Kan iemand snel naar Ketnet lopen en Mark Uytterhoeven bij zijn sik naar Eén sleuren?

Later wordt alles beter. Woorden die soldaten uit loopgraven verdreven, kogelregens tegemoet, die slaven op de been hielden terwijl tamarindetakken op hun ruggen landden, en die ogen van tv-kijkers verspreid over heel Vlaanderen onuitgelepeld en aan de hond ongevoerd laten tijdens het bekijken van Vrede op aarde.

Er had ook ‘vroeger was alles beter’ kunnen staan, maar die zekerheid slijt met het verstrijken der jaren meer en meer uit de steen in mijn hoofd. Wellicht waren de BV-pretprogramma’s van Rob Vanoudenhoven, Bart De Pauw en Tom Lenaerts destijds ook al leuker voor de kinderen die wij waren dan voor de volwassenen die we hoopten nooit te zullen worden. Rosa was alleszins ook toen al shit, zij het nog niet dusdanig als toen Stany Crets en Peter Van Den Begin jaren later in haar afgeworpen siliconencocon kropen om de hele rimpelklucht nog eens over te doen. Kinderen lief, welke tv-bons geeft zoiets groen licht?

‘Later wordt alles beter’ klinkt positiever want hoopvoller dan ‘vroeger was alles beter’, maar in essentie zeg je in beide gevallen: ‘Vandaag is alles kut.’ En als alles kut is, krijg je terugblikprogramma’s als Vrede op aarde. Waarin ook alles kut is. Waarin Michel Wuyts zowaar de grappigste nonkel aan tafel is. Michel Wuyts! Een man die klaarkomt van een klikpedaal. Maar verzuip mij in de klikpedalen en desnoods in Michel Wuyts als het alternatief Sven De Leijer, Cath Luyten en Alexander De Croo is.

Ik had mijn hele bankrekening gegeven voor een ijzige stilte in de zaal nadat De Leijer Codile had gesuggereerd als naam voor De Croos nieuwe puppy (De Croo, Codile…). Een studiopubliek dat voor één keer de tamarindetakken van de applausmeester trotseert en pertinent weigert zich te laten meesleuren in een maalstroom van mediocriteit. Eén vent desnoods, die dissoneert in het gehinnik door op te staan en uit te roepen dat híj Spartacus is.

Kan iemand snel naar Ketnet lopen en Mark Uytterhoeven bij zijn sik naar Eén sleuren? Werp hem compleet onvoorbereid, zo nodig strontzat en projectielbrakend de studio in en hij zal nóg een aangenamer kijkstuk voortbrengen dan wat de makers van Vrede op aarde ons jaar na jaar na een steeds weer veel te kort jaar op de schoenen spuwen.

Ontneem Sven De Leijer zijn badge, laat hem wachten voor de bareel, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, ik wil hem zelfs nog een kom soep gaan brengen tegen de kou, maak hem Ketnet-wrapper, zeg dat de VRT verhuisd is, doe íéts! Wie zijn die mensen die hiernaar uitkijken? Prop hen in rubberbootjes en duw hen de Noordzee op! Schiet hen de Webb-telescoop achterna! Zeg dat ze geen kijk- en luistergeld meer moeten betalen!

Dan – en énkel dan – is er kans op vrede op aarde.

Vrede op aarde, iedere weekdag omstreeks 21.35 uur op Eén.