Koster

Standard of Genk in Europa? Van mij mag het Standard worden. Dat is beter voor de export, beter voor het internationale prestige, beter voor Vlaanderen Vakantieland. Racing Genk is een gesticht waar paranoïde querulanten de dienst uitmaken. Het hele seizoen was er ruzie in het kot. Achter elke boom een vijand. De kantinejuffrouw, de scheidsrechter, bal en paal, alles en iedereen was verdacht. De film One Flew over the Cuckoo's Nest had in Genk gedraaid kunnen worden. Met Jos Vaessen en René Vandereycken in de hoofdrol. Wie de zuster is? Bij Racing Genk doen ze niet aan verplegend personeel. Ze laten de ratten het werk doen.

De reusachtige preses Jos Vaessen manifesteerde zich in het laatste weekend van de nationale voetbalcompetitie andermaal als een uitvouwbare dorpsgek. Eerst droomde hij luidop van een aanmoedigingspremie voor het moegestreden Oostende. Dat mocht niet. Toen Racing Genk vervolgens in de laatste minuten verdacht vlot van Cercle Brugge won en alsnog een testwedstrijd afdwong, was het ook weer niet goed. De voorzitter had zijn spelers niet voor de overwinning zien gaan. Nee, dat deden ze niet. Waarom zouden ze? De spelers hebben al het hele seizoen met tegenzin in de wei gestaan. Spelvreugde, op zijn Ronaldinho's, zit niet meer in het pakket. Dat zag je ook aan de gezichten: Koen Daerden en Kevin Vandenbergh zouden, voor evenveel geld, liever afdalen in de mijn van Winterslag dan zich nog langer door het stalinistische folie van de trainer te laten inpakken. Ik kan me geen overwinning van Genk herinneren die verdiend was.

Vandereycken en Vaessen: Gaston en Leo waren spiritueler en toleranter in de theatrale controverse. De dorpsvete tussen de twee Limburgse ijzervreters werd met de week pathetischer. Bij René is amok genetisch en dus pardonnabel, bij Vaessen is dissidentie een soort lifestyle. Op zijn Limburgs dan: de demonstratieve macht van de koster.

In het maanlandschap Genk is weinig vreugde te beleven. Met de pizzeria's is niets mis en de epische strijd tussen de oude voetbalclubs Winterslag en Waterschei zorgde vele jaren voor een aangename opwinding. Nu is er alleen nog Ford en Racing Genk. Geen van beide is volksgebonden, alletwee lijden ze aan het parvenusyndroom. Staatjes in de staat. Die weelde kan Jos Vaessen niet dragen. Hij wil én prijsvechter én volkstribuun zijn. Het presidentiële type vooral, dat het, achterover leunend, graag over opgestroopte hemdsmouwen heeft.

Racing Genk doet me altijd denken aan het Vlaams Blok: verzuring, niets dan verzuring.

Hugo Camps