‘Mijn zonen hielden zich ongelooflijk dapper, maar corona heeft hun een mokerslag toegebracht’

In The Mauritanian vertolkt Jodie Foster – ster uit The Silence of the Lambs, The Accused, Contact en Panic Room – Nancy Hollander, een in de VS behoorlijk bekende advocate die het opneemt voor een moslim – u herkent Tahar Rahim uit de Netflix-reeks The Serpent – die na de aanslagen van 11 september zonder vorm van proces wordt opgesloten in de militaire gevangenis Guantanamo Bay, waar hij veertien jaar lang wordt onderworpen aan onmenselijke vernederingen en martelpraktijken.

U bent nog maar zelden op het witte doek te zien. Wat heeft regisseur Kevin Macdonald gedaan om u te overhalen voor The Mauritanian?

Jodie Foster: “Hij hoefde me alleen maar het script te laten lezen. Er wordt gezegd dat ik kieskeurig ben, maar in werkelijkheid ben ik helemáál geen moeilijke tante: een goed scenario is het enige wat je nodig hebt om mij op je set te krijgen. (lacht)

“Ik zat al een hele poos te wachten op een mooie gelegenheid om weer voor de camera te gaan staan, en bovendien vond ik het erg belangrijk om de wereld te laten kennismaken met het verbijsterende verhaal van Mohamedou Ould Slahi. Wat die man niet heeft meegemaakt! Hij werd gekidnapt, in een cel gegooid, vernederd en gefolterd. In de eerste zeven jaar van zijn gevangenschap heeft hij geen levende ziel gezien, behalve zijn ondervragers. En toch zijn ze er nooit in geslaagd om hem te breken. Het ergste is dat er al die tijd nooit één aanklacht tegen hem werd geformuleerd, om de eenvoudige reden dat er niets wás dat ze hem ten laste konden leggen. Mohamedou verdween achter de tralies omdat hij een moslim is; en als je een moslim bent, ben je in de ogen van de regering een terrorist, punt. Zijn verhaal wekte mijn verontwaardiging op, en laat verontwaardiging nu één van de belangrijkste drijfveren zijn in alles wat ik doe.

“Wat ik buitengewoon vind, is dat de echte Mohamedou, ondanks het verschrikkelijke onrecht dat hem is aangedaan, geen verbitterd of rancuneus man is. Je zou verwachten dat hij aan zijn verblijf in Guantanamo Bay een radicale haat jegens Amerika heeft overgehouden, maar neen: ergens heeft hij zelfs begrip voor de onverdraagzaamheid tegenover moslims. ‘Jullie hebben 9/11 meegemaakt,’ zegt hij. ‘Ik begrijp waar jullie kwaadheid vandaan komt.’ Guantanamo Bay heeft zijn levensvreugde niet afgenomen, maar net een beter mens van hem gemaakt. Ik vind dat bewonderenswaardig.

“Niet alle bewakers in Guantanamo Bay waren smeerlappen, maar de meesten gedroegen zich, mét toestemming van bovenaf, als beesten. Dat is iets waar we bij moeten stilstaan. Mohamedou vertelde me dat hij er zich in zijn cel, na de zoveelste foltersessie, altijd weer over verwonderde hoe het mogelijk was dat die bewakers zich zo wreed konden gedragen. Ieder mens heeft wellicht een sadistisch trekje in zich, maar wat is er precies voor nodig om dat sadisme naar boven te halen? De meeste bewakers waren jongeren van amper 19 à 20 jaar oud. Eén van de meest onrustwekkende dingen die de film laat zien, is dat jongens en meisjes van die leeftijd héél makkelijk in monsters kunnen veranderen.”

Als ik even advocaat van de duivel mag spelen: is het nu wel het juiste moment om een bikkelhard drama over de wanpraktijken in Guantanamo Bay uit te brengen? De tijden zijn al zo zwaar!

“Ik geef toe dat de mensen vandaag andere dingen aan hun hoofd hebben, maar het zou verkeerd zijn om Guantanamo Bay uit het collectieve geheugen te wissen. Het blijft hoe dan ook een duister hoofdstuk in de Amerikaanse geschiedenis, te vergelijken met de internering van Japanse Amerikanen tijdens de Tweede Wereldoorlog, de discriminatie van zwarten en de gedwongen verhuizing van de Cherokee-indianen. Allemaal gruwelijke hoofdstukken waar we ons als Amerikanen zéér diep voor moeten schamen. En tóch is het belangrijk dat we onze geschiedenis onder ogen zien, en dat we elk sinister detail van die hoofdstukken leren kennen. Alleen zó kunnen we ervoor zorgen dat het nooit meer opnieuw gebeurt.”

Als Nancy Hollander draagt u vrijwel de hele film vuurrode lipstick, felgekleurde nagellak en uitzinnige kapsels. Voelde u zich daar comfortabel bij?

“Alles voor de job. (lacht) En bovendien ziet de echte Nancy er nu eenmaal zo uit. Ze is een vat vol tegenstellingen: ze strijdt voor gerechtigheid, maar tegelijk is ze dol op snelle sportauto’s en draagt ze het liefst zwart leer en hoge hakken. Ik koester immens veel bewondering voor haar.

“In de turbulente periode na 9/11, toen veel moslims werden opgepakt, was Nancy één van de weinige mensen die rechtstonden en riepen: ‘Wacht even, de grondwet is geen vodje papier.’ Als je die mensen achter de tralies zet, moet je ook zeggen waarom. In de zaak van Mohamedou is Nancy altijd blijven zeggen: ‘Zelfs áls zou blijken dat mijn cliënt een terrorist is die heeft meegeholpen aan de aanslagen van 9/11, dan nóg heeft hij recht op een proces.’ Pas op, Nancy is niet blind voor de slechte eigenschappen van de mens, maar haar standpunt is altijd geweest dat zelfs de ergste criminelen recht hebben op een verdediging, en uiteindelijk zelfs op begrip.

“Eigenlijk vecht Nancy al haar hele leven tegen machtsmisbruik door de overheid. En die strijd is vandaag belangrijker dan ooit. Als Amerika vandaag diep in de shit zit, dan komt dat door (spuwt het woord uit) de demagoog, die de wetten van dit land aan zijn laars lapte en zijn eigen portefeuille belangrijker vond dan de democratie.”

De demagoog? U doelt op president Trump?

“Ik heb het inderdaad over de kwalijke persoon die vier jaar lang mijn land heeft geleid.”

Wat ging er door u heen toen de aanhangers van Trump begin dit jaar het Capitool in Washington bestormden?

“Weet je, eigenlijk praat ik daar niet graag over. Ik zit niet in de politiek en bovendien heb ik een gloeiende hekel aan bekende acteurs die in interviews over andere onderwerpen beginnen te leuteren dan over hun films. (lacht) Dat gezegd zijnde, zat ik op 6 januari met grote ogen te kijken naar wat volgens mij een historische dag was in de Amerikaanse geschiedenis; een dag die ons heeft geleerd dat de democratie in gevaar is. De voorbije decennia hebben we ons in slaap laten wiegen: we zijn het nét iets te vanzelfsprekend gaan vinden dat we in een democratie leven. Door die schok in Washington zijn we weer gaan beseffen hoe kwetsbaar onze vrijheid is. De bestorming van het Capitool was een wake-upcall.”

NEKSLAG

Hoe bent u het voorbije anderhalf jaar doorgekomen?

“Het is onmogelijk om alle emoties te beschrijven die sinds het begin van de coronacrisis door me heen zijn geraasd. Ik voel eerst en vooral opluchting: het virus heeft hier in de Verenigde Staten lelijk huisgehouden, maar ik ben al die tijd kerngezond gebleven, en mijn familieleden ook. Ik word bijna 60: ik behoor nog net niet tot de héél kwetsbare bevolkingsgroep, maar ik heb toch maar geen enkel risico genomen en heb mijn huis het voorbije anderhalf jaar alleen verlaten als het echt niet anders kon.

“Verder ben ik me er door corona meer dan ooit bewust van geworden dat ik geprivilegieerd ben. Ik woon in een groot huis en hoef me op financieel vlak geen zorgen te maken. Niet iedereen is zo bevoorrecht als ik. Miljoenen mensen hebben heel zwaar onder de crisis geleden: oudere mensen waren bang om dood te gaan, kinderen konden maandenlang niet naar school gaan, massa’s mensen zijn hun job kwijtgeraakt, en er zijn verschrikkelijk veel mensen doodgegaan.

“Los Angeles is sowieso een surrealistische plek, maar op het hoogtepunt van de pandemie scheen de stad me extra onwerkelijk toe: de hemel was zoals altijd staalblauw, de Californische zon schitterde, de mensen liepen in hun shorts over de straat, het leven ging zijn gangetje. Maar enkele straten verder lagen de lijkenhuizen van de ziekenhuizen stampvol met coronadoden; op een bepaald moment wist men zelfs niet meer wat te doen met de lijken. Ik ben daar kapot van geweest. Ja, corona heeft jammer genoeg onnoemelijk veel ellende aangericht. Ik heb het trouwens ook gezien bij mijn eigen kinderen: zij hadden het knap lastig.”

Hoe oud zijn uw kinderen?

“22 en 19. De leeftijd waarop je moet kunnen uitgaan en feestvieren. Voor jongeren zijn sociale contacten ontzettend belangrijk: ze hebben ze nodig om te groeien, om zelfvertrouwen te kweken en om te leren begrijpen wie ze zijn. Dat o zo belangrijke proces is het voorbije anderhalf jaar volledig tot stilstand gekomen. Nu, mijn zonen hebben zich al die tijd gedragen als echte voorbeeldburgers: ze hebben de maatregelen gerespecteerd en zijn nooit naar feestjes geweest. Ze hielden zich ongelooflijk dapper, maar als hun moeder merk ik wel dat de coronacrisis hun een mokerslag heeft toegebracht.

“Het ergste lijkt nu voorbij, maar het probleem is dat we op dit moment nog geen sikkepit weten over de langetermijngevolgen. Richt de infectie blijvende schade aan in het menselijk lichaam? En wat met die miljoenen jongeren en kinderen van wie de ontwikkeling heeft stilgelegen: gaan zij daar nog lang de gevolgen van dragen? Het ergste is nog: als de regering de crisis van in het begin wat beter had aangepakt, dan hadden we veel problemen kunnen vermijden. Jammer genoeg zaten we opgezadeld met de demagoog. Maar goed, over hem ging ik niet meer praten. (lacht)”

Tijdens de coronacrisis is gebleken dat er twee soorten mensen bestaan: zij die gek werden van de lockdowns, en zij die ervan genoten. Tot welke categorie behoort u?

“De tweede categorie, geen twijfel mogelijk. (lacht) Ik zou natuurlijk niet zo ver willen gaan om de coronacrisis een zegen te noemen, maar ik heb enorm genoten van het stilvallen van de ratrace. Ik voelde mezelf helemaal tot rust komen, en eerlijk gezegd: ik wil dat heerlijke gevoel niet meer kwijt. (lacht) Ik kan best zonder sociale contacten. In mijn vakgebied is het normaal dat je veel gaat lunchen met producenten en studiomensen, maar door corona viel de verplichting om met andere mensen om te gaan volledig weg: zalig!”

Wat deed u dan wél?

“Ik heb eindelijk de tijd gevonden om de stapel boeken te lezen die al jaren klaarlag, en ik vond het ook heerlijk om overdag in mijn sofa te liggen en films en televisieseries te bingewatchen. En ja, ik heb ook veel over mijn leven gemijmerd. Ik zal vermoedelijk niet de enige zijn. De rust die de coronacrisis met zich meebracht, nodigde uit tot introspectie.”

Tot welke inzichten bent u gekomen?

“Wel, ik ben meer dan ooit tot het besef gekomen dat ik een eenzelvig persoon ben. Ik zoek graag de eenzaamheid op. Al heb ik, net als vele andere artistiek aangelegde mensen, een haat-liefderelatie met die eenzaamheid. Enerzijds komen er wanneer ik alleen ben allerlei gedachten en gevoelens naar boven die de motor van mijn creativiteit vormen. Anderzijds kan de eenzaamheid erg zwaar wegen.”

Door corona hebben we het ook anderhalf jaar lang zonder de magie van de cinema moeten stellen. Ondertussen zijn veel internationale bioscoopketens bankroet gegaan.

“De filmindustrie gaat een nieuw tijdperk in, zoveel is zeker. Nu, ik heb het de voorbije vijftig jaar wel vaker meegemaakt dat de sector werd bedreigd. Ik heb de dvd weten opkomen, ik heb gezien hoe legendarische Hollywoodstudio’s werden overgekocht door reusachtige telecombedrijven, ik heb studio’s bankroet zien gaan, ik heb de arthousebioscopen zien verdwijnen en de multiplexen zien verrijzen, ik heb de digitale revolutie meegemaakt. En nu is het tijdperk aangebroken van de streamingdiensten. In Hollywood wist iedereen al jarenlang dat die eraan zaten te komen, maar wat we níét konden bevroeden was dat de pandemie die evolutie enorm zou versnellen.”

Hoe ziet u de toekomst in?

“Ik hou meer dan ooit mijn hart vast voor de bioscopen. Ik heb nog de tijd meegemaakt dat het storm liep voor auteursfilms: toen Taxi Driver uitkwam, stonden de mensen in lange rijen op straat! Die tijd is allang voorbij. Sinds enkele jaren gaan de meeste mensen alleen nog maar naar de bioscoop voor blockbusters: de superheldenfilms, de James Bond-films. Ze kijken nog wel naar andere genres, maar dan thuis, via streaming. De bioscooptickets zijn gewoon te duur geworden. De filmstudio’s wijzen met de vinger naar de streamingdiensten, maar ik vind dat Hollywood het aan zichzelf heeft te wijten: er worden gewoon veel te weinig goede films gemaakt. In plaats van te investeren in goede, kwaliteitsvolle verhalen, duwen ze de mensen nu al jarenlang films door de strot die eigenlijk niemand wilt zien. Kijk maar eens naar de titels die de voorbije twintig jaar werden genomineerd voor een Oscar voor beste film: hoeveel rotzooi zit daar niet tussen? En nu heeft corona de zieltogende bioscoopsector de definitieve nekslag toegebracht.

“Het is goed dat de zalen weer opengaan, maar ik geloof er niet meer in. Ik vrees dat de kijkgewoonten het voorbije anderhalf jaar té ingrijpend zijn veranderd. Veel mensen zullen nooit meer naar de bioscoop terugkeren. Zelf heb ik nu al meer dan een jaar geen voet meer in een zaal gezet, en ik zie me zelf ook niet snel terugkeren.

“En weet je, ook de filmmakers zélf hebben de voordelen van de streamingdiensten ontdekt. Het is echt geen toeval dat grote cineasten als Martin Scorsese en David Fincher nu films maken voor Netflix. Ze krijgen de budgetten die ze nodig hebben om de films te maken die ze wíllen maken, ze krijgen de creatieve vrijheid die hun door de studio’s werd ontzegd, én ze worden met veel meer respect behandeld. Och, we zullen zien. Als de streamingdiensten grote financiële verliezen blijven maken, dan zal de slinger wel weer de andere kant opgaan. Mij maakt het niet uit. Ik ben een actrice: desnoods doe ik mijn ding wel met een iPhone. (lacht)”

MANNELIJK COMPLOT

Jodie Foster was nog geen 3 jaar oud toen ze, slechts gehuld in een parelwitte luier, haar debuut maakte in een reclamespot voor zonnecrème van het merk Coppertone: Jay Leno grapte ooit dat het interessant zou zijn mocht Foster die commercial vandaag opnieuw draaien in krek dezelfde outfit. Sindsdien heeft Fosters carrière méér kleren rond het lijf gekregen: ze schitterde als prille tiener in twee meesterwerken van Martin Scorsese (Alice Doesn’t Live Here Anymore en Taxi Driver), won twee Oscars (voor The Accused en The Silence of the Lambs), en nam met haar 1,59 meter plaats in de regiestoel van vier films: Little Man Tate, Home for the Holidays, The Beaver en Money Monster. De dreumes uit de reclamespot heeft het in Hollywood geschopt tot een kracht om rekening mee te houden, en dat in een industrie die van oudsher werd gedomineerd door het mannelijke geslacht.

“Toen ik nog een klein meisje was, werkten er nauwelijks vrouwen in de filmbusiness. Behalve de actrice die de mama of het liefje mocht spelen, en de make-upartieste, zag je nooit een vrouw op de set.”

Is de industrie al wat vrouwvriendelijker geworden?

“De situatie is aan het verbeteren, ja. Ik zie in Hollywood al wat meer vrouwelijke regisseurs, producenten en studiobonzen rondlopen, maar mannen regisseren nog steeds het overgrote deel van de mainstreamfilms, en wat dat betreft is er niet veel beterschap in zicht. Ik geloof evenwel niet in een groot complot, waarbij de grote studiobobo’s zeggen: ‘Haha, we gaan ervoor zorgen dat vrouwen hier geen kansen krijgen!’ Het toont gewoon aan dat de toplui van de studio’s liever geen risico’s nemen. Vrouwelijke films, vrouwelijke hoofdpersonages, vrouwelijke regisseurs: in de ogen van de studiobonzen staat dat gelijk aan commerciële zelfmoord. En het is erg moeilijk om hen van het tegendeel te overtuigen.”

Toen ik onlangs nog eens keek naar The Silence of the Lambs, viel het me op hoe radicaal de camera de toeschouwer in het perspectief drukt van een vrouw die overeind tracht te blijven in een mannenwereld. In veel scènes zien we hoe de onzekere Clarice wordt omringd door mannen die haar begluren en uitkleden met hun ogen. Ik denk zelfs dat, naast de verschijning van Hannibal Lecter, dát één van de redenen is waarom de film zo beklemmend is.

“Toen we de film maakten, waren we ons erg bewust van dat facet. We wilden de kijker effectief in de huid dwingen van een vrouw die het slachtoffer is van subtiele seksuele intimidatie. In wezen zitten Clarice en Hannibal allebei in een gevangenis: hij in zijn cel, zij in een verstikkende mannenwereld waarin ze zich voortdurend dient te bewijzen. Misschien is dát zelfs de reden waarom Clarice en Hannibal een zekere genegenheid voor elkaar voelen: ze weten van elkaar dat ze, elk op hun eigen manier, outcasts zijn op wie wordt gejaagd. Al is er natuurlijk ook een verschil: zij is een FBI-agente, hij een kannibaal. (lacht)”

Toen ik u enkele jaren geleden vroeg op welke rol u het meest trots bent, antwoordde u: Clarice Starling. U vertelde me ook dat u vooral fier bent op één klein moment in The Silence of the Lambs waar het grote publiek meestal overheen kijkt. Maar u weigerde me te zeggen over welk moment het precies gaat. Ik had het er later eens over met Anthony Hopkins, en hij gokte erop dat u het meest trots bent op de dialoogscène waarin Hannibal Clarice verbaal aan stukken snijdt.

“Tony heeft het bij het rechte eind. Het grappige is dat die scène eigenlijk helemaal aan Tony toebehoort: mij hoor je namelijk niets zeggen. (citeert Hannibal) ‘What is your father, dear? Is he a coalminer? Does he stink of the lamp? You know how quickly the boys found you... All those tedious sticky fumblings in the back seats of cars... While you could only dream of getting out... getting all the way to the F-B-I.’ Tony had de woorden, ik had alleen mijn lichaamstaal en mijn mimiek om in mijn reactieshot aan het publiek duidelijk te maken dat dát het o zo cruciale moment is dat de ziel van Clarice door Hannibal volledig wordt blootgelegd. Ik ben nog steeds geweldig trots op de manier waarop ik dat heb opgelost.”

SLECHTE KOFFIE

U heeft de afgelopen tien jaar in slechts drie films meegespeeld. Waarom hebt u uw carrière eigenlijk op een laag pitje gezet?

“Ik ben twintig jaar geleden minder gaan acteren, omdat ik voor mijn kinderen wilde zorgen. Want als ik in dit leven één ding heb geleerd, dan wel dat het moederschap een fulltime job is. Maar het maken van een film is óók een fulltime job. Probleem! Ik had eigenlijk ook veel meer films willen regisseren, maar het is er nooit van gekomen omdat er, nadat ik mijn twee zonen had gekregen, eenvoudigweg te weinig tijd overbleef.

“En eerlijk gezegd: acteren interesseert me de laatste jaren ook wel wat minder. Als ik me nu engageer voor een film, kan het maar beter een film zijn waarin ik 100 procent geloof. Ik wil fascinerende personages neerzetten, in films waarin ik echt iets van mezelf kan leggen. Die films hoeven zelfs niet succesvol te zijn: de box office interesseert me geen zier. Je ziet me dus niet zo vaak meer op het scherm, maar zelf ben ik wel blij met de keuzes die ik de voorbije jaren heb gemaakt. Ik was bijvoorbeeld erg trots op mijn vertolking in Hotel Artemis, een uitstekende film die naar mijn smaak veel te weinig erkenning heeft gekregen.”

Is er de afgelopen vijftig jaar ooit een moment geweest dat u hebt overwogen om een ander beroep te gaan uitoefenen?

“O ja. Mijn gesprekken met Nancy Hollander hebben me onlangs nog aan het denken gezet: wat als ik mijn leven niet aan de film had gewijd, maar rechten was gaan studeren? Zou ik mijn leven zinvoller hebben kunnen invullen als ik advocate was geworden? Hoe zou mijn leven er hebben uitgezien als ik nooit een filmset had betreden? Die vraag stel ik mezelf al sinds mijn 3de (lacht). Maar ik heb nooit een keuze gehad. Ik zit al in de filmindustrie van nog voor ik in staat was om herinneringen te vormen. En nu vraag ik mij al vijftig jaar minstens één keer per week af: moet ik wel blijven acteren? Doe ik wel datgene waarvoor ik was voorbestemd? Wie bén ik eigenlijk?

“Ik heb inderdaad geregeld overwogen om iets anders te gaan doen, en één keer ben ik er ook dicht bij gekomen: na mijn studies was ik van plan om voorgoed te stoppen met acteren en om me toe te leggen op schrijfwerk. Ik heb toen zelfs even voor een magazine geschreven! Het was mijn ambitie om scenario’s neer te pennen, en ook wel om die films zelf te regisseren. En ik héb ook enkele films geregisseerd: dus die droom is uitgekomen. En misschien is dat ook wel één van de belangrijkste redenen waarom ik soms vier of vijf jaar niet acteer. Ik heb het nu en dan nodig om, al is het maar voor even, eens te voelen hoe het is om géén actrice te zijn. (lacht)

“Maar vergis je niet: ik hou zielsveel van mijn job. Door te acteren, kan ik al mijn verborgen fantasieën uitleven. Ik vermoed ook wel dat films maken voor mij een manier is om orde te scheppen in mijn leven. Hoe ga je om met zelftwijfel, faalangst, gevoelens van mislukking? Het zijn vragen die me enorm bezighouden. Misschien is acteren wel een manier om aan die gevoelens te ontsnappen. Door in het lichaam van andere mensen te kruipen, ervaar ik hoe het is om iemand anders te zijn.”

Vindt u dat u tot nu toe een vervullend leven hebt geleid?

“Ja, maar ik twijfel soms. Heb ik mijn leven zinvol ingevuld? Die Oscars in mijn kast, de centen op mijn bankrekening: is het daar waar ik een gevoel van vervulling uit haal? Ik denk dat het antwoord neen luidt. De gebeurtenissen die voor mij in dit leven het meest betekenisvol zijn geweest, zijn niet tastbaar, maar zitten in mijn herinnering. En die betekenisvolle momenten spelen zich allemaal af op filmsets. Die scène uit The Silence of the Lambs waar we het daarstraks over hadden: ik kan me nog precíés voor de geest halen hoe het was om voor de camera te zitten, en hoe Jonathan Demme (regisseur, red.), Tony en ikzelf waren doordrongen van het opwindende besef dat we iets geweldigs aan het maken waren.

“Zo bewaar ik aan elke film wel een speciale herinnering. Meer dan de Oscars, de lof of het commerciële succes dat me te beurt is gevallen, zijn het die momenten, die ontmoetingen, die mij de meeste voldoening schenken. Mijn hele leven heeft zich afgespeeld op sets; als ik op mijn sterfbed lig, zal werkelijk élke herinnering die door mijn hoofd flitst gelinkt zijn aan een filmset. Dat moment met Anthony. Slechte koffie drinken met de technici. Dollen met de kabelslepers. Om vier uur ’s morgens doodmoe in mijn plunje zitten wachten tot de camera eindelijk begint te draaien. Ik heb nooit iets anders gekend. Kijk, ik word er zowaar emotioneel van. Die mensen op de set zijn als een familie voor mij geweest. De regisseurs, de decorbouwers, de vrouwen van de make-up: een leven lang zijn het mijn broers, mijn zussen, mijn vaders en mijn moeders geweest. En dát is de reden waarom mijn leven, uiteindelijk, zo vervullend is geweest. Ik heb voor de camera het beste van mezelf gegeven en mezelf kwetsbaar getoond, maar ik heb dat alleen kunnen doen omdat ik op de set altijd omringd was door mensen die ongelooflijk veel om me gaven. Waar kan een mens nog meer om vragen?”

The Mauritanian is nu in de zalen.

Bekijk hier de trailer:

© Humo