Kevin De Bruyne blinkt uit met goal en assist in bekerwedstrijd tegen Burnley

Er pronkte een sterretje achter zijn naam. Voor het eerst dit seizoen. Zes weken na zijn comeback neigde Kevin De Bruyne weer naar de oude. De taser van Manchester City. Zijn stroomstootwapen. Pep Guardiola vond hem goed, clever en agressief. Steven Defour gooide er een schepje bovenop. "Kevin goed?", lachte hij in de mixed zone van het Etihad-stadion. "Laten we dat een understatement noemen." Klasse erkent klasse.

Vijf kwartier mocht Defour, moedig dravend achter een ongrijpbare bal, de pijn die een genadeloze De Bruyne bij Burnley veroorzaakte aan den lijve ondervinden. 's Avonds gingen ze met gemeenschappelijke vrienden samen eten in Tast Cuina Catalana, restaurant van Guardiola in Manchester. Toasten op de gezondheid, op de verzuurde benen, op de vriendschap, op de eerste topprestatie van KDB. Na vijfenzeventig minuten stapte die met een goed gevoel van het veld. Geduld wordt stilaan beloond. "Ik begin me eindelijk een beetje beter te voelen", zei De Bruyne koeltjes.

De Bruyne heeft ze de voorbije weken ook zien passeren op zijn smartphone. De voorbarige conclusies die op het internet werden getrokken na elk doelpunt of elke assist. Die schreeuwerige titels dat hij De Bruyne eindelijk terug was. Hij wist wel beter. De context ontbrak immers. Guardiola liet De Bruyne, na vier maanden blessureleed, bewust warm draaien in de bekercompetities tegen ploegen uit lagere afdelingen of geroteerde Premier League-elftallen. De geleidelijke inbreng.

"Tien dagen geleden speelde ik tegen Huddersfield negentig minuten", vertelt De Bruyne. "Dat was al zes maanden geleden, van Engeland op het WK. Dat is lang, hoor. Echt lang. In de vorige matchen vond ik het nog gaan, maar nu had ik eindelijk het gevoel dat ik verder kon gaan. Niet zozeer de fysieke conditie, die is oké. Het draait eerder om de scherpte. Waar ik in de vorige matchen net te laat kwam, arriveerde ik nu net ervoor. Het is de eerste keer dat ik me echt fris voel. We zijn er bijna."

Meer diepgang

Daar kon je niet naast kijken. De Bruyne zag weer zaken die anderen niet zien. Splijtende passes. Lang of kort, breed of meteen diep. Manchester City heeft het zonder De Bruyne alles behalve slecht gedaan, maar toch brengt hij iets extra. Meer punch, meer diepgang, meer directheid, meer tempoversnellingen, meer variatie en een moordend schot van buiten de zestien.

Geen speler op de loonlijst van een Premier League-club die zo vaak raak trapt van buiten de zestien als de Rode Duivel. Zestig procent van zijn goals zijn afstandsschoten met links of met rechts. De voeten als voorhamer. Zaterdag tegen Burnley serveerde hij Bernardo Silva de 2-0 en dwong hij met een van die harde voorzetten ook nog eens een owngoal af. De komende weken en maanden hoopt hij zich weer tijdens het serieuze werk te bewijzen, want ook Burnley speelde in de beker niet met zijn sterkste ploeg.

"De trainers zeggen dat ook altijd tegen mij. Ik heb misschien minder geduld dan hen. Af moeten remmen hebben ze me niet echt. Maar jij kent mij ook al tien jaar: ik wil altijd dat het beter loopt. Je wil snel weer naar dat oude niveau. Ik ben nooit zolang gekwetst geweest. Dus dat is wel aanpassen."

Da hebben we drie weken geleden ook gezien. Toen Guardiola hem tegen Burton vroeger dan gedacht naar de kant haalde, stormde De Bruyne, die op een beetje minuten had gerekend, recht de kleedkamer in. De tabloids sleurden er een vervolgverhaal uit dat er eigenlijk geen was.

"Dat is normaal", glimlachte De Bruyne. "Veel spelers zouden hetzelfde gevoel hebben. Dat gebeurt elke week wel. En het was die dag koud ook." De scherpte is inderdaad bijna terug.