Michael Caine: "Vijftig jaar lang heb ik nooit een prijs gewonnen in Europa en nu win ik er twee op een avond"

Charlotte Rampling won voor de tweede keer in haar carrière de Europese Filmprijs als beste actrice voor haar rol in '45 years'. 'Le tout nouveau testament' van Jaco Van Dormael pakte naast de prijs voor de beste komedie. Die ging naar 'A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence' van de Zweed Roy Andersson. Johan Heldenbergh kondigde de publieksprijs aan, die naar de Spaanse film 'La Isla Minima' ging.

Een geluk dat Michael Caine er was. De Duitse komiek Thomas Hermanns trachtte te doen wat Caine wel kon, Engels spreken en grappig zijn, maar slaagde in geen van beide opdrachten. Hij bewees met zijn dodelijk flauwe grappen dat wat gezegd wordt over Duitsers en humor niet toevallig een cliché is. De grote troef van de Europese film is dan misschien wel zijn diversiteit, de uitreikingsplechtigheid toonde nog maar eens hoezeer het gebrek aan een gemeenschappelijke taal ook een handicap is. En ook dat je maar beter Engels kunt spreken als je het in de film wilt maken. Ten bewijze kregen Charlotte Rampling, Michael Caine en Christopher Waltz ereprijzen, zodat men tenminste zeker was van de aanwezigheid van echte internationale sterren op de plechtigheid. Die zich bovendien vlot en verstaanbaar kunnen uitdrukken.

Weinig komieken zijn geestiger dan Michael Caine. Toen hij eerst het podium opklom om een ereprijs in ontvangst te nemen, zei hij dat hij er niet van hield om genomineerd te worden. "Want bij zo'n prijsuitreiking ben ik meestal doodzenuwachtig. En uiteindelijk zit ik er alleen om te klappen voor de winnaar. En dat ben ik dus meestal niet zelf, anders zou ik niet klappen. Een Europese Academy Award heb ik nooit gekregen, behalve deze. Ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben. Ik ben meteen verlost van de zenuwen, om straks 'niet' te winnen als 'beste acteur'."

Maar even later won hij wel. Waarop hij zei : "Dat is een verrassing. Vijftig jaar lang heb ik nooit een prijs gewonnen in Europa en nu win ik er twee op een avond." En weer hoefde hij niet zelf te klappen. Voor de tweede keer kreeg hij een staande ovatie. Een genoegen dat ook was weggelegd voor Charlotte Rampling. Zij kreeg ook een ereprijs, uit handen van de Franse regisseur François Ozon. Die het in het Engels moest doen. Geen goed idee. Toch niet als het de bedoeling was dat we ook een woord zouden verstaan van wat hij trachtte te zeggen.

Roy Andersson kwam tussendoor nog eens vertellen dat blij was dat men elders begreep wat ze in zijn eigen Zweden niet begrepen, namelijk dat zijn film een komedie was. Zijn prijs voor 'de beste komedie' zou zijn landgenoten hopelijk aan het denken zetten, zei hij nog. De Europese Filmacademie wou de kijkers ook aan het denken zetten en moraliseerde er de hele avond op los. Het begon met een beeldfragment uit de slotspeech van 'The Great Dictator' waarin Chaplin zei dat er in deze wereld plaats is voor iedereen, maar dat we als mensen op de dool zijn. Daarop volgde een kort muziekfragment: het oudste stuk muziek uit de menselijke geschiedenis, teruggevonden op een kleitablet van 3.500 jaar oud... in Syrië.

Tot slot van de show mocht de hele ploeg van 'Youth' nog eens het podium op. Om de prijs voor de beste film in ontvangst te nemen. Twee jaar geleden won Paolo Sorrentino ook al diezelfde prijs voor 'La grande belleza'. Hij brabbelde iets en excuseerde zich voor zijn slecht Engels. Waarop Michael Caine nog even het woord nam en zei : 'De volgende keer dat hij belt, vraag ik meer geld.'