Lezersbrieven

Het ontslag van Johnny Thijs

Er gaat geen dag voorbij of het loon van de gewone man wordt in vraag gesteld in het kader van besparingen en competitiviteit, maar o wee als er aan de verloning wordt geraakt van een CEO, nota bene van een overheidsbedrijf. The captains of industry staan als één man achter Thijs, die verontwaardigd ontslag nam na zijn loonsverlaging.

Het is blijkbaar godgeklaagd dat Johnny nu slechts één luxevilla mag verdienen per jaar in plaats van twee of drie. Ondertussen wordt de man geprezen voor de omvorming van een log staatsvehikel tot een performant beursgenoteerd bedrijf.

Nochtans herinner ik mij de ergernis van vele mensen toen postkantoren massaal gesloten werden en vervangen door postpunten, half bemand door mensen die niet zo goed wisten wat ze aanmoesten met een pakketje. En dan was er de postbode, die op menswaardige manier de post kwam brengen, die plaats moest maken voor opgejaagde, als kerstman verklede postbedelers die in Amazon-stijl binnen veel te krappe tijden hun ronde moeten afwerken.

Waarom moest dit zonodig? Zelfs in de VS, het epicentrum van het kapitalisme, is de post een ouderwets staatsbedrijf dat gewoon aan maatschappelijke dienstverlening doet.

De heer Thijs heeft er voor gezorgd dat duizenden mensen hun job zijn kwijtgeraakt en dat de jobs die er nu zijn een flink stuk minder zekerheid en verloning bieden dan vroeger. En dit gaat over gewone werknemers die letterlijk honderden keren minder verdienen dan hij. Niks mis mee, zegt de neoliberale logica. Zolang de winst maar stijgt en de aandeelhouders gelukkig zijn.

Bravo, meneer Thijs. Uw verontwaardiging en die van uw elitaire vrienden is een belediging en vernedering voor de helft van de Belgische bevolking, die moet rondkomen met een aalmoes.

Francis Wildemeersch, Gent

Het ontslag van Johnny Thijs (2)

CEO's zijn niet te spreken over het lot dat hun collega, Johnny Thijs, is toebedeeld. Verontwaardiging siert een mens. Ze is als emotie nauw verbonden met onze overtuigingen, met wat we al of niet waardevol vinden in het leven. Verontwaardiging is ons moreel kompas, een interne gids. De meeste mensen zijn verontwaardigd bij het zien van verkleumde daklozen of bij oorlogstaferelen, beelden die zich op ons netvlies branden.

Uit de manier waarop CEO's reageren, blijkt wat de belangrijke doelen en projecten zijn in hun leven. Blijkbaar hakt het beeld van een noodlijdende Johnny Thijs zodanig in de ziel van een aantal CEO's, dat ze hun woede om zoveel onrecht van de daken schreeuwen.

Wat verwachten jullie van ons met deze noodkreet? Moeten we met zijn allen compassie voelen? Basis voor enig gevoel van compassie lijkt me dat het én een ernstig lijden en onrecht betreft én een besef dat het ons allen kan overkomen. Ik vermoed niet dat het veel lezers van De Morgen te beurt zal vallen hun loon beperkt te zien tot 650.000 euro ... En kan je zulk een afroming van je loon een ernstig lijden en onrecht noemen ?

Verontwaardiging en de daaraan gekoppelde compassie reserveer ik liever voor wat echt raakt aan iemands menselijkheid, niet voor wat je hoogstens enig ongemak bezorgt en als een luxeprobleem kan bestempeld worden.

Wat ik ervaar bij jullie oproep is een plaatsvervangende schaamte. Zoals jullie daar staan te klagen en zagen over het lot dat jullie betreurde collega te beurt valt ... Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Psychologen zullen het afdoen als pathologisch narcisme, sociologen als de houding van een elite die reageert vanuit een gevoel van omnipotentie. Wel, bij mij klinkt het als gezeur van verwende kinderen die hun zin niet krijgen.

Denken jullie echt dat jullie de farao's zijn van deze tijd ? Ramses II, de grootste farao aller tijden, werd elke ochtend voor zonsopgang gewekt door zijn priesters om 'de zon te laten opgaan'. Wel ik geloof dat mijn postbode er zonder Johnny Thijs in zal slagen mijn krant voor dag en dauw aan huis te bezorgen ... en dat voor een habbekrats.

Herman Vereycken, Kampenhout

Het ontslag van Johnny Thijs (3)

Iedereen is vol lof over de hervormingen (kennelijk vooral de 'winst') van het 'herboren' postbedrijf. Bravo Johnny!

Ik woon aan de rand van Lier en vandaag moet ik voor het meest nabije postkantoor meer dan vier kilometer ver. Voor de vier dorpen die de gemeente Ranst vormen blijft nog één kantoor over ... 6,5 kilometer hiervandaan. Dat is slechts 36 uur per week open en nooit op uren dat werkende mensen er normaal heen kunnen gaan. Het ooit in mijn supermarkt opgerichte postpunt is inmiddels ook al opgedoekt. Omdat de ene na de andere brievenbus in mijn buurt werd gesloopt moet ik nu met mijn brieven bijna drie kilometer ver lopen. Maar gelukkig krijg ik elke dag nog trouw mijn post. Die komt evenwel nog zelden voor 14u00. Ik troost mij dan maar met de gedachte dat ik geniet van de vroege postronde van morgen.

En zij die, zoals ook Yves Desmet, vragen naar volledige privatisering van de postdiensten kan ik aanraden niet te diep in het groen te gaan wonen. Heel binnenkort zullen uw brieven "voor u beschikbaar gehouden worden" op een ver afgelegen en onderbemand postkantoortje. De leute ermee!

Oh ja. Heeft iemand ergens nog een glimlachende postbode gezien?

S. Reel, Emblem