Kamagurka: "De files naar de VRT weerhouden me ervan nog iets voor tv of radio te doen"

Ooit zei je in een interview: 'Ik moet mezelf elke dag kunnen verbazen.' Is dat je gisteren gelukt?
Kamagurka: "Wow, dat verbaast mij! Zo, voor vandaag heb ik mijn portie binnen. (lacht) Gisteren... Gisteren ben ik om frieten gereden. Echt buiten mijn routine, want dat was al jaren geleden. Nee serieus, voor mij als kunstenaar is die verbazing inderdaad bijzonder belangrijk. Je kunt toch niet elke keer hetzelfde tekenen? Een saaie, monotone job zou sowieso niets voor mij zijn. Al noem ik wat ik doe nog altijd meer een bezigheid dan mijn beroep."

Voor ons zit een gelukkige mens?
"Zeker. Omdat ik alle dagen kan doen wat ik graag doe. Maar mijn geluk hangt ook af van andere dingen. Dat mijn kinderen en mijn familie het goed hebben bijvoorbeeld, en van allerlei alledaagse onbenulligheden, zoals KV Oostende die van Anderlecht wint met 4-2. En eten! Ik maak er een punt van om elke dag minstens één keer lekker te eten. Een avondje met de juiste spijzen en dranken is voor mij puur genieten. Net zoals een wandeling in de Brugse polders. Die vlaktes zijn in elk seizoen prachtig."

Is Brugge een fijne stad om te wonen?
"Het is de beste stad waar ik ooit gewoond heb. Ik voel er de nabijheid van de zee die ik zo miste toen ik nog in Gent woonde. Ik heb die speciale band met de zee die iedere kustmens heeft. Pas op, ik heb niet zozeer de golven, maar wel een horizon nodig. Pas als ik die zie, kan ik helemaal zen worden. Gent is een geweldig toffe stad en ik heb er mij goed geamuseerd, maar naar een streepje horizon is het daar toch even zoeken."

Zen worden? Je lijkt ons nochtans een kalme mens. Heb jij dan toch af en toe stress?
"Vergis je niet, ik werk constant tegen de klok. Per dag heb ik een stuk of tien deadlines en de laatste tijd krijg ik zoveel kunstopdrachten dat ik serieus op de trappers moet staan. Als ik na een optreden nog een cartoon moet inleveren, stress ik echt wel. Maar ook van kleine, stomme dingen raak ik gespannen. Van drukte en grote menigtes of gewoon van te gaan winkelen. Je gelooft het misschien niet, maar ik ben nogal timide van aard en je zult mij dus niet snel in een kleren- of schoenenwinkel zien."

Ferme rammeling

Tot je negen jaar heb je in Nieuwpoort gewoond. Hoe was dat?
"Heel geestig. Eigenlijk deed ik daar niets anders dan ravotten. De stad zelf interesseerde ons niet. We trokken liever naar de duinen of de IJzermonding met aan de overkant de loopgrachten. Ik kreeg van mijn ouders de volledige vrijheid. De enige limiet was: als 't donker werd, moest ik thuis zijn."

Horen we daar een zweempje nostalgie?
"Ik vind het vooral jammer dat ik die vrijheid niet aan mijn eigen kinderen heb kunnen geven. Mijn oudste gasten zijn nu twintig, maar ook toen zij nog jong waren, was er al veel meer verkeer dan in mijn tijd. We woonden in Gent en moesten een halfuur in de file staan voor ik ze in de natuur kon lossen. Kinderen worden tegenwoordig constant begeleid. Hun vrije tijd is helemaal gepland: op woensdag worden ze van de pianoles naar de sportclub gevoerd. Vrijheid zoals wij die kenden, is ondenkbaar geworden."

Veel kattenkwaad uitgehaald?
"Ik deed niet anders. Alle onnozelheden die je maar kunt bedenken. Mijn ouders hadden een verfwinkel. Op een dag heb ik in hun magazijn een petroleumvat leeggegoten om er daarna doodleuk in te glijden en rollen. En toen ik acht was, heb ik hun peperdure, glazen buisjes met kleurstof kapot gegooid. Gewoon omdat ik die felle kleuren zo prachtig vond. Dankzij het pak slaag dat ik daarna van mijn moeder kreeg, besef ik dat je als artiest niet altijd wordt beloond als je iets moois maakt." (lacht)

Echt? Als je dat vandaag als kind klaarspeelt...
"Pas op, er zit geen greintje kwaad in mij. Ik deed het allemaal uit curiositeit. Maar ik begrijp wat je wil zeggen. Terwijl ik toen gewoon een ferme rammeling kreeg, krijgen zulke kinderen vandaag een plek in de krant én kalmeringspilletjes. Toen ik vijftien was, heeft de huisdokter mij Temesta voorgeschreven. Vooral omdat hij mijn tekeningen verontrustend vond: 'Waar is dat kind in hemelsnaam mee bezig in zijn hoofd?'" (lacht)

Terwijl die tekeningen nu jouw job zijn.
"Ik heb dan ook maar één potje van die pillen gepakt. (glimlacht) Ik weet nog perfect het moment waarop ik besloot om tekenaar te worden. Ik liep naast mijn vader in Schaarbeek, we waren verloren gelopen op weg naar een voetbalmatch, en hij reageerde: 'Zot! Elke dag achter een wit papier zitten, zeker?' Wel, ik zag dat wit papier voor me en kon alleen maar denken hoe prachtig ik dat zou vinden. En inderdaad, ik doe mijn job geweldig graag. Ik zal mijn kinderen dan ook nooit tegenhouden om te gaan voor wat ze graag doen: 'Doe je goesting, maar zorg dat het zo goed is dat anderen er ook iets aan hebben.' En voorlopig werpt dat zijn vruchten af."

Politici dumpen

Je wordt volgende week zestig...
(snel) "Excuseer, voor de tweede keer dertig. Of voor de derde keer twintig. Of voor de zesde keer tien?"

Je denkt dus nog niet aan je pensioen?
(lacht luid) "Zolang ik nergens last van heb, zie ik mijn leeftijd als een voordeel. Als ik merk waar ik nu sta tegenover tien jaar geleden... Dankzij al mijn opgedane ervaring, maak ik nu dingen die ik vroeger nooit had kúnnen maken. En de inspiratie is verre van uitgeput."

Mogen we dan hopen op een nieuw radio- of televisieprogramma?
"Goh, ik vind het super om zulke dingen te maken en ik zit ook met heel wat ideeën, maar weet je wat me tegenhoudt? De files van en naar de VRT. Dat ­klinkt misschien belachelijk, maar ik háát files. In België sta je iedere dag aan te schuiven ­met je auto. En als je niet in de file staat, probeer je de verloren tijd in te halen en word je geflitst. Ver­schrik­kelijk."

Nochtans: voor Uitzonderlijk Vervoer reed je comedians naar hun optreden. Wie zou je vandaag graag in je taxi hebben?
"Dat was zalige televisie om te maken. En tegelijk ook een beetje riskant, want samen met Wim Helsen ben ik toen helemaal verloren gereden. Hij had bijna zijn optreden gemist. (lacht) Misschien moet ik er een vervolg aan breien met politici? In mijn taxi confronteer ik hen dan met al hun uitspraken en uiteindelijk drop ik sommigen doodleuk ergens in the middle of nowhere. Lijkt me lachen."

Wie zou je daar dan graag dumpen?
"Goed geprobeerd, maar ik noem geen namen."