Mads Pedersen speelt leidersrol door naar Jasper Stuyven in klassiek voorjaar

Denemarken ligt aan zijn voeten. Mads Pedersen (spreek uit: Mes Pedersen) schopte het zowel tot wielrenner als tot sportfiguur van 2019. “Een hele eer”, zegt hij, “omdat de tegenstand niet min was. Fuglsang, Morkov, Hansen en Dideriksen-Leth, de Europese kampioenen ploegkoers bij de mannen en vrouwen. Voor de algemene sporttrofee waren er vijftien genomineerden, onder wie zeilster Anne-Marie Rindom, en het nationale handbalteam dat wereldkampioen werd.”

Pedersen werd het in Yorkshire in heroïsche omstandigheden. Of we hem voortaan een slechtweercoureur mogen noemen? Hij knikt: "Ik presteer effectief beter in hondenweer dan in extreme hitte. Niet dat ik standaard een gat in de lucht spring als het regent. De nattigheid van zondag, in de finale van de Schwalbe Classic, was best wel a pain in the ass. Maar in zulke omstandigheden kan ik tientallen keren door een muur beuken."

De wereldtitel heeft zijn leven niet spectaculair veranderd, zegt de renner. “Zeker niet in mijn thuishaven Holbaek. Ik doe mijn inkopen gewoon in de supermarkt, koop brood bij de bakker en tank benzine aan de pomp. De mensen zijn er zich van bewust dat ik een zo normaal mogelijk leven wil leiden. Wielrennen is bij ons ook niet zo big als bij jullie. Bovendien zijn Denen van nature iets verlegener en gereserveerder.”

Met zijn 23 was Pedersen nog een jaar jonger dan Tom Boonen in Madrid 2005. Toch is Boonen geen voorbeeld voor hem. “Idolen zijn me vreemd. Ik was niet het kereltje dat wielerwedstrijden verslond op tv. Hooguit keek ik eens naar de finale van een Tour-etappe, maar nooit langer dan een halfuur. Liever ravotte ik met mijn vriendjes in de tuin. Eigenlijk kende ik weinig of niks van koers. Pas toen ik er zelf aan begon, groeide de ambitie. Door mijn kloeke lichaamsbouw kwam ik automatisch uit bij de kasseiklassiekers. Ik won als junior Parijs-Roubaix en als belofte Gent-Wevelgem. Zo werd ik meer en meer verliefd”

De Deen begon te koersen omdat hij een hele slechte verliezer was. “Ik voetbalde als jonge snaak”, vertelt hij. “Maar ik was totaal geen teamspeler. Ik haatte het wanneer we een match verloren en gaf mijn ploegmaats daar steevast de schuld voor. Mijn coach vond het verstandiger om te stoppen met voetballen en voor een meer individuele sport te kiezen. Aan fietsen beleefde ik het meeste plezier.” Intussen heeft hij met nederlagen leren omgaan, zegt Pedersen. “De leeftijd, zeker? Al kan ik soms nog pissed reageren als we tweede worden in een koers die we hadden kunnen winnen.”

Meer regelmaat

Het gaat hard voor Pedersen, ook al was 2019 geen makkelijk jaar. “Ik beleefde een shit-lente waarin het niet liep zoals ik het wilde. Dan heb ik het niet alleen over de naakte resultaten, maar over mijn hele ontwikkelingsproces. Het voelde alsof ik ter plaatse trappelde. Niet onlogisch misschien, na die snelle ontbolstering. Pas in de laatste week van het seizoen (Pedersen won ook de GP Isbergues, JDK) heb ik weer stappen gezet.”

Komt hij, na het vertrek van John Degenkolb naar Lotto-Soudal, straks als kopman van Trek-Segafredo aan de start van de Vlaamse klassiekers? Pedersen: "Het is niet omdat ik twee jaar geleden na Terpstra tweede werd in de Ronde en nu de regenboogtrui draag dat mijn status binnen het team verandert. Tuurlijk wil ik ooit Vlaanderens Mooiste en Parijs-Roubaix winnen. Maar ik moet nu eerst en vooral meer regelmaat hebben in mijn favoriete koersen, zoals Jasper Stuyven. Tot nader order blijft hij onze grote troefkaart. Stuyven verdient die status, gezien zijn ervaring. Hij mist enkel nog die grote uitschieter. Samen maken we daar werk van."

Pedersen trekt na de Tour Down Under en de Cadel Evans Great Ocean Road Race op stage naar Mallorca. Daar bereidt hij het Vlaamse openingsweekend (Omloop en Kuurne-Brussel-Kuurne) voor. Na Parijs-Nice rijdt hij alles van de Men Classic Brugge-De Panne tot en met Parijs-Roubaix.