Musical

Er mag al eens gelachen worden, vooral in tijden van crisis. Liever dat dan sociale prietpraat. Dromen mag ook, al helemáál in tijden van crisis. Liever dat dan de casuïstiek van het bloed. Elk leven heeft recht op ten minste één paukenslag - sommigen denken op een musical, maar dan moet je wel fout in de oorlog zijn geweest. Of in de liefde.

Bart Somers is zijn eigen musical. Hij zingt de dag, de droom, de liefde en het leven. Stanley Kubrick en Steven Spielberg zouden het niet gered hebben om in hun eentje zijn gezang bij te houden. Bart dwingt tot een coproductie van genieën. Dan heb je recht van spreken in een land dat van zijn territoriale wateren niet weet. Het is mij een raadsel dat deze kolossus nog niet is opgenomen in het lezingencircuit van Kissinger, Clinton, Thatcher en Juan Antonio Samaranch. Reshaping the future: de gedachten waaien langs zijn broekspijpen omhoog.

Je kon het zien aankomen: de modelstaat is deze ijdeltuit niet genoeg. Bart Somers kent geen grenzen, hij is van het heelal. Een beetje à la Bush. Drakerige types zonder horizon. Ongemak? Connais pas! Macht is levenslust geworden, en omgekeerd. Ze zien alles groots, wanen zich de facelift van Jezus Christus en gaan er hoe dan ook van uit dat ze zullen voortleven, wie weet in een postzegel.

Van mij mag het.

Maar ik wens door meneer Somers niet geridiculiseerd te worden in mijn bescheiden burgerschap. Geraakt worden door het lied van de fiscale snijtafel, alla. De leugen van wij allen met de neus in de boter: niks op tegen. Petanque spelen in het bejaardenhuis: nog mooier. Desnoods breng ik mijn levensavond door volgens de regels van de beurs. Maar het nageslacht laat ik niet bezoedelen door Coca-Cola-spelen. Al helemaal niet ter ere van een Vlaamse caudillo. Hugo Camps