Omdat we vrienden minder zien en meer thuiswerken, is er een grote vraag naar dierlijk gezelschap. De asielen zijn haast leeggelopen. En dat betekent dat de wachtlijst voor een pluizige knuffel toeneemt.
Het is rustig bij de dierenasielen. Waar vroeger het geblaf van honden of het miauwen van katten te horen was, is het nu veeleer stil. “Er zijn verschillende mensen op zoek naar een dier, maar bij ons is het probleem dat er gewoon geen zijn”, zegt Karin Verlinden van het KMDA Dierenasiel Antwerpen. “We kunnen ze dus niet echt helpen. Er komen gewoon geen dieren binnen.”
In het Antwerpse asiel is er plaats voor zo’n vijftig tot zeventig katten. Nu zijn er slechts negen, die om verschillende redenen voorlopig in het asiel moeten blijven. Bij de collega’s van het KMDA in Kontich is hetzelfde verhaal te horen.
“Momenteel hebben we maar een poes en minder dan tien honden”, zegt Els De Belder. “Normaal hebben we hier meer dan veertig honden en evenveel katten. Dat is dus een heel groot verschil. Als er een dier binnenkomt, wordt het ook snel geplaatst. Want de vraag is heel groot.”
Vachthonger
De coronacrisis leidt niet enkel tot huidhonger, maar ook tot vachthonger. Velen zijn wanhopig op zoek naar een dier, wat tot een run op de asielen heeft geleid. Ook in Nederland heeft de krant Trouw vastgesteld dat de honden en katten de asieldeuren uitvliegen. Omgekeerd: wie nu een dier heeft, zal het niet zo gauw afstaan. De zorgen voor een beestje wegen minder zwaar.
“Mensen doen hun hond op dit ogenblik niet weg”, zegt De Belder. “Het enige wat ze kunnen doen, is gaan wandelen. En dat is toch nog altijd leuker met een hond erbij. Hetzelfde met katten. Door het thuiswerk kunnen mensen daar nu veel meer tijd aan besteden.”
Ook uit de vragenlijsten die Poezenopvang Poezelpootje in Sint-Niklaas kandidaten laat invullen voor ze een kat adopteren, blijkt dat velen op zoek zijn naar een compagnon. Niets beter bij het thuiswerken dan een kat, die even op je schoot komt zitten of op het toetsenbord springt. “Als nieuwe baasjes een kat komen halen, zeggen ze dat ze behoefte hebben aan gezelschap”, vertelt Debby Cap. “Ik heb dagelijks mensen die een vragenlijst invullen om een kat te adopteren.”
Maar ook bij het Poezelpootje is er momenteel veel vraag en weinig aanbod. “Bij mij zijn er momenteel twee katten”, zegt Cap. “Dat zijn twee zwerfpoezen die ze hebben binnengebracht. Voor de coronacrisis zat ik toch met een twintigtal katten.”
Rugzakje
In het dierenasiel Veeweyde in Ravels legt de coronacrisis dan weer een tweedeling bloot tussen de viervoeters. Veel kandidaten komen naar een hondje kijken, maar niet alle honden vliegen de deur uit. De honden die al wat ouder zijn of een moeilijk karakter hebben, blijven vaker achter in de kooi.
“De aanvragen blijven maar komen”, zegt Morgane van Ravestyn. “Die zijn voor jonge sociale honden, die ‘plaatsbaar’ zijn. Daarvan hebben we er nu maar één of twee. Maar in het asiel zitten momenteel om en bij de veertig honden. Aan die dieren zit meestal wel een ‘kantje’. Sommige zijn te hevig, andere slepen een rugzakje met zich mee. Ze zijn niet per se slecht behandeld. Maar als een hond lang bij een oude dame gewoond heeft die veel thuis was, kan die het moeilijk hebben om alleen te zitten. Zo’n hond krijgt dan last van verlatingsangst of vernielzucht.”
Voor baasjes die net een jonge pup in huis hebben gehaald, levert de coronacrisis nog een ander probleem op. Sommige hondenscholen zijn gesloten, andere moeten door de maatregelen hun aantallen baasjes en viervoeters beperken. Daardoor is het lastiger om de hond meteen een goede opvoeding te geven, wat in de toekomst kan leiden tot meer honden met gedragsproblemen. Die belanden later misschien weer sneller in het asiel.
“Er zijn zeker mensen die nu afhaken omdat het veel moeilijker is om een afspraak te maken”, zegt hondentrainer Chris Verledens daarover aan VRT.NWS. “Ze stellen de opleiding dan uit. Maar net de eerste zes maanden in het leven van een hond zijn heel belangrijk. Hoe ouder de hond, hoe moeilijker het wordt om hem een goede opleiding te geven.”
‘Explosie’
In nog een ander dierenasiel, het Blauwe Kruis Brugge, wordt er niet echt een effect van de coronacrisis waargenomen. Het aantal dieren blijft er redelijk stabiel. Over meerdere jaren bekeken is er wel een dalende trend, vooral bij de honden. Anne Lagrou, die instaat voor de communicatie van het asiel, wijst naar het internet.
“Dieren die men wil afstaan, probeert men nu vaker via het internet opnieuw te plaatsen”, zegt Lagrou. “Al zeker twee jaar hebben we gemiddeld vijftien à twintig honden in het asiel. Maar vroeger lag dat aantal veel hoger. Dan spreken we toch al snel over dertig tot veertig honden.”
Bij de adoptiegesprekken die het asiel voert, geven nieuwe baasjes ook aan dat ‘meer tijd door thuiswerken’ een belangrijke reden is om een dier in huis te halen. In het asiel van Kontich en de poezenopvang in Sint-Niklaas maken ze ze zich ook wel zorgen over de postcoronatijd.
“Als mensen met een jonge hond zitten en later weer moeten gaan werken, begint die misschien te huilen of dingen kapot te bijten”, zegt De Belder. “Dan doen ze die hond weer weg. Onze grote schrik is dat we dan een explosie gaan krijgen in de dierenasielen.”
