Na 3-0 tegen Zulte-Waregem en 0-2-verlies van Standard tegen AA Gent pakt Anderlecht zijn 28ste landstitel
De spanning maakte dit seizoen veel goed maar wie eerlijk is, kan niet anders dan toegeven dat de titel niet in goud is geschreven
Droomafscheid voor Zetterberg
Zo lang de spanning in de competitie duurde, zo snel was men op de laatste speeldag klaar. Na een halfuur zette AA Gent de Brusselaars op weg naar de 28ste landstitel met twee doelpunten in Luik . Pas daarna scoorde de kleine paars-witte kampioen op eigen kracht.
door Valerie Hardie en Wim De Jonge
Anderlecht l Van 1999 was het al geleden dat het kampioenschap nog zo spannend was. Toen was het Genk dat pas op de 34ste speeldag zeker was van de titel, ten koste van Club Brugge. Nu is het Anderlecht dat Standard de mond snoerde. Goals van Traoré, Tihinen en Mpenza stelden de titel veilig.
Uren voor de aftrap zat de sfeer er al goed in. De straten rond het Astridpark zagen paars van het volk, een lekker lentezonnetje zorgde voor een uitgelaten en feestelijke stemming, tot in het stadion toe, waar een emotioneel eerbetoon aan Pär Zetterberg de avond kleurde. De Zweed, bij paars-wit op handen gedragen door de tifosi, sloot een carrière van zestien jaar af in dienst van Anderlecht en kon zich geen mooier afscheid wensen dan als landskampioen.
Maar dan moest Anderlecht wél winnen tegen Zulte-Waregem. Op zich geen onmogelijke opgave, want de club van trainer Dury is al weken uit vorm en zit in gedachten ongetwijfeld al bij de bekerfinale. Máár: Zulte is een gevaarlijk baasje, vooral te duchten op de counter. Vraag was of Franky Vercauteren zijn gladiatoren in toom zou houden. Het antwoord: neen.
Als een bronstige leeuw stortte Anderlecht zich op zijn prooi, met Zetterberg in de rol van scherpschutter. De kleine Zweed strooide de assists in het rond maar Nicolas Frutos en Serhat Akin sprongen er al te slordig mee om. Ook Christian Wilhelmsson, van wie wordt vermoed dat hij gisteren voor het laatst het paars-witte shirt droeg, terroriseerde de West-Vlaamse defensie met zijn dribbels, maar hij stootte op doelman Merlier.
Heel even moest Anderlecht de adem inhouden toen Tony Sergeant plots alleen opdook voor keeper Zitka maar de spits duwde de bal naast. Een zucht steeg op, gevolgd door een uitzinnig applaus. Niet omdat er was gescoord maar omdat het scorebord flikkerde: Standard Gent 0-1. En tien minuten later weer: 0-2. De buit was al binnen en toen Lamine Traoré Anderlecht drie minuten voor de rust met een klutsgoal verloste, was bij Anderlecht de ban en bij Zulte de veer gebroken.
Wat na de pauze volgde, was één langgerekt feest met nog twee doelpunten als toetje. Eentje getekend Hannu Tihinen - een mooi afscheidsgeschenk van de Fin, die net voor affluiten nog een applausvervanging werd gegund - en eentje van invaller Mbo Mpenza. Al kon de score nog oplopen maar Frutos, die eerder zo makkelijk de netten deed trillen, bleek niet in zijn element.
Hét kippenvelmoment kwam er uiteindelijk in de 78ste minuut. Aan de zijlijn stond Anthony Vanden Borre. De vierde ref stak zijn bordje omhoog: nummer 21 moest eruit. Symbolischer kon haast niet: het oudje van 35 dat zijn plek afstond aan een jonge knaap van 18. Pär Zetterberg kreeg zijn staande ovatie, omhelzingen en handdrukken van álle spelers, tot scheids Verbist toe. Maar de traantjes bleven uit en gespannen keek hij toe hoe de minuten wegtikten en Anderlecht zijn 28ste landstitel vastlegde.
De spanning maakte dit seizoen veel goed maar wie eerlijk is, kan niet anders dan toegeven dat de titel niet in goud is geschreven. Jaar na jaar ziet Anderlecht de kloof met de concurrentie verkleinen. Vorig jaar nog werd paars-wit tweede met meer punten, meer goals en meer overwinningen. In 2004, toen onder Hugo Broos, stormde Sporting wél triomferend naar de titel. Vier speeldagen voor het slot en negen punten los kon Anderlecht al champagne spuiten. Het leed slechts twee nederlagen op verplaatsing. Dat heet dan dominant zijn.
Dit jaar oogt het rapport niet zo fraai. Zes nederlagen buitenshuis (25 op 51) en kampioen met zeventig punten: dat volstond vorig jaar voor Standard niet eens om Europa in te gaan. Maar voor Anderlecht voldeed het dit jaar wel. Een kleine kampioen dus maar het feest, dat was gisteren wél groots.
