Kroongetuige heeft nog nooit van Parweiz gehoord
Parweiz Sangari heeft de Belgische overheid in elk geval gedeeltelijk bedonderd. Bij zijn tweede asielaanvraag overhan-digde de Afghaanse jongen via zijn advocaat een brief van een Afghaanse parlementariër die Parweiz' ontberingen en vluchtverhaal bevestigde. Deze parlementariër zegt deze brief nooit te hebben geschreven.
"Ik heb medewerkers laten zoeken in het archief of ik ooit een brief heb geschreven voor Parweiz, maar dat is niet het geval. De brief is niet opgesteld door mij of mijn kantoor", zegt parlementariër Zahir Sadaat telefonisch vanuit de Afghaanse streek Panjshir, waar hij werkt. Sadaat zegt Parweiz zelfs niet te kennen. "Ik weet niet wie Parweiz is. Ik weet niets van zijn zaak."
Parweiz geeft in een telefoongesprek met de Afghanistan-correspondent van De Morgen toe dat zijn oom de brief heeft opgesteld en deze vervolgens heeft laten ondertekenen door de parlementariër. "Sadaat is bevriend met mijn oom en vader, dus hij heeft ons geholpen." Maar Sadaat bestrijdt dit bij hoog en laag, ook nadat de correspondent de namen noemt van Parweiz' vader en oom. "Ik ken ze niet", reageert hij.
Toch blijft ook de advocate van Parweiz erbij dat Zahir Sadaat een parlementariër is die bevriend is met de familie. In zijn brief bevestigt de man volgens haar dat Parweiz' vader is vermoord, zijn huis is afgebrand en dat er gepoogd is om Parweiz te ontvoeren. De advocate uitte eind vorige week haar verontwaardiging dat de brief niet door de Belgische autoriteiten werd geaccepteerd als nieuwe grond om de asielaanvraag te herzien. Het verzoek van De Morgen om de brief in te zien zodat de handtekening door Sadaat zelf in Afghanistan kan worden gecontroleerd, wordt geweigerd door de advocate. Op de Facebookpagina People4Parwais wordt de brief nog steeds aangehaald als hét bewijs voor het vluchtverhaal van Parweiz.
Volgens de parlementariër Sadaat komen er wel vaker mensen naar zijn kantoor om een gunst vragen. Is het mogelijk dat iemand de brief onder zijn neus heeft geduwd en dat hij heeft getekend zonder de brief te lezen? "Dat kan. Maar ik denk het niet. Ik kan mij echt niets herinneren."
De uitzetting van Parweiz, afgelopen maandag, zorgde voor grote commotie. Hij woonde al vier jaar in België, leerde vloeiend Nederlands spreken en haalde een diploma lassen. Tientallen mensen demonstreerden tegen zijn uitzetting, de Facebookpagina verzamelde ruim 9.000 sympathisanten. Vooral staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Maggie de Block (Open Vld), kreeg veel kritiek omdat ze de jongen niet persoonlijk regulariseerde. Dat deed ze eerder wel bij de al uitgewezen Scott Manyo uit Kameroen.
Ongeloofwaardig
Er zijn inmiddels meer verklaringen van Parweiz die twijfels oproepen in Kaboel, de stad waar hij sinds dinsdag weer woont. Zo zegt hij behalve zijn oom en tante geen enkele familie te hebben in de Afghaanse hoofdstad. Er zijn in Kaboel weinig mensen die dat geloven. Afghaanse families zijn zeer uitgebreid en gastvrij. Zelfs verre neven worden beschouwd als broers. Ook het verhaal dat hij geen hotel zou kunnen vinden omdat hij geen paspoort heeft, klinkt ongeloofwaardig voor veel Afghanen die hier wonen.
Parweiz wil graag terug naar België, vertelt hij per telefoon in Kaboel. Hij ging woensdag langs bij de Belgische ambassade waar hij deze wens ook uitte. De ambassade zegt niets meer voor hem te kunnen doen, behalve hulp bieden bij het regelen van identiteitspapieren.
De Afghaanse jongen mist zijn leven in Europa, vertelt hij na het teleurstellende bezoek. "Ik kon er uitgaan. Op school ontmoette je meisjes. Er was van alles mogelijk. In Afghanistan is alles anders." Parweiz klinkt depressief in zijn nieuwe woonplaats. Soms zucht hij diep. Zijn Belgische advocate zegt dat Parweiz van plan is om aan te kloppen bij het UNHCR, het internationale vluchtelingencommissariaat van de Verenigde Naties. Hij hoopt via die weg alsnog asiel te bekomen.
Parweiz doet er veel aan om aan journalisten en Belgen 'thuis' duidelijk te maken dat zijn leven in Kaboel ellendig is. Deels is dat niet gelogen. Vergeleken bij België is Afghanistan een vreselijk arm en gevaarlijk land om te wonen. Er vinden regelmatig terreuraanslagen plaats. Maar voor een doorsnee jongen is Kaboel niet heel gevaarlijk. Afghanen lopen gewoon rond en leven hun leven.
Voorlopig logeert Parweiz bij zijn tante thuis. Daar mag hij blijven tot zijn oom begin volgende week thuiskomt van een reis in de provincie. Volgens Parweiz is zijn verblijfplaats daarna onzeker, omdat zijn tante en oom bang zouden zijn dat hij gevaar aantrekt. De Afghaanse jongen heeft altijd beweerd dat de moordenaars van zijn vader ook achter hem aan zitten. Hij zou een doelwit zijn.
Die angst zorgt er volgens Parweiz voor dat hij al drie dagen bijna alleen maar binnen zit. "Natuurlijk ben ik bang om in Kaboel te zijn." Doodsbedreigingen kreeg hij nog niet. "Wie weet wanneer dat gaat gebeuren. Het kan morgen zijn, maar ook volgend jaar."
Het Belgisch Commisariaat-Generaal voor de vluchtelingen en de staatlozen had in 2008 al ernstige twijfels bij het vluchtverhaal en het levensgevaar van Parweiz. Zijn asielaanvraag werd toen geweigerd. In die afwijzingsbrief zou uitgebreid staan waarom Parweiz niet wordt geloofd. De brief is niet openbaar. Zowel de Belgische autoriteiten als Parweiz' advocate willen hem niet overhandigen.
Parweiz reageert zelf niet op vragen over het exacte adres van zijn ouderlijk huis, dat afgebrand zou zijn. Volgens de jongen heeft hij geen contact meer met vrienden in Kaboel, die bijvoorbeeld zijn ontvoeringsverhaal zouden kunnen bevestigen. "Met een paar vrienden had ik nog contact via Facebook. Maar ik ben mijn paswoord vergeten, dus ik kan geen contact meer met ze maken. Telefoonnummers heb ik niet."
Van de directe familie van Parweiz ontbreekt vooralsnog elk spoor. Hij heeft nog een moeder en een jongere broer en twee jongere zusjes. Hij zegt al vier jaar geen contact met ze te hebben en niet te weten of ze nog in Afghanistan zijn. Zijn broers en zussen zouden geen email-adressen of Facebookpagina's hebben waarop hij ze kan bereiken.
