Kim Gevaert: "Ik hoef niet per se bekend te blijven"

Het gezin Mambo-Gevaert ruilde het drukkere Melsbroek vier jaar geleden in voor een van de rustigste uithoekjes van Sint-Genesius-Rode. Kim (37) en echtgenoot Djeke (39) lieten een moderne villa bouwen die uitkijkt op de glooiende Waalse velden. Knijp je je ogen even toe, dan knipoogt de Leeuw van Waterloo terug. Niet min als speelkameraadje voor Vince (6), Romeo (5) en Lili (3).

Wat sprak jullie hier nog aan, naast het mooie uitzicht?
Kim Gevaert: "Sint-Genesius-Rode is een faciliteitengemeente, waar de officiële instanties ook in het Frans mogen communiceren. Dat vonden we een pluspunt. Djeke is Franstalig en we voeden onze kinderen tweetalig op. In Rode hebben we een beetje van alles wat: onze kinderen gaan in het Nederlands naar school, ze zitten op een tweetalige voetbalclub en ze turnen en tennissen in het Frans. Het perfecte compromis. We zijn bewust gaan wonen op een plek waar je een mix van talen en culturen hebt."

Is het hier dan zo multicultureel?
"Je hebt toch veel nationaliteiten bij elkaar, door de nabijheid van Brussel en de vele expats. Kijk alleen al in onze buurt: onze overburen zijn ook tweetalig, hiernaast wonen een Engelsman en een Française, tegenover ons zit een Congolese familie, onze toekomstige buren zijn ook Afrikaans... Het is een mooie mix. Dat vond ik echt een must. Ik heb zelf ook een multicultureel gezin, en ik wil dat mijn kinderen gewend zijn aan verschillende culturen."

undefined

Drie of vier

Drie kinderen later, getrouwd én een huis gebouwd. Sinds je afscheid van de atletiek in 2008 heb je niet stilgezeten.
"Nee, en bij momenten is het best wel zwaar geweest. Toen Lili nog een baby was en er thuis twee hevige kleuters rondliepen, kwam alles tegelijk op me af. Elke dag had ik handen te kort, en Djeke had het druk met zijn bedrijfje als IT-consultant. Nu gaat het gelukkig al wat beter. Lili is pas 3 geworden en gaat nu ook naar school. Het moederschap is veel intensiever dan ik had verwacht. Mijn atletiekcarrière was ook intensief, maar op een andere manier. Toen kon ik nog af en toe tijd voor mezelf vrijmaken. Vandaag is dat wat moeilijker."

Je komt zelf ook uit een groot gezin.
"Wij waren met vier kinderen thuis, ik ben de tweede oudste. Ik heb het altijd super gevonden om met veel mensen rond de keukentafel te zitten. Ik kon me niet voorstellen dat ik later maar één kind zou hebben. Djeke en ik hebben altijd gezegd dat we vier kinderen wilden, al ben ik daar een beetje van teruggekomen. Zo'n groot gezin is mooi, maar ook vermoeiend. Al denk ik dat Djeke een vierde kind nog steeds ziet zitten. Als ik hem voorstel om ervoor te gaan, is hij meteen mee." (lacht)

Houdt Lili zich wat staande tussen haar oudere broers?
"O ja. Wij dachten eerst: 'Een dochtertje! Zo'n lief klein meisje dat puzzelend en kleurend haar dagen doorbrengt!' Nee dus. Lili houdt wel van meisjesdingen, maar ze laat zich absoluut niet doen door haar broers. Ze durft zeker eens terugmeppen, of gewoon zelf beginnen met slaan. (lacht) Het is wel leuk om na twee zonen ook een dochter te krijgen. Ik voel nu al dat ze verschillende interesses hebben."

Zijn Vince en Romeo al bezig met sport?
"Met sport wel, met atletiek nog niet. Die boot heb ik bewust een beetje afgehouden. Je kan al op de piste staan vanaf vijf jaar, maar dat vond ik zelf te vroeg. Ik wil ze eerst van verschillende dingen laten proeven: voetbal, basketbal, zwemmen, tennis. Laat ze later maar uit eigen beweging voor atletiek kiezen."

Tussen twee weeën

Terwijl veel moeders worstelen met de combinatie werk-gezin, heb jij je carrière al achter de rug.
"Ja, en dat geeft me gemoedsrust. Qua werk heb ik het de afgelopen jaren rustig aan kunnen doen, dat was een groot geluk. Hoe spelen voltijds werkende mama's met drie jonge kinderen het klaar? Dat is me een raadsel. Voor een vrouw gebeurt alles in de jaren dat ze dertig wordt. Ze wil veel bij haar kinderen zijn, maar tegelijk kriebelt het om die carrière waar te maken. Niet makkelijk. Tegelijk vind ik het dapper als vrouwen zeggen: 'Ik stop even met werken en richt me op mijn kinderen.'"

Krijg jij daar soms commentaar op?
"Dat niet echt. Maar mensen vragen me wel altijd: 'En, wat doe je nu?' Waarop ik denk: Ik doe zovéél. (glimlacht) Met drie kinderen is het al zo druk. Laatst sprak ik met een mama van vier, een intelligente vrouw die vroeger een hoge functie bekleedde in een bedrijf. Ze had bewust gekozen om meer met haar kinderen bezig te zijn, maar ze was geschrokken van de reacties. 'Mensen bekijken me nu anders', vertelde ze me."

Heb jij zelf nog professionele doelstellingen?
"Grote ambities heb ik in mijn sportcarrière kunnen steken, die heb ik niet meer. Mijn doel is vooral: zorgen dat de kinderen goed opgroeien. Tegelijk heb ik wel de behoefte om mij naast het moederschap nuttig te maken. Zo doe ik weer iets met mijn diploma logopedie. Nu werk ik elke dinsdag als logopediste in een lagere school in Laken. Een Nederlandstalige school, zonder Nederlandstalige kinderen. (lacht) Typisch Brussel, maar ik vind het geweldig."

Tijdens je atletiekcarrière was je de beste van het land en zelfs van Europa. Is het niet afkicken om daarna weer 'gewoontjes' te zijn?
"In het begin was dat zeker niet makkelijk. Je bent altijd gewend geweest om iets te kunnen wat de rest niet kan. En opeens ben je terug de mindere leerling van de klas: ik kan niet morgen de beste logopediste van België zijn. De eerste jaren moet je je moed bijeenrapen en met iets nieuws durven beginnen. Als je niet meteen een nieuw doel vindt, dan kan het moeilijk zijn."

"Komaan Elo!"

Hoe is die overgang bij jou verlopen?
"Uiteindelijk vrij vlot. Niet lang na mijn afscheid was ik in verwachting van Vince. Toevallig is hij geboren in dezelfde week als het WK atletiek - het eerste WK nadat ik gestopt was. Ik had dus precies dezelfde opbouw naar een groot evenement. (lacht) Ik herinner me nog dat ik in het ziekenhuis naar de wedstrijd van Elodie aan het kijken was. Tussen twee weeën door lag ik daar te supporteren: Komaan Elo!"

Tia Hellebaut, Kim Clijsters en Justine Henin hebben allemaal een comeback gemaakt. Maar over Kim Gevaert waren de analisten stellig: zij niet.
"Sportpsycholoog Jef Brouwers zei me destijds: 'Als jij ooit een comeback maakt, eet ik mijn schoen op.' (lacht) Ik was inderdaad vrij zeker van mijn beslissing. Mijn kinderwens speelde op, hé. Het enige moment waarop ik even twijfelde, was toen Tia in 2010 opnieuw begon met hoogspringen. Ze was twee maanden voor mij moeder geworden, en ik had haar comeback totaal niet zien aankomen. Toen kriebelde het wel even: 'Hoe zou het zijn als ik...?' Maar dat gevoel is snel weer weggegaan. Vince was niet de beste slaper en ik zag het niet goed zitten om te trainen met onderbroken nachten."

Je stond bekend als een snelle starter, en bleef ook altijd ijzig kalm net voor dat zenuwslopende startschot. Kan je die focus nu nog gebruiken in het dagelijkse leven?
"Veel te weinig! Nu kan ik soms gestrest zijn voor de meest onnozele dingen, en dan denk ik bij mezelf: 'Allez Kim, je lijkt wel nerveuzer dan op de finale van de Olympische Spelen.' (lacht) Ik weet wel hoe dat komt, hoor. Als sprintster hoefde ik me alleen maar met dat startschot bezig te houden - al de rest viel weg. Ik zat in een soort van tunnel, waar alleen die ene knal telde. In het dagelijkse leven heb ik honderd-en-één zaken aan mijn hoofd, waardoor ik het overzicht soms verlies."

Uit beeld

We zien je niet meer zo vaak opduiken in de media. Je hebt ook geen website of Twitter-­account. Ben je bewust een beetje uit beeld verdwenen?
"Die grote media-aandacht hoeft niet meer voor mij, nee. Ik hoef niet per se bekend te blijven. Niet dat ik me bewust in de luwte zet, maar ik zoek het ook niet op. Ik doe alleen nog waar ik zin in heb of wat me nuttig lijkt."

Ze moeten je ongetwijfeld al gevraagd hebben voor allerlei tv-programma's, zoals De Slimste Mens?
"Klopt, maar ik heb er niet zoveel behoefte aan om in een tv-quiz of panelshow te gaan zitten. Af en toe doe ik nog iets op tv, zeker als het over sport gaat, maar ik zeg niet meer op alles ja. Dat was in het begin van mijn carrière anders: toen durfde ik geen nee zeggen tegen de media. Het was altijd zoeken naar een moment om een interview ingepast te krijgen in mijn trainingsschema. Nadien heb ik eens een minder goed indoorseizoen gehad, en sindsdien ben ik veel kieskeuriger geworden."

Elodie Ouédraogo is wel volop aan haar mediacarrière aan het timmeren, onder meer met Achter de Rug op VIER. Jeukt het dan niet bij jou?
"Zo'n humoristisch programma is niets voor mij, dat past veel beter bij Elodie. Vorig jaar heb ik met Tia wel Mama Moves gemaakt op Libelle TV, waarbij we moeders tips gaven om opnieuw fit te geraken. Dat programma was op ons lijf geschreven. Ik presenteer heel graag als het dicht bij mij staat. Interviews doen voor Sporza op de Memorial Van Damme, gastvrouw zijn op het Gala van de Gouden Spike, een bedrijfspresentatie doen... dat vind ik erg leuk. Maar de pure showbizz is niet mijn ding. Toen ik gestopt was met atletiek, hebben ze me wel eens gevraagd of ik een programma wilde presenteren. Maar ik ben niet de spring-in-'t-veld of de grappige interviewer. Laat mij maar gewoon Kim zijn."