Jongeren over de vraag: hoe moeten we WK-relschoppers aanpakken? ‘Ze lopen de dag nadien weer vrij rond, dat moet anders’

Enkele Brusselse jongeren maakten het wel erg bont na de verliespartij van de Rode Duivels tegen Marokko. Sommige politici vinden dat ze dan ook ‘keihard’ aangepakt moeten worden. Wat denken jongeren zélf? We vroegen het aan Jeroen Bergers (22, voorzitter van Jong N-VA) en aan Oskar Seuntjens (24, voorzitter Jongsocialisten).

Jeroen Bergers: ‘We horen er als samenleving echt van wakker te liggen dat onze politie klaagt over no-gozones’

“Kotsbeu ben ik het, om telkens weer rellende bendes in onze Brusselse wijken te zien. We weten zelfs op voorhand wanneer ze in actie zullen schieten. Zo hou ik mijn hart al vast voor oudejaarsavond en de volgende voetbalwedstrijden van Marokko. Die rellende bendes vormen een gigantisch probleem voor onze samenleving, niet het minst voor de inwoners van die wijken die het wel goed menen. Het is dringend tijd om orde op zaken te stellen.

“Het is triest om vast te stellen dat politie en nu ook ambulanciers en brandweermannen steeds meer geweld moeten incasseren. Daarom betoogde ik maandag mee met de politievakbonden, die de situatie in Brussel zat zijn. Bij onze agenten zit het echt hoog. Er wordt hun door deze regering veel beloofd, zoals een nultolerantie voor geweld tegen politie, meer middelen en betere pensioenen, maar in de praktijk komt daar niets van in huis. Onze politie verdient meer respect.

“Het zou politici als Conner Rousseau en Vincent Van Quickenborne sieren als ze niet alleen straf communiceren, maar nu eens echt iets doen. Harde communicatie scoort goed bij de achterban, maar lost op het veld niets op. Verander nu eindelijk eens het beleid. Vandalisme moet gewoon bestraft worden, punt.

“Het is tijd voor een effectieve nultolerantie voor geweld tegen politie. Via snelrecht moeten mensen die geweld plegen tegen hulpdiensten binnen de zeven dagen veroordeeld worden. Daarnaast verdient onze politie meer middelen, zodat agenten weer in bepaalde wijken durven te komen. We horen er als samenleving echt van wakker te liggen dat onze politie klaagt over no-gozones.

“Tot slot moet er werk gemaakt worden van gemeenschapsvorming. Bepaalde partijen en ‘intellectuelen’ moeten stoppen met het verketteren van inburgeringscursussen of woorden zoals identiteit en gemeenschapsvorming. Alleen met gedeelde normen en waarden kunnen we ervoor zorgen dat iedereen zich aangetrokken voelt tot onze samenleving. Dat wordt een werk van lange adem, maar zal op lange termijn doeltreffend zijn.”

Oskar Seuntjens: ‘Zolang de politiek jongeren aan hun lot overlaat, is het slechts wachten op het volgende incident’

“Iedereen met gezond verstand zou elke vorm van geweld moeten afkeuren, dus ook de rellen die afgelopen weekend in Brussel en Antwerpen hebben plaatsgevonden. Het is enorm frustrerend om te zien hoe een kleine groep mensen de bezittingen van anderen kapotmaakt en geen enkel respect toont voor de samenleving. Bovendien is het vreselijk dat nu een groot deel van de Marokkaanse gemeenschap zich hiervoor verantwoordelijk voelt, ook al hebben ze er in de verste verte niets mee te maken.

“Maar het mag niet alleen bij die verontwaardiging blijven: we moeten eens serieus gaan ­nadenken over hoe we dit soort incidenten in de toekomst kunnen ver­mijden. En daar zijn volgens mij twee zaken voor nodig. Allereerst moeten de mensen die keet hebben geschopt, aangepakt worden − daar moeten we niet flauw over doen. Het gebeurt nog te vaak dat die jongeren de dag nadien weer vrij rondlopen; justitie moet dat probleem oplossen.

“Het tweede punt is echter veel fundamenteler. En dat is dat we ervoor moeten zorgen dat we alle jongeren een toekomstperspectief kunnen geven. Zolang de politiek ervoor kiest om de andere kant op te kijken en jongeren aan hun lot overlaat, is het slechts wachten op het volgende incident. Want door ze in de steek te laten, zullen ze ook sneller in uitzichtloze situaties terechtkomen, waardoor de stap richting armoede en bijgevolg het criminele milieu wel heel erg klein wordt. Het is die vicieuze cirkel die we moeten doorbreken.

“En dat vraagt politieke moed. Moed om te investeren in wijken waar jongeren het moeilijk hebben. Zodat ook effectief iedereen gelijke kansen krijgt, zoals goed en degelijk onderwijs zodat ze later een job kunnen uitoefenen die ze graag doen en waarmee ze genoeg verdienen om rond te komen. Op die manier pak je de wortels van het probleem pas écht aan. Niet door hen te stigmatiseren en enkel in te zetten op repressie.”