Lichamelijke problemen? Stap in Istanbul in een taxi en de chauffeur zegt hoe je snel weer gezond kunt worden

Metropolen bieden een groeiend deel van de wereldbevolking onderdak. Hoe houden de mensen het daar leefbaar? Correspondenten doen wekelijks verslag vanuit hun eigen megastad. Deze week: Ingrid Woudwijk in het Turkse Istanbul.

Twee weken geleden kneusde ik mijn enkel, maar ik was vastberaden me daar niet door te laten belemmeren. In Istanbul kun je alles laten bezorgen, dus binnen dertig minuten stond er al iemand met een paar krukken voor mijn deur. Maar de steile heuvels, vele trappen en ongelijke straten in mijn wijk maakten van elke kleine wandeling een serieuze uitdaging.

Voor alles op meer dan tien minuten krukafstand moest ik dus toch maar een taxi nemen. Met tegenzin, want het liefst blijf ik zo ver mogelijk bij taxichauffeurs vandaan. Omwegen nemen, de meter niet aanzetten, je op de totaal verkeerde plek afzetten; op alle mogelijke manieren hebben ze me al proberen af te zetten.

Waarschijnlijk trokken mijn krukken goedgezinde chauffeurs aan, want uit het niets stopten allerlei gele taxi’s zonder dat ik ze hoefde te smeken mij mee te nemen – ook een unicum. Stuk voor stuk vroegen ze wat er met mijn voet was gebeurd. Ik vertelde dat tijdens het voetballen mijn enkel dubbel was geklapt, wat de meesten vervolgens aangrepen om met hun ­eigen diagnose en adviezen te ­komen.

Het begon met de chauffeur die mij vanaf het voetbalveld naar de dokter bracht. Omdat ik het elke vijf minuten even uitschreeuwde van de pijn, vroeg de chauffeur wat er was gebeurd. “Ja, dat is sowieso gebroken”, was zijn oordeel, zonder ook maar een blik op mijn enkel te hebben geworpen. Ik bedankte hem vriendelijk voor zijn ongevraagde advies terwijl ik hem maande me zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te rijden. Op de röntgenfoto was geen breuk te zien.

“Voetbal is veel te gevaarlijk, moet je niet doen”, was de conclusie van een andere chauffeur. Hij had ook nog een ander advies: kelle paça eten, dan zou het zo weer beter gaan. Dat is een soep gemaakt van een schapenkop, met hersenen en al, die wordt gekookt in water tot het vlees van de schedel valt. Met wat smaakmakers erbij is het een traditionele delicatesse. In Turkije is men ervan overtuigd dat het brouwsel alle kwalen doet verdwijnen. Voor een kater zou het wonderen doen en in het begin van de pandemie werd wel gezegd dat kelle paça-soep het beste middel tegen corona zou zijn.

Het enige probleem met deze suggestie: ik ben vegetariër en voelde niet de behoefte om voor een schapenkop een uitzondering te maken. Gelukkig had een derde taxichauffeur daar een oplossing voor. Ik moest naar de slager gaan, vragen om overgebleven botten en daar bouillon van trekken. Hoefde ik ook geen vlees te eten!

Misschien was het mijn weinig enthousiaste reactie, want hij had ook nog een ander idee. Uien snijden, samen met fijngestampte olijven eventjes bakken met wat olie, en dat vervolgens in een doek om mijn enkel wikkelen. Geleerd van zijn grootouders en daarmee een wondermiddel.

Ik werd inmiddels gek van het lopen op krukken, en overwoog even om een en ander uit te proberen. Maar het idee een hap te moeten nemen van het schapenhersenenbrouwsel, of de gedachte aan de rotzooi die het zou geven als ik gebakken ui en olijven om mijn enkel moest wikkelen, deed me uiteindelijk toch maar gewoon een fysiotherapeut bellen.