans bestaat. We hopen vooral dat ze weten dat wij ruimdenkend genoeg zijn om erover te praten. Ik zou zelfs liever hebben dat ze hier in hun kamer een jointje roken dan in het park om de hoek, waar we geen enkele controle over hen hebben.

“Ik herinner me dat ik een keer samen met mijn mama in een café zat. Ze ging sigaretten halen en ik vroeg om voor mij een pakje Tigra mee te brengen. Ze kwam terug, mét het pakje, en zei: ‘Dus, jij rookt?’ Dat was het. Ze kon er natuurlijk weinig op zeggen, want ze rookte zelf. Maar wellicht besefte zij toen ook al dat het weinig zin heeft om een tiener iets te verbieden. Dan doen ze het gewoon achter je rug om.”

LAARZEN MET PINNEN

Hoe ben je ooit schoenen beginnen te ontwerpen?

“De liefde voor schoenen zit bij ons in de familie. Mijn grootouders stonden met schoenen op de markt en hadden een schoenwinkel. Als mama hen ging helpen, zat ik in het magazijn alle modellen te passen.

“Ik doe eigenlijk twee dingen: ik ontwerp eigen collecties, en ik maak schoenen op maat – van klassieke herenschoenen tot schoenen voor mensen met heel grote of kleine voeten. Er komen ook geregeld dragqueens bij me langs: je vindt niet makkelijk een maat 48 met een heel hoge hak. En er zijn de speciallekes. Ooit stapte hier een vrouw met haar man en zoon binnen. Ze vroeg me om laarzen te maken met pinnetjes aan de binnenkant. Ze wilde pijn lijden. Een andere keer stond hier een boekhouder, die een paar laarzen bestelde op krankzinnig hoge hakken, en met een wirwar van gespen. Zijn fetisj was het aandoen van de schoenen, dat moest zo lang mogelijk duren. Voor mij is dat allemaal oké: ik ken geen taboes. Dat hebben Manou en ik gemeen: we zijn heel ruimdenkend. In het geval van die vrouw bijvoorbeeld, vind ik het prachtig dat zoiets bespreekbaar is in haar gezin, zonder dat er geheimzinnig over gedaan moet worden.

“Ik werk ook deeltijds in een schoenwinkel in Antwerpen. Als je een creatief beroep zonder zorgen wilt uitoefenen, is het handig om er een vaste job naast te hebben. Het toffe is dat ik daar ook mijn eigen schoenen kan verkopen. Die interactie met de klanten is interessant, ik hoor wat ze fijn vinden, en wat beter kan. Zonder overdrijven: ik heb de mooiste job die er bestaat.”

Toch ben je eerst iets helemaal anders gaan studeren.

“Ik wilde op mijn 18de al schoenontwerpster worden, maar van mijn vader mocht ik niet naar de academie. Hij is kinesist, en wilde dat ik naar de universiteit ging. Ik koos voor Slavische Talen en Culturen. Heel boeiend, maar na drie jaar ben ik gestopt. De wens om schoenen te maken was te groot, en ondertussen zag ook mijn vader dat in. Ik ben naar Nederland vertrokken, daar waren de opleidingen in het maatschoenen maken beter dan in België. Ik wilde het vak perfect onder de knie krijgen.

“Wat wel grappig is: mijn eerste klanten waren Bulgaren. Zo is mijn studie toch niet voor niets geweest: die band met Oost-Europa blijft bestaan.”

Ben je meteen zelfstandige geworden?

“Ja, ik opende een winkel mét een atelier, Collectif d'Anvers. Nogal roekeloos, achteraf bekeken. Je kunt geen schoenen maken als er de hele dag door mensen langskomen of op je vingers staan te kijken, maar het was een interessante leerschool, om te horen wat mensen verwachten van schoenen. Nu heb ik alleen nog mijn atelier en loopt de verkoop grotendeels via mijn website.”

Die heeft een aparte sfeer. Een beetje donker.

“Ja, maar er zit ook een vorm van optimisme in, vind ik. Die komt ook terug in mijn eerste collectie, Bye Good X Good Bye. Die collectie is letterlijk en figuurlijk donker: volledig zwart-wit, en geïnspireerd door het negatieve in de actualiteit – oorlog, klimaatverandering, noem maar op – en door de oude hekserijsfeer. Maar er zit ook iets positiefs in. De leerindustrie is een van de meest vervuilende ter wereld. Chroomleder wordt gelooid met chemicaliën. Daar is veel water voor nodig, en dat moet nadien gezuiverd worden. Ik gebruik uitsluitend natuurlijk gelooid leder, waar geen chemicaliën aan te pas komen. En ik werk zero waste: in mijn atelier gaat niets verloren. Het feit dat het mogelijk is om zo duurzaam te produceren, stemt me hoopvol voor de toekomst.

“Het is trouwens omdat de leerindustrie zo vervuilend is, dat we in België haast geen lederlooierijen meer hebben: de milieunormen zijn onhaalbaar. In Italië groeperen looierijen en fabrikanten zich in regio’s en investeren ze samen in een zuiveringsinstallatie. Zo is het wel nog te bekostigen.”

Zegt die donkere sfeer iets over je karakter?

“Nee. Ik ben niet zwaarmoedig van aard. Ik vind mezelf eerder optimistisch. Ik heb ook geen uitgesproken donkere smaak. Ik ga vaak naar musea en daar kan zowel een heel hoopgevend als een heel somber kunstwerk me aanspreken.”

Je ligt nergens wakker van?

“(denkt na) Eigenlijk niet. Nu ja, als je, zoals Manou en ik, met twee een creatief beroep hebt, denk je wel eens na over de toekomst. Manou zit in de musical 'Daens', maar die werd na amper twee weken spelen al stilgelegd door de lockdown. Hij zal pas in januari kunnen hervatten. Bij die onzekerheid sta je natuurlijk wel even stil.”

Intussen zitten we in een soort lockdown 2.0.

“We moeten afwachten hoe het zal evolueren. Ik vond de eerste golf een bevreemdende ervaring. Eerst kwamen die onheilsberichten uit Italië, wat later ging ook hier alles dicht en mochten we de winkel niet meer openen. Het gebeurde zo snel. Ik ben, zeker die eerste weken, bang geweest. Een deel van mijn collectie wordt gemaakt in Italië. Alle fabrieken gingen dicht, net terwijl ze voor mij aan het produceren waren. Ik wilde niet stilvallen en ben mijn collectie zelf beginnen te maken. Ik heb de hele zomer keihard gewerkt. Manou heeft me geholpen: hij is houtbewerker van opleiding en maakte de hakken.

“In de verkoop heb ik wel een dip gevoeld, vooral tijdens de zomer. Antwerpen was een rode zone, mensen waren bang om te komen shoppen. Intussen loopt het weer min of meer normaal, maar stijgen de besmettingscijfers, ook in Italië. Ik hou mijn hart vast voor de komende weken.”

Veel winkels krijgen klappen. Mensen zijn bang om te gaan shoppen, of vinden het niet meer zo leuk. Merk je daar iets van in de winkel waar je werkt?

“Tot nu toe valt het mee. De klanten zijn intussen veel gewend. Toen de winkel na de eerste lockdown weer openging, waren ze nog onwennig, we moesten hun geregeld vragen om een mondmasker te dragen of om hun handen te ontsmetten. Nu doen ze dat haast automatisch. Ik vind het trouwens positief dat mondmaskers verplicht zijn: in Nederland mogen winkeliers kiezen, maar dan zijn mensen minder geneigd om zich eraan te houden. Al zien we nog wel eens klanten met een mondmasker tot net onder de neus. Of zeggen ze heel meelevend: ‘Moeilijke tijden zeker, voor jullie?’ Waarna ze zich naar hun partner omdraaien en zeggen: ‘Kom, we zijn weg, ik ga eens kijken of ik die schoenen online goedkoper kan bestellen.’ (rolt met de ogen)”

CRIMINEEL

Ook de culturele sector is zwaar getroffen. Hoe gaat Manou daarmee om?

“Best wel goed, eigenlijk. In maart was hij als één van de eersten thuis: de grote evenementen werden snel afgelast. Maar hij heeft niet stilgezeten. Hij had nog opdrachten om stemmen in te spreken, gecombineerd met af en toe wat filmwerk.

“Hij heeft ook veel geschilderd. En als hij niets te doen had, deed hij verbouwingen in huis. Nu hoopt hij om snel te kunnen hervatten met 40-45 en Daens. Anders wordt het een ramp, voor de hele sector.”

Hebben jullie kinderen interesse om de cultuur in te gaan?

“Ik denk het niet. De jongste droomt van een leven in de sport. De oudste is een ambachtsman: hij is metaalbewerker bij een bedrijf dat grote kranen maakt. De middelste is de meest creatieve: hij volgt de richting publiciteit op school. Hij kan goed tekenen en logo's ontwerpen. Hem zie ik nog wel een artistieke richting uitgaan.”

Manou zien we op dit moment in Undercover op Eén. Het is voor hem vast fijn om eens één keer niet de slechterik te spelen.

“O, hij speelt graag de crimineel, hoor. De meeste mensen kennen hem in die rol, hè. Maar Nick, zijn personage in Undercover, speelt hij ook heel graag. Het hangt er bij hem vooral van af wie de reeks maakt. Met Marc Punt bijvoorbeeld, de regisseur en scenarist van Matroesjka’s, werkt hij zeer graag samen. Toen Marc hem vroeg voor Fair Trade, de reeks die nu te zien is op Streamz en binnenkort op VTM, heeft hij niet getwijfeld.

“Zelf vind ik het wel leuk om Manou eens als ‘de goeie’ te zien. Hij speelt bijna altijd de slechterik, terwijl hij één van de liefste mannen is die ik ken. Nu zien de mensen ook eens die kant van hem. Hij doet dat schitterend. Een vriend zei: ‘Als ik naar Undercover kijk, zie ik Nick, niet Manou.’ Voor een acteur is dat het mooiste compliment. Bij Tom Waes is dat ook zo, vind ik. Je vergeet tijdens het kijken wie hij is.”

Kijken jullie zelf ook?

“Elke week! Ik vind die reeks geweldig. Er is maar één nadeel: je kunt ze niet bingewatchen. Wij zijn van die kijkers die er in drie dagen tijd een serie doorjagen, nu moeten we na elke aflevering een wéék wachten. En het is zo spannend. Af en toe vissen we bij Manou, maar tevergeefs: hij lost niets. Hij grijnst alleen maar. Toen in de eerste aflevering Kim, het personage van Anna Drijver, werd neergeschoten, keek hij ons met een grote glimlach aan: ‘Dat heb ik toch maar mooi verzwegen.’”

Seizoen drie is intussen besteld. Speelt hij daar ook in mee?

“(geheimzinnig) Er gaat eerst nog iets met zijn personage gebeuren in reeks twee. Al kan ik je wel zeggen dat hij het script van seizoen drie heeft ontvangen. Trek daar maar je conclusies uit.”

Undercover, Eén, vanavond om 20.40 uur

© Humo