Liesa Naert: "Als mens ben ik niet die opgewekte madam van op je scherm"

Het lijkt ons daar een gezellig boeltje op de set van Eigen Kweek. Is dat ook zo?
"Zeker weten! Iedereen spreekt de hele tijd dialect, ook als er niet gedraaid wordt, en dat geeft ons een kampgevoel. Het gebeurt echt niet vaak dat alle acteurs zo'n goede kliek vormen voor en achter de schermen. Ons West-Vlaams brengt ons precies dichter bij elkaar."

Vind je West-Vlaams zelf een mooi dialect? Ben je er trots op?
"Mooi is het verkeerde woord, vrees ik. Oostends en de dialecten van 't zeetje hebben zeker iets charmants, maar de Kortrijkse 'sku' is voor mij te veel van het goede. Dan kan ik enkel denken: 'Man, wat zijn wij toch boeren!'" (lacht)

Hoe was het om op te groeien in openluchtmuseum Brugge? Ons lijkt het stiekem wat saai ...
"Geloof mij, ik heb er vreselijk veel goede herinneringen aan. Brugge heeft inderdaad een oubollig en saai imago, maar ik heb er mij geweldig geamuseerd. Mijn vrienden en ik hingen vaak rond in café Cactus of jeugdhuis Den Dwarskop. En na de examens zakten we massaal af naar de Eiermarkt. Doorgaans vonden we de cafés daar een tikkeltje marginaal, maar je kon er wel eens zalig alle remmen losgooien."

Ben je eigenlijk een serieus feestbeest? Mogen we van jou Belgica-taferelen verwachten?
"Belgica, zalig! Ik heb de film nog niet gezien, toch denk ik bij elk fragment: 'Dju, ik wil daarbij zijn!' Pas op, drugs zeggen me niets, maar ik ben wel een, euhm, stevige drinker. Wees gerust, de achterstand die ik in Brugge opliep heb ik later serieus ingehaald in Gent. Ik weet niet wat het is met mij, maar als ik ga stappen, ga ik er ook echt volledig voor. Alle remmen los! Met de meest vreselijke katers tot gevolg."

Moederkloek

Vijf jaar geleden werd je voor het eerst mama. Hing je jouw innerlijke feestbeest toen aan de haak?
"Hoewel de goesting daarna snel terugkeerde, had ik toen ineens geen behoefte meer aan uitgaan. Mijn biologische klok en ik snakten samen naar één ding: een kindje. Op dat moment was ik er trouwens nog van overtuigd dat ik een soort van geboren moederkloek was, dat idee heb ik na de geboorte van mijn dochtertje snel laten varen. (lacht) Ik vind het niet per se moeilijk om mama te zijn, ik voel me vrij comfortabel in die rol, maar het is toch een grotere aanpassing dan ik dacht."

Je bent nu opnieuw zwanger. Proficiat! Geniet je van die bolle buik?
"Veel mama's doen daar nogal wollig en rozig over, terwijl ik zelf eigenlijk niet zo graag zwanger ben. Die eerste maanden zijn altijd een ware hel. Ik ben negen kilo afgevallen en heb zelfs een tijdje met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis gelegen. Nu gaat het gelukkig beter, maar het blijft toch een hele opdracht. Ik hou er niet van hoe die zwangerschap mij verandert: ik ben niet alleen dodelijk vermoeid, ik reageer ook softer en voorzichtiger dan anders. Mijn kokette vrouwelijkheid heb ik ingeruild voor een of ander dierlijk oergevoel waarbij het lijkt alsof ik helemaal in functie van de natuur sta. Al kan ik natuurlijk niet ontkennen dat het zalig is om mijn kindje te voelen bewegen in mijn buik. Ik ben nooit meer alleen en dat is erg gezellig."

We zien je nu vooral in komische rollen. Zou je 't graag eens over een andere boeg gooien?
"Hoewel ik in het theater ook zware stukken speel, zie je mij op tv inderdaad altijd in lichtvoetige rolletjes. Ik kijk er stiekem wel naar uit om die andere, meer serieuze kant van mezelf te tonen. Want als mens ben ik eigenlijk totaal niet die opgewekte, vrolijke madam van op je scherm. Mijn karakter is eerder zwaarmoedig en pessimistisch van aard. Niet dat ik depressief ben of zo, maar ik heb toch een melancholisch kantje. Daarom spreken die grote, dramatische gevoelens mij geweldig aan: ik kan daar heel wat in kwijt. Natuurlijk is humor ook de max, maar uit drama haal je een andere soort voldoening omdat je er wat meer moeite voor moet doen."

Komedie lijkt ons nochtans ook een uitdaging ...
"Je kunt als acteur niet leren om grappig te zijn: humor is iets wat je hebt of niet. Oké, mijn gevoel voor timing zit goed, maar ik ben niet in alle omstandigheden grappig. Als mezelf in een televisiepanel zitten vind ik bijvoorbeeld vreselijk stresserend. Iedereen verwacht dan dat ik grappig uit de hoek kom en vergeet dat ik geen stand-upcomedian ben die grapjes afvuurt op commando. Ik heb daar ook niet altijd goesting in of nood aan."

Netflixen

Bij De Ideale Wereld en Neveneffecten vertoef je tussen de mannen. Ligt je dat?
"Vergis je niet, stiekem zijn dat halve wijven, hoor! (lacht) Hoewel ik er niet bewust bij stilsta, voel ik me goed tussen die mannen. Vooral omdat ik me perfect kan vinden in hun vorm van humor. Hoe vettig de moppen ook zijn, ze schofferen me zelden. Zelfs op café zal ik sneller aan de mannen- dan aan de vrouwentafel belanden. Mijn vriendinnen zijn de max, maar als ik mag kiezen ga ik toch liever met de venten op weekend. Mannen kunnen meer pret maken op een minder gecompliceerde manier."

Is je mensbeeld veranderd door de straatreportages die je samen met Luc Haekens draait voor De Ideale Wereld?
"Vooral tijdens de opnames van het filmpje over seksisme schrok ik ervan hoe lauw de omstaanders reageerden op de kleinerende en beledigende praat van Luc. De meesten vonden hem gewoon grappig, sommigen deden er nog een schepje bovenop. Tja, als je met zoveel onwetendheid en naïviteit wordt geconfronteerd, kun je toch moeilijk positief blijven?"

Wat is voor jou dan de ultieme ontspanning na zo'n draaidag?
"Ik geniet enorm van slapen, eten, shoppen, een goede massage of een avondje schaamteloos Netflixen. En zodra de zon schijnt moet ik naar buiten. In de zomer staat de deur naar onze tuin wagenwijd open, loop ik op blote voeten rond en wil ik álles buiten doen. Vandaag, op de eerste zonnige dag van het jaar, voel ik dat mijn lijf dit heerlijke weer nodig heeft. Hier snak ik zó hard naar."