Kak stinkt altijd
Als u dit leest, staat u waarschijnlijk tot aan het staartbeen in de modder, terwijl de rest van uw indrukwekkende lichaam geniet van beatmuziek ergens in een boerengat in het nog net niet helemaal ondergelopen Hageland. Maar wat als u naar het toilet moet?
Op een doordeweekse dag wonen er in Werchter 3.538 mensen.
Elk jaar trekken zowat 150.000 muziekliefhebbers er ter bedevaart. 50.000 van hen blijven slapen. Wat maakt dat Werchter in dat ene weekend ongeveer even groot is als Brussel stad.
Om even technisch te worden: van de 24 uur op een festival slaapt een mens er maximaal 6, van de overige 18 uur besteedt men maximaal zowat 10 minuten per dag aan hygiënische procedures als douchen, handen wassen, tanden poetsen, plassen en de grote boodschap.
Als we er mogen van uitgaan dat iedereen één fatsoenlijke hoop per dag draait, wil dat zeggen dat de festivalorganisator na vier dagen festival aankijkt tegen een berg stront van epische afmetingen.
Want als het klopt dat een gezonde mens per dag ongeveer 900 gram achterlaat, wil dat zeggen dat er - per dag - een goeie 100.000 kilo kak moet worden verwerkt.
Een soort van exit-probleem, alweer. Het is er de tijd van het jaar voor.
En gelukkig zijn wij geen olifanten, want die zorgen voor 35 kilo vlaai per dag. Per dag!
Euforische staat
Bij een bezoek aan een chemisch festivaltoilet word ik teruggekatapulteerd naar mijn scoutskampen in de jaren 70.
Daar werd het gevoeg gedaan op een door de leiding eigenhandig gesjorde schijttroon, waarna de artefacten na ampele visuele controle rechtstreeks in een put in de grond verdwenen.
Ik denk dat ik daar - ongewild - mijn eerste psychedelische ervaring heb opgedaan.
Om het toch een beetje hygiënisch en draaglijk te houden, deelden de akela's niet alleen neusknijpers uit, maar was men ook niet zuinig met javel en kalk, dat je na de achterwaartse meditatie royaal over de resultaten moest uitstrooien. De combinatie van bacteriële geuren met een overdosis bleekwater bracht menig jongverkenner in een euforische staat die ik later alleen maar kon evenaren door grensverleggende middelen te gebruiken.
Uiteindelijk week de methode op de HUDO (Houdt Uw Darmen Open) op kamp nauwelijks af van de geplogenheden aan het hof van Lodewijk de Veertiende. Zijn kakstoel stond centraal en Lodewijk placht zijn ding te doen waar iedereen bij was. Een beleefd applausje volgde als zijne majesteit weer eens flink gedrukt had.
Rare jongens, die Franse koningen van toen, want eten deed men dan weer wel in complete afzondering. Terwijl de mond natuurlijk gewoon het andere uiteinde van de endeldarm is, als je er goed over nadenkt.
De combinatie van hygiëne en festivals blijft moeilijk, maar het probleem mag niet worden overdreven: er zijn nog nooit epidemieën uitgebroken, al constateren dokters in de streek begin juli wel telkens een lichte stijging der patiënten met schaamjeuk.
Dat heeft meer met dronkenschap en nachtblindheid te maken dan met wat vuile wc-brillen.
In de rubriek Best Bewaarde Festivalgeheimen op de site van het onvolprezen Studio Brussel verklaarde een meisje dat gelukkig anoniem wilde blijven trouwens dat haar beste moment een numero met haar lief was in de toiletten naast het hoofdpodium van Pukkelpop. Gelukkig kan ik mij daar niets, maar dan ook niets bij voorstellen.
In vergelijking met de toiletten zijn de festivalbandjes trouwens veel grotere dragers van vuiligheid. Na de vorige editie van het festival van Reading onderzochten microbiologen van de universiteit van Surrey de polsbandjes. Ze stelden vast dat ze ruim 10.000 bacteriën bevatten, wat twintig keer meer is dan normaal. Het ging vooral om stafylokokken en microkokken, die bij gevoelige mensen - fans van Adele lopen het grootste risico blijkbaar - ernstige huidinfecties kunnen veroorzaken.
Bier van urine
Werchter investeerde vorig jaar fors in 648 nieuwe porseleinen potten, gemonteerd op vacuümtoiletten. Festivalkakkers waren het roerend eens: vroeger kon je beter de raad volgen van Herman Brusselmans en achter een struik gaan schijten, nu kan er weer beschaafd worden gepoept.
De enige geur die er nog merkbaar is, is die van de madeliefjes die elke strontganger aangeboden krijgt na alweer een geslaagde levering.
Ook bij de watervriendelijke urinoirs wordt de straalstroom vacuüm opgevangen en in buffertanks opgevangen. Vorig jaar werden die nog afgevoerd naar Aquafin. Uw water en dat van mij is immers blijkbaar rijk aan fosfaten, die men verder alleen maar vindt in mijnen in China en Marokko. Ze zijn dus zeldzaam en kunnen alleen worden gerecycleerd.
Voor u denkt dat uw blaas een goudmijn is: het experiment was geslaagd, maar wordt voorlopig niet voortgezet. De kans dat u in de toekomst een voucher van 10 euro krijgt na het bezoek aan het kleinste kamertje op een festival is dan ook eerder klein.
Al is het op industriële schaal wel al winstgevend: het afvalwater van 1 miljoen Amsterdammers wordt nu al omgezet in 2.500 kilo struviet per dag. Jaarlijks is dat goed voor 1.000 ton, waarmee 10.000 voetbalvelden bemest kunnen worden. Bovendien zorgt de installatie op jaarbasis voor een kostenbesparing van 400.000 euro.
Ook in Gent wordt dit jaar gewerkt met uw lichaamssappen: de urine uit de urinoirs aan het Baudelohof wordt tijdens de Gentse Feesten op wonderlijke wijze gezuiverd - door alleen maar gebruik te maken van zonne-energie. Met het pure water wordt ook bier gebrouwen; from sewer to brewer.
De meststoffen kunnen ook worden gerecupereerd en daar heeft men grootse plannen mee in ontwikkelingslanden: vaak hebben lokale boeren weinig toegang tot commerciële meststoffen, met grote oogstverliezen tot gevolg. Als ze zelf meststoffen en water zouden kunnen terugwinnen uit hun eigen urine, kan landbouw daar veel duurzamer worden.
De mantra van het Simplisties Verbond - geen gezeik, iedereen rijk - klopt dus niet.
Veel gezeik, iedereen rijk!
U gelooft het ongetwijfeld niet, maar er gaan ook stemmen op die zich verzetten tegen die nieuwe vacuümpotten. Omdat het product meteen onder water verdwijnt, berooft het de producent van een intiem moment van tevredenheid, als hij vorm, substantie en kleur van zijn drol aanschouwt. Het is niet alleen het kind dat met trots en voldoening naar zijn bolus kijkt, blijkbaar.
Zij die kaklast hebben, omdat ze te vroeg van de pot gerukt zijn tijdens de zindelijkheidstraining in de kindercrèche, juichen die hygiënische evolutie dan weer wel toe.
Er zijn mensen die de anale fase van Freud slecht verteerd hebben en die met angst en vreze naar festivals komen, omdat ze schrik hebben om zich te laten leeglopen in den vreemde. En dan zeker op een plek waar vele duizenden hen voorgaan op dezelfde pot. Poepfobie, heet dat in goed Nederlands. Kan geen vacuümpot tegenop.
Een praatgroep, eigen wc-papier en drie dagen voor een festival niet meer eten of drinken kunnen dan eventueel oplossingen zijn.
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel qua eau de javel: alweer Studio Brussel pakte een paar jaar geleden uit met de koeienvlaai, een plastic zitmatje in de vorm van een kloeke koeiendrol, wat volgens mensen die hebben doorgeleerd een teken is dat er een tegenbeweging op gang komt om kak in al zijn glorie te herstellen.
Drollen per stuk kopen
De vader van deze ongetwijfeld peristaltische beweging is Wim Delvoye, die in 2000 kak tot kunst verhief met zijn Cloaca. Zijn kakmachine is de ultieme consecratie van de bewondering voor het efficiënte verwerkingsproces van het menselijke lichaam. Je kon die drollen per stuk kopen. Kak in zakje, voor amper 1.500 euro. Groter genie dan Wim Delvoye moet nog worden geboren.
Het taboe lijkt dus stilaan te verdwijnen, en maar goed ook. Want koning keizer admiraal: op de pot zitten doen we allemaal.
Denk daar aan, als u dit artikel zit te lezen op een pot ergens te lande.
