Woensdag 07/06/2023

"Mijn vrouw en ik zijn blank. Dit is de reden waarom we een zwarte drieling kregen"

null Beeld Facebook
Beeld Facebook

Een blank koppel met een zwarte drieling: geef toe, het is geen alledaags zicht. In een veelgelezen stuk op de Washington post legt de diepgelovige Aaron Halbert uit waarom hij en zijn vrouw Rachel die opmerkelijke keuze gemaakt hebben. "Wij denken pro-life en dit is daar een logisch gevolg van", klinkt het. Al kan niet iedereen zich met die filosofie verzoenen...

Sven Van Malderen

Rachel en Aaron zijn allebei missionarissen van de Presbyteriaanse Kerk (een vorm van calvinisme die ontstaan is in Schotland en Engeland gedurende de Schotse Reformatie; nvdr). Zwanger raken lukte niet te best, vandaar dat ze al vroeg in hun relatie de beslissing namen om kinderen te adopteren. Eén voorwaarde echter: het mochten geen blanke dutsjes worden. "Die worden al genoeg gekozen. En als de Heer gewild zou hebben dat we een blanke zoon of dochter kregen, zou Hij ons die wel op natuurlijke wijze geschonken hebben."

Zijn afkomst speelde een belangrijke rol in het denkproces. "Als kind van evangelische missionarissen in Honduras kwam ik uiteraard in contact met rassendiversiteit. Ik was het blanke jongetje met blauwe ogen, natuurlijk was ik daar een bezienswaardigheid. Maar ook al zagen we er anders uit, ik voelde een diepe verbondenheid met die mensen. Mijn vrouw groeide op in Mississippi, zij had enkele reizen naar Haïti nodig om die sluier van vooroordelen ten opzichte van andere rassen te laten vallen."

"Zwarte jongedame begon te huilen"
Het koppel bezocht een adoptiebureau en zag hun droom uitkomen met de komst van een zwart jongetje en een getint meisje. Hun leven veranderde naar eigen zeggen op magische wijze. "Mijn zoon naar de kapper brengen en daar als enige blanke een praatje slaan met mijn Afro-Amerikaanse vrienden, zoiets vind ik verrijkend. Of mijn vrouw die op Facebook tips vraagt aan een zwarte vriendin om het kapsel van onze dochter in de juiste plooi te leggen, dat is toch fantastisch? De verschillen maken ons rijker, daar ligt de schoonheid van een multi-etnische familie."

"We beseften uiteraard dat niet alle reacties positief zouden zijn. In de supermarkt zullen er altijd oudere blanke dames zijn die hun afgrijzen tonen of Afro-Amerikaanse moeders die met hun hoofd schudden. Gelukkig is er ook de andere kant van de medaille, denk maar aan de zwarte jongedame die begon te huilen toen ze hoorde dat die kleine jongen met haar huidskleur onze zoon was. Of de oudere blanke dokter die hem zo lief vasthield en tegelijk bad voor hem. Het toont aan dat we als land al iets bereikt hebben, maar dat er toch ook nog een hele weg af te leggen valt."

"Idee om levens te redden sprak ons aan"
De Halberts waren van plan het bij twee kindjes te houden, tot een koppel hen het National Embryo Donation Center (een christelijke embryobank; nvdr) leerde kennen. "Het idee om die kleine leventjes -gecreëerd door in-vitrofertilisatie- te redden, sprak ons enorm aan. In de Verenigde Staten alleen al worden honderdduizenden embryo's ingevroren. De meeste worden daarna gewoon weggegooid of gedoneerd aan de wetenschap. Als christenen echt geloven dat het leven begint bij conceptie, dan moeten we embryodonatie steunen. Waarom er dan niet zelf actief aan meedoen? En uiteraard wilde Rachel ook weten hoe het voelt om zelf zwanger te zijn."

Restte er nog de keuze tussen blank of zwart, een dilemma dat snel opgelost werd. "We wilden heel graag dat al onze kinderen dezelfde band zouden voelen. Gelukkig volgde het Centrum onze zienswijze en kregen we twee Afro-Amerikaanse embryo's."

Die werden in september vorig jaar ingeplant, het lange wachten kon beginnen. Zes weken later bleek echter dat een van de embryo's zich vermenigvuldigd had. In plaats van een tweeling zou het dus een drieling worden. "Misschien is het niet de wens van de doorsnee familie, maar wij beleven onze droom. Dit was niet de manier waarop we het twaalf jaar geleden gepland hadden, maar wat voelen we ons gezegend. Een vriend die ook voor adoptie gekozen heeft, zei dat hij van zijn familie graag een soort Verenigde Naties in het klein wilde maken. Ik zou zelfs nog een stap verder durven gaan: ziet onze familie er niet al een klein beetje als de hemel uit?"

Een eerlijke getuigenis vanuit het hart, maar op Twitter volgden gemengde reacties. "Blank schuldgevoel doet je wel heel gekke dingen doen", klonk het onder meer. Of nog: "Dwazen. Ik ga helemaal akkoord met de adoptie van ongewilde baby's, maar dit is gewoon belachelijk."

Nu belangrijker dan ooit: steun kwaliteitsjournalistiek.

Neem een abonnement op De Morgen


Op alle artikelen, foto's en video's op demorgen.be rust auteursrecht. Deeplinken kan, maar dan zonder dat onze content in een nieuw frame op uw website verschijnt. Graag enkel de titel van onze website en de titel van het artikel vermelden in de link. Indien u teksten, foto's of video's op een andere manier wenst over te nemen, mail dan naar info@demorgen.be.
DPG Media nv – Mediaplein 1, 2018 Antwerpen – RPR Antwerpen nr. 0432.306.234