Kussen blijft plezanter dan doodgaan
Een laatste groet
Canvas, maandag, 20u40
a twee 'begrafenissen' zijn we er niet uit of we deze comedyshow voor de meerwaardezoeker bij de aanwinsten dan wel bij de verdienstelijke pogingen moeten rangschikken. Te wisselvallig nog voor een eervolle vermelding, maar amusant genoeg om, eens op kruissnelheid, tot een vaste waarde door te groeien. Wat niet is kan misschien nog komen. Toch bleven we een beetje op onze honger zitten. Het idee om een televisionele uitvaart te organiseren mag dan origineel lijken, het programma zelf is dat niet. Behalve een decor dat naar gene zijde refereert en een prominent opgestelde doodskist lijkt deze teraardebestelling vooral op een (te) snel in elkaar geflanst doorslagje van Mag ik u kussen?.
Verleidingspogingen en zoenen werden vervangen door rouwbeklag en een spitant slotwoord, maar presentator en dienstdoende grapjassen bleven op post. Never change a winning format als het ware. Daar is op zich niets mis mee, ware het niet dat Een laatste groet nooit het niveau haalt van zijn succesvolle en vaak dolkomische voorganger. Kussen zal nu eenmaal altijd plezanter blijven dan doodgaan en past bij elk heengaan niet enige clementie en ingetogenheid? Van de doden niets dan goeds. De bekende maar immer als sympathiek omschreven aflijvige bevindt zich 'uitgelicht' tussen het publiek en heeft als voornaamste opdracht te zwijgen en besmuikt te lachen om de afscheidswoorden van zijn 'beste vrienden'. Tussen de bedrijven door mag hij middels een videotestament de eigen uitvaart regisseren.
Walter Grootaers kreeg de eer als eerste levend lijk op te draven. Een dankbare binnenkomer, aangezien de opperkreuner ook bij leven al hartelijk werd uitgelachen. Na een bevreemdende want beangstigend realistische intro van nieuwslezeres Els Aeyels volgde een salvo redelijk voorspelbare witzen over uiterlijk, familienaam, songteksten en stemkwaliteiten. 'Neveneffect' Jelle De Beule en Studio Brussel-stem Linde Merckpoel deden net iets te opvallend hun best om leuk uit de hoek te komen en gingen met hun ingestudeerde moppen regelmatig de mist in. Stand-upper Bart Cannaerts gaf gelukkig wel thuis en wist met enkele rake plaagstoten meermaals voor de broodnodige lach te zorgen. Ook humor is een vak. Als logische 'winnaar' mocht hij de inmiddels gekiste overledene de ultieme eer bewijzen. En dat deed hij prima met een eigenzinnige en hilarische bewerking van het Kinks-nummer 'Lola'. Het doel was bereikt. Walter - 'bacardi cooooola' - Grootaers ging lachend heen in vrede.
De zwaargebrilde Limburgse filosoof, bard en sterrenkundige Stijn Meuris was de volgende die onder begeleiding mocht gaan hemelen. Ook dit keer zwalpte het programma tussen voorspelbaarheid (van de voorruit van de ouderlijke Peugeot hebben ze zijn eerste bril gemaakt), flauwe rijmelarij ("De Stijn moest ne keer kakken, maar had zijn broek niet laten zakken") en de zeldzame geslaagde grap. Opnieuw was Jelle De Beule, nu naast Tine Embrechts en Adriaan Van den Hoof, de zwakste schakel. Maar de lijkrede waarmee Jaak, een geboren droogkomiek, en Mia Meuris hun overleden zoon gedachten was dan weer hilarisch. 'Onze pa en ons ma'- "Toen we voor het eerst het woord 'nerd' hoorden werd ons ineens veel duidelijk" - kroonden zich moeiteloos tot de revelaties van de avond. De afscheidsceremonie vloog voorbij als een vederlicht tussendoortje. Het hoeft tenslotte, zelfs op Canvas, niet allemaal grote kunst te zijn.
Een laatste groet was een aangenaam en bij momenten onderhoudend afscheidsfeestje dat volledig afhankelijk was van de kwaliteit van de ingehuurde grapjurken. En die is voorlopig net niet hoog genoeg om er elke week ons beste pak voor aan te trekken.
