KAIZERS ORCHESTRARock u Berichten uit het gekkenhuis

u Wie zijn ze en wat maakt hen bijzonder?

Kaizers Orchestra is een excentriek vijftal uit het Noorse Bergen dat zowat alle Europese festivals plat heeft gespeeld met zijn explosieve mix van naar Tom Waits neigende rock, polkapunk, Oost-Europese blues, walsen en gedeukte tango's. De liveshows van de groep zijn even spectaculair als onweerstaanbaar en houden het midden tussen circus en cabaret. Het gasmasker van de toetsenman en de reusachtige olievaten die op het podium als percussietuigen dienstdoen, dragen bij tot de theatraliteit van de Kaizers, die tot dusver drie puike cd's op de wereld loslieten: Ompa til du dør (2001), Evig pint (2002) en het pas verschenen Maestro.

u Hoe slagen ze erin avond na avond zo energiek uit de hoek te komen?

Zanger Janove Ottesen: "Aangezien we in een Noors dialect zingen dat de meeste mensen niet verstaan moeten we wat anders verzinnen om de toeschouwer op sleeptouw te nemen. Wie energie geeft, krijgt er meestal ook terug en als je de visuele verpakking aantrekkelijk maakt, stimuleer je tegelijk de verbeelding. We gebruiken de middelen die we hebben, voor de rest volgen we gewoon onze intuïtie. En aangezien niemand de muziek maakt die we willen horen doen we het maar zelf. Inmiddels weten we wel wat het publiek wakker schudt: we broke the code."

u De ketelmuziek van de Kaizers is blijkbaar zo eclectisch dat ze aan alle definities ontsnapt.

"In essentie zijn we een rock-'n-rollband. Zigeunermuziek, Arabische pop of rumba zijn genres waar we amper mee vertrouwd zijn. Wel weten we hoe we, met enkele kunstgrepen, zo'n exotisch sfeertje kunnen oproepen. Dat doen we om ons van anderen te onderscheiden en onze sound pittiger te kruiden."

u De cd's van Kaizers zijn opgebouwd als beeldrijke verhaaltjes. Is aan Ottesen een cineast verloren gegaan?

"Ik zie onze cd's inderdaad als filmscripts. Ze spelen zich af in een specifiek historisch tijdvak en worden bevolkt door een bonte stoet van personages. De nummers uit onze eerste cd gingen over een maffiafamilie. Door hun verhaal te situeren tijdens de oorlog kon ik het meteen ook over dood en verlies hebben, en bij uitbreiding over hemel en hel. Op Maestro is het decor een psychiatrische inrichting. De oorlog is voorbij en de familie bestaat nu uit dokters en patiënten. Maar dit keer drong ik binnen in de hoofden van de personages om de situatie van binnen uit te bekijken. Iedere figuur reflecteert een mentale afwijking, zoals schizofrenie of paranoia. Die gespletenheid komt ook tot uiting in onze arrangementen en mijn manier van zingen. In de songs is zowel plaats voor agressie als romantiek, maar er zit ook veel humor in."

u Grijpen ze het thema geestesziekte aan om ons gevoel van wat (ab)normaal is ter discussie te stellen?

"Onrechtstreeks. Van geestelijk gezond naar krankzinnig is slechts een kleine stap. Wat men gek noemt, verschilt trouwens van cultuur tot cultuur en van periode tot periode. Kijk, we maken muziek om onszelf en ons publiek te plezieren, maar het is natuurlijk wel cool als we de luisteraar op verschillende niveaus weten aan te spreken. Eerst vallen de energie en het spektakel op, maar misschien stuit je daarna wel op een mooi, gedachteprikkelend verhaal met sociale of politieke implicaties? Zeker, we zijn een partyband, maar wie zegt dat entertainment per se eendimensionaal hoort te zijn?"

Dirk Steenhaut

De cd Maestro is uit bij Universal.