Migraine à la Virginia Woolf
Saskia De Coster gunt ons 7 weken lang een blik op haar scherm. Tussen wanhoop en verrukking telt ze af naar de lancering van haar nieuwe roman.
Het is gebeurd. Ik heb mijn manuscript naar de uitgever gemaild. Liefst zou ik in deze dagen van ledigheid en leegte een rouwadvertentie in de krant willen plaatsen en mijn gezicht als een oldskool weduwe bedekken met zwarte tule, eerder dan aan te kondigen dat er een nieuw boek geboren wordt. Het is heel vreemd en vervelend voor de mensen om me heen. Maanden heb ik als een donderwolk boven de wereld lopen zweven en grommen, en nu ik de deadline voor mijn roman eindelijk gehaald heb en de verlossing er zou moeten zijn, grom ik nog meer. Van gemis.
Deels ook door een hemeltergende migraine die me gewoontegetrouw achtervolgt na iedere hevige inspanning en bijbehorend feest. Ik lig in een donkere kamer, venster toe, zelfs mijn oogballen bewegen doet pijn. Migraine op de wijze van mijn grote idool Virginia Woolf, fantaseer ik graag, maar wat kun je anders doen als je de bodemloosheid van een bestaan zonder letters, zonder dag en nacht in het gezelschap van je verhaal, in moet stappen? Na maanden op de beat van mijn verhaal - met enkel wat Netflix-series tussendoor - zal ik het ritme proberen terug te vinden van de gewone dagen, maar hoe zien die er ook weer uit?
Wat alleen wij horen waart nu ergens bij de uitgever rond en als ik geluk heb verdwijnt het niet in een zwart gat (mijn nachtmerrie), maar komt het eind september echt op de markt en gaan lezers het oppikken en - wat mij nu overeind houdt, behalve Dafalgan 1g - die lezers gaan het boek weer tot leven wekken (mijn droom).
Gelukkig is er nog een licht aan het einde van de donkere tunnel waarin ik nu lig te ijlen: het muziekfestival Lowlands, om nog niet helemaal afscheid te nemen van Wat alleen wij horen. Daar ga ik dit weekend optreden met het klankverhaal 21. Het is een verhaal dat ook in Wat alleen wij horen voorkomt, maar dan op de klanken van Amatorski-frontvrouw Inne Eysermans gezet. Zo heb ik in de loop van het schrijfproces nog satellietjes gemaakt die rond het grote verhaal cirkelen. In de performance, gelukkig ook in een donkere zaal, zoekt Melanie, een personage van mijn roman, naar een manier om de tijd sneller te doen gaan sinds haar man haar verlaten heeft.
Dat is nu mijn doel: stiekeme manieren vinden om toch nog even bij mijn verhaal te zijn, als was het een allerlaatste afspraak met een minnaar die je gaat laten vallen.
