Kristoff vloert favorieten
Alexander Kristoff, een 26-jarige Noor uit Stavanger, heeft Milaan-Sanremo gewonnen. Op de rand van de onderkoeling sprintte hij sneller dan de favorieten. De Belgen speelden een bijrol.
Matthew Goss (2011), Simon Gerrans (2012), Gerald Ciolek (2013) en nu Alexander Kristoff. Het is een merkwaardig rijtje namen dat de recente erelijst van Milaan-Sanremo stoffeert. Jaar na jaar heet het dat de Primavera een 'verrassende winnaar' heeft gekregen. En zo is het dit jaar weer.
Een kenner zal erop wijzen dat Kristoff niet met de regen uit de lucht kwam gevallen in deze 105de Milaan-Sanremo. Vorig jaar was hij al achtste. Bovendien eindigde hij vierde in de Ronde van Vlaanderen en werd hij negende in Parijs-Roubaix. Alexander Kristoff is geen renner die de overwinning heeft gestolen. Een sprinter van het bonkige soort, die in de meest barre omstandigheden sneller rijdt dan Mark Cavendish of André Greipel, kan je moeilijk diefstal verwijten.
Maar stilaan is het welletjes geweest. Organisator RCS had het in de winter al begrepen. Werkelijk iedereen kan Milaan-Sanremo winnen. En wat ben je met namen als Goss, Gerrans, Ciolek of Kristoff op de erelijst wanneer absolute favorieten als Cancellara, Cavendish, Sagan of Gilbert in het verlies worden gereden? Als je renners als Contador of Froome aan de start kunt hebben? Niets dus.
Het wielrennen verandert, het parcours dus ook. Volgend jaar ligt de Pompeiana erin. Al moeten die van RCS zelf het asfalt komen gieten. Je kunt voor of tegen zijn. Maar dan is de speeltijd voorbij, dan zal het kaf van het koren worden gescheiden en zijn de grote jongens weer aan de beurt. Daar is Milaan-Sanremo tenslotte een klassieker voor.
Gisteren werd een tijdperk afgesloten. Alexander Kristoff greep een unieke kans om zijn naam te vereeuwigen. Hij deed het in een Primavera die ondanks alles de verwachtingen inloste. Na bijna 6,5 uur en 270 kilometer, keken de favorieten elkaar het wit uit de ogen. Het wachten was op de capi. Op de Cipressa en de Poggio. Daarna barstte de hel los. Zo gaat het altijd.
Op de Cipressa mat Girowinnaar Vincenzo Nibali zich een glansrol toe. Op de Poggio hapte iedereen naar adem. Zeven uur lang regende het op de magere rennerslijven. De koude drong tot in de botten door. En het werd een uitputtingsslag die, met uitzondering van Kristoff, alleen verliezers kende.
Voor de Belgen was er weer geen glansrol weggelegd. Nu al vijftien jaar niet. Of 33 jaar, voor wie het vertikt om Andrei Tchmil, winnaar in 1999, een Belg te noemen. In dat geval zal Fons De Wolf nog minstens een jaar de laatste Belgische Primavera-winnaar blijven.
Bekend verhaal
Elf Belgen stonden er aan de start. Twee of drie maakten een kans om te winnen. In dat rijtje stond de naam van Philippe Gilbert bovenaan. Gevolgd door Jurgen Roelandts en Greg Van Avermaet. In die volgorde reden ze ook over de streep. Gilbert werd dertiende, Roelandts twintigste, Van Avermaet vijfentwintigste.
Roelandts zou zijn eigen gang gaan, beloofde hij. Maar had alleen maar oog voor ploegmaat en sprinter André Greipel. Die maakte het niet af. Kopman of helper, voor Roelandts blijft het hinken op twee gedachten.
Hoe de afspraken bij de BMC-ploegmaats Gilbert en Van Avermaet waren, daar had iedereen het raden naar. Van Avermaet joeg het tempo de hoogte in tussen Cipressa en Poggio. Gilbert waagde op de Poggio een uitval die er geen was. Van Avermaet nam weer over op de top en in de afdaling van de Poggio.
Toen alles weer samen was, kwam Philippe Gilbert opnieuw naar voor. Niemand die er iets van begreep. Iets opleveren deed het ook niet. Beide renners schreven uiteindelijk een vervolg op een bekend verhaal. Van Avermaet kan het niet afmaken. En Gilbert blijft vruchteloos op zoek naar de vorm van de grote dagen.
