Marc Didden: ‘U kreeg elke weide, elk paleis of stadion op uw weg meteen stil met liedjes als ‘Songbird’’

Beste Christine,

Ooit hadden wij een afspraak. Maar u bent niet opgedaagd. Ik verklaar me nader: op 21 juni 1969 zou u samen met uw toenmalige bluesorkestje genaamd Chicken Shack (‘Het Kiekenkot’) een optreden komen verzorgen in het mondaine Deurne.

Het zou feest worden, want nog geen week later zouden mijn vrienden en ik voorgoed verlost worden van de middelbare school. We hadden, alhoewel permanent zwemmend aan de rand van de kansarmoede, kaartjes gekocht voor het first international pop event dat zou plaatsvinden in de toen nog nagelnieuwe Arena Hall − ooit door Renaat Braem ontworpen als basketbaltempel, maar muziek werd er van in het begin getolereerd.

Ik zag er ooit ABBA en The Kinks shinen, en u dus bijna. In die zin dat jullie wel aangekondigd werden voor dat pop­event, maar er niet verschenen. Jammer voor mij, want ik was sinds uw werkelijk bloedstollende versie van Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’ instant een ware fan geworden. Ik had van bij het begin ook geen probleem met het door kenners verguisde fenomeen van de blanke blues. Dan was ik maar geen kenner.

Ik was ook een beetje verliefd op u, omdat u eruitzag zoals ik toen vond dat een vrouw er moest uitzien. Maar vooral omdat uw stem bij mij werkelijk voelbaar door merg en been ging. Lang werd er niet getreurd over het ontbreken van Chicken Shack, want de organisatoren compenseerden ruim met de introductie van even nieuwe als boeiende bands, die bijvoorbeeld Yes, ­Colosseum of The Nice heetten. Of god­allemachtig: Fleetwood Mac.

Die laatsten speelden zowat integraal hun allereerste plaat alsook alle aanwezigen plat. Onder wie dus ook uw toen twintigjarige dienaar M.D., en wellicht ook uw eigen zelve, Christine. Ik verklaar me nog eens nader: rond die tijd was er enige twijfel ontstaan over uw lidmaatschap van Het Kiekenkot, en was er ook sprake van een gloeiende affaire tussen u en John McVie, de bassist van Fleetwood Mac, die u overal nareisde, wellicht ook naar Deurne. Er kwam zelfs een huwelijk van, waardoor u zelfs uw volmaakte familienaam Perfect opgaf en jarenlang Christine McVie zou gaan heten, en onder die naam zou opgaan in een aantal van de mutaties die de band vanaf begin jaren 70 zou ondergaan.

Christine Perfect!

Het woord zegt het zelf. Het p-woord dat past bij de vrouw die uit de zwarte blues, zonder één keer het n-woord te moeten gebruiken, een zeer aanvaardbare vorm van blanke voorstadsblues kon puren. Popmuziek die soms tegen folk aanschurkte, soms tegen americana, die bijwijlen sprookjesachtig kon zijn, maar soms ook stom­vervelend.

Al was er nooit verveling in het spel wanneer u aan de beurt was, Christine. Tijdens die altijd veel te lange Fleetwood Mac-sets (behalve die eerste keer in Deurne dan!) die ik meemaakte op weides, in paleizen, voelbalstadions en Vorsten Nationaal, was het wachten op uw ‘You Make Lovin’ Fun’ of zeker ‘Don’t Stop’, maar vooral op ‘Songbird’, waarmee u elke weide, elk paleis of stadion op uw weg meteen stil kreeg, en waar een paar simpele woorden als ‘And the songbirds keep singing / Like they know the score’ volstonden to make a grown man cry.

Beste Christine, ik weet niet wat u gaat doen daar in de hemel, op deze laatste dag van dit te lange jaar. Misschien is daar wel een bar en zitten Arno en Caroline Pauwels daar al aan de Cécémel. Groet hen van me. Have fun. En dank voor alles.

(‘Hemelpost’, naar een idee van HP/De Tijd)