Lezersbrieven

Jeugdwerkloosheid

We kiezen niet de juiste studierichting, hebben niet het juiste diploma, we zijn te oud óf te onervaren. We verwachten een onrealistisch hoog loon, zijn niet flexibel en te weinig bereid om te werken ver van huis. De hoge werkloosheid, een rechtstreeks gevolg van de aanhoudende crisis, moet blijkbaar verhaald worden op de burger. En op de overheid, die het onderwijs dan maar moet aanpassen aan de noden van de bedrijfswereld.

Het wordt zo stilaan een terugkerend recept. Denk maar aan de klimaatproblemen. Zelfs al is de industrie verantwoordelijk voor 90 procent van de vervuiling, toch is het vooral de burger die wordt aangemaand om de juiste keuzes te maken om zijn ecologische voetafdruk te verminderen.

Ondertussen houdt de bedrijfswereld zich vooral bezig met het uitkeren van dividenden aan aandeelhouders. Van de overheid moeten we ook al niet te veel meer verwachten inzake werkgelegenheid. In de toekomst zal die vooral moeten besparen, want ze heeft immers de banken gered met ons belastinggeld.

Francis Wildemeersch, Gent

Zomervakantie

Als directeur van een basisschool met 98 procent kinderen die aan een of meerdere SES (Sociaal Economische Status)-indicatoren voldoen, stel ik jaarlijks vast dat grote aantallen kinderen de laatste week (soms weken) voor de zomervakantie niet meer naar school komen. Goedkope vliegtickets naar het (thuis)land zijn de grootste reden. Elk jaar is het vechten tegen de bierkaai als we de ouders wijzen op de schoolplicht en het belang van schoollopen. Als men net voor deze doelgroep de zomervakantie wil verkorten, moet er zeker aan dit fenomeen iets veranderen.

Tamara Sinia, directeur Sint-Salvatorbasisschool, Gent

1712

"1712 blijkt in praktijk geen hulp te bieden", zegt Kristien Hemmerechts in Terzake (29 april, Canvas). Met haar kritiek op 1712, het laagdrempelig telefonisch onthaal voor iedereen met vragen over geweld en misbruik, gaat ze voorbij aan de onderscheiden rollen van hulpverlening en justitie. Hulp bieden aan een slachtoffer vertaalt zij als "een dossier opmaken, het onderzoeken en laten vervolgen zodat de dader eindelijk geconfronteerd wordt". Dit is de kernopdracht van justitie en niet van de (eerstelijns)hulpverlening.

Wanneer je als persoon contact opneemt met 1712, krijg je een professionele hulpverlener aan de lijn van een Centrum Algemeen Welzijnswerk (CAW) of een vertrouwenscentrum kindermishandeling (VK). Onze hulpverleners beluisteren het verhaal en spelen in op wat de beller aangeeft nodig te hebben: een verhaal kunnen delen, zonder dat er verdere stappen gezet moeten worden; informatie krijgen op concrete vragen, advies krijgen om met de situatie om te gaan of geholpen worden in verdere stap naar begeleiding. In deze gesprekken wordt de inhoud en het verloop dan ook steeds afgestemd op de noden en verwachtingen van de beller.

Het is juist deze veilige context, waar mensen anoniem hun verhaal kunnen delen zonder de vrees voor verdere gevolgen, die essentieel is voor vele slachtoffers om die eerste stap te zetten naar hulp. Wil een slachtoffer dat de situatie onderzocht en vervolgd wordt, dan is dat de taak van justitie. Deze onderscheiden rollen van hulpverlening en justitie mogen niet verward worden, omdat je dan juist de vertrouwensrelatie tussen hulpverlener en slachtoffer op de helling zet.

We vragen dat dringend gestopt wordt met het in stand houden van deze verwarring.

Anita Cautaers, directeur federatie sociale ondernemingen, sector CAW