Magaly Rodríguez en zoon Leo Roppe: ‘Ik wist niet dat mama als kind moest vluchten’

Magaly

“Ondanks onze verschillende karakters hebben Leo en ik een goede band. Als er één woord is dat hem typeert, dan is het rust. Dat heeft hij niet van mij. Leo is een zeer kalme, rustige kerel. Hij zit goed in zijn vel, is gelukkig met zichzelf, tevreden met wie hij is. Die rust bewonder ik. Onlangs was ik op bezoek in Ecuador, waar alles luider is, heftiger, en bij terugkomst voelde ik hier thuis de rust van Leo en Jeroen, zijn vader. Dat deed deugd.

“Mijn zoon belichaamt de stad waarin hij woont. Hij is een Brusselaar: meertalig, veelkleurig, multicultureel, op ’t gemak en streeft geen perfectie na. Laissez faire, laissez passer, dat is Leo. Ik spreek Spaans met hem, met Jeroen spreekt hij Nederlands en de spreektaal bij FC Ganshoren, waar hij voetbalt, is Frans. Hij beheerst het allemaal.

“Leo is heel rationeel. Hij filosofeert de hele tijd, zonder dat te beseffen. Wij praten daarom ook veel met hem, maar dringen niks op. Hij leidt de dans. Heeft hij vragen over mijn vorig leven? Dan antwoord ik. Als ouder moet je in het geval van Leo niet veel verzinnen, maar de waarheid vertellen. Hij dwingt je daartoe. ‘Waar komen de kinderen vandaan papa?’, vroeg hij op jonge leeftijd al. Vader verwees naar zijn moeder. ‘Wel, euh, zaadje, moeder, vader.’ ‘Ja maar hóé dan, mama?’ ‘Wel euh, de man en de vrouw euh.’ ‘Ja maar hóé dan, mama?’ Waarna ik het antwoord er uit floepte en hij ‘oké’ zei en het begreep. Dat volstond voor hem. Het filosoferen uit zich in vragen als: ‘Wat is het nut van het onderwijs?’ Dan formuleer ik een passend antwoord, begin over kennis, wat hij tegenspreekt (dat vind je ook elders), begin over goede jobs, wat geen al te best antwoord is, waarna hij doorvraagt en ik dan begin over geld verdienen, wat al helemaal geen goed antwoord is.

“Uiteindelijk zei ik dit: ‘Leo, als jij deze week het hele appartementsblok poetst, iedere dag van 9 tot 17 uur, dan moet je niet naar school. De vraag over het nut van het onderwijs was snel van de baan. (lacht)

“Iedere twee jaar reist Leo mee naar Ecuador, op familiebezoek. Voor hem is dat een heel andere trip dan voor mij. Ik voel de schizofrenie, de twee levens. Op mijn achttiende ben ik uit Ecuador vertrokken. Ik kon me niet vinden in het land, in de ongelijkheid die ik rond me zag, het conservatisme ook, de religie, en belandde via de Verenigde Staten in België. Ik kom uit een geëngageerd gezin. Vader was leerkracht, en was ook politiek actief. Na de installatie van de militaire dictatuur, in de jaren zeventig, waren mijn ouders in gevaar. De linkse literatuur liet mijn vader verdwijnen, moeder – die ondervoorzitter was van de onderwijsvakbond – vluchtte van de bergen naar de kust, en ik vluchtte mee. Piepjong was ik toen nog. Nadien heeft ze zich, eens terug in de stad, zelf onder huisarrest geplaatst. Het was dat of de gevangenis. Nu is de situatie helemaal anders. Mijn moeder was vroeger een soort feministe uit de negentiende eeuw: zeer vooruitstrevend op sociaal vlak, en zeer conservatief op ethisch vlak, zeer religieus ook. Terwijl ze me nu pikante grapjes stuurt via WhatsApp.

“In Ecuador voel ik me wel nog ‘de ander’, maar mijn familie respecteert me. Sinds het hebben van een zoon bekijk ik de situatie ook anders, begrijp ik de context waarin mijn eigen ouders zijn opgegroeid, en sta ik enigszins zachter tegenover het land en de samenleving. Waar ik vroeger tegen rebelleerde, daar doe ik nu haast aan mee: dan doe ik lippenstift op, ga vaak naar de kapper en laat het allemaal gebeuren. (lacht) Ik ga niet in conflict, weet dat ik korte tijd later toch terugkeer naar België, en kan er dus van genieten.

“Ik heb het mij al afgevraagd: wat als Leo op zijn achttiende het omgekeerde doet? Wat als hij naar Ecuador wil verhuizen? Dan leg ik me daarbij neer. Mijn ouders hebben mij veel vertrouwen geschonken, en dat wil ik mijn eigen zoon niet onthouden.”

Leo

“Ik wist helemaal niet dat mijn moeder ooit met mijn grootmoeder moest vluchten van de bergen naar de kust. Het is de eerste keer dat ik dat hoor. Al besef ik dat er veel dingen zijn die ik waarschijnlijk niet weet. Ik kan me eigenlijk niet zo goed inbeelden hoe het leven van mijn mama daar was. Maar ik hoef niet alles te weten, vind ik.

“Ecuador is wel een heel leuk land. Het weer is er altijd goed. Het land is ook veel groter dan België, met veel bergen, mooie stranden en lekker eten. Ik lach héél veel met de familie. Ik weet niet of ik er zou kunnen wonen, maar ik vind het wel mooier dan België. Maar ja, daar bellen ze soms drie keer per dag naar elkaar, dat is wel een beetje overdreven. Iedereen moet alles weten van ­iedereen. (lacht)

“Mama en ik komen goed overeen. We praten veel. Mama stelt veel vragen, ik soms ook. Soms is ze streng, over het gebruik van mijn telefoon en zo. Ik ben ook rustiger dan mama, en lees niet zo graag boeken. Al vind ik De grijze jager (fantasy­boekenserie, red.), de Harry Potter-reeks en biografieën van voetballers wel leuk. Ik verzamel ook Panini-stickers, samen met mijn papa. Ik houd van TikTok, Netflix en YouTube, en vooral van voetbal. Ik ben centrale verdediger bij FC Ganshoren.

“Ik vind nog altijd dat het onderwijs niet veel nut heeft. Dan vraag ik inderdaad aan mijn mama waar school nu precies voor dient. Ik volg de richting Latijn, en dat snap ik niet goed. Waarom zou je een dode taal leren? Wat is het nut daarvan? Waarom zou je een taal leren die niemand meer spreekt? Dan is wiskunde veel handiger hé. Je kan er prijzen mee berekenen, ingenieur of architect worden.

“Het is toepasbaar. En je kan er ook geld mee verdienen. Wat het nut is van voetbal? Euhm, daar kan je ook veel geld mee verdienen. (lacht) Maar ja, we zullen wel zien wat ik in de toekomst ga doen.”